Terug naar het gewone bos

Glimlachend kijk ik naar Eva en Anika.
Alledrie staan we bij de zuil.
''Drie...'' zegt Anika.
''Twee...'' zegt Eva.
''Eén...'' zeg ik.
Dan raken we alledrie tegelijk de zuil aan.
We zappen terug naar het normale bos.
De tussenzone schiet voorbij, net als onze vleugels en ons drakenuiterlijk, wat ik nu al mis.

Dan staan we weer in het normale bos.
Het avontuur is nu echt voorbij.
Ik hoop dat we snel weer naar de fantasiewereld kunnen, en ik durf te wedden dat de anderen dat ook willen.
Het is nog vroeg in de morgen, de zon zit half verborgen achter een dikke boomstam.
Tevreden snuif ik de frisse boslucht naar binnen.
Ik kijk om me heen, ik zie alleen Eva, Anika en het bos.
In de vijver achter de zuil zwemmen enkele eenden, ook staat er een reiger.
In de bomen zitten nog een paar vogels.
Dan wordt het doodstil, in de verte klinkt een hond, volgens mij is het een... jachthond.
Ik ga in een stevige, aanvalsklare houding staan, ook al ben ik een mens.
Zachtjes fluister ik: ''Jachthonden... ik HAAT jachthonden en jagers''
Eva, die me gehoord heeft, stelt me gerust.
''Geen zorgen, jij bent toch geen dier?''
''Ach ja, je hebt gelijk'' ik haal opgelucht adem.
Intussen is de jager al zichtbaar, hij en zijn jachthond lopen door het bos.
Zijn hond houdt zijn neus hoog in de lucht, hij ruikt iets.
Dan begint hij op de zuil af te rennen, hij raakt deze niet aan, maar snuffelt op de plaats waar ik heb gestaan.
Met zijn neus aan de grond loopt hij in mijn richting.
Ik krijg een schok door mijn lijf en begin weer te grommen.
''Hou nou op, zus!'' Anika doet haar handen voor mijn mond.
De hond loopt nog steeds mijn kant op.
De jager komt ook steeds dichterbij.
Ik word hardstikke nerveus, waarom komt die hond nou op mij af?
Ik word te nerveus, en ik weet niet waarom of hoe, maar ik brul als een shade.
Dan gebeurt er heel veel tegelijk.
Ik krijg een witte lichtflits voor mijn ogen, en ik val om.
De hond springt op me af en de jager schiet mijn kant op.

Dan word ik wakker, naast een paar kleerscheuren ben ik ongedeerd.
''Wat is er gebeurd?'' vraag ik.
Na even helder denken heb ik door dat ik op mijn rug lig, boven mij zijn de bomen van het bos.
Ik spring overeind.
''Zagen jullie die lichtflits ook?'' vraag ik aan Eva en Anika.
De twee knikken.
''Hoe kan het dat ik nog leef? Die jager schoot en die hond...''
''Weten wij ook niet,'' zegt Anika, ''maar je leeft, en daar gaat het om''
Ik kijk om me heen, de jachthond, noch de jager zijn nergens te bekennen.
''Kom, laten we naar huis gaan'' zegt Anika.
''Ja, ik ga ook'' zegt Eva.
Ik knik en loop met ze mee.

Terwijl de anderen doorlopen sta ik ineens even stil, ze zien het niet.
Ik kijk achterom, en zie een flits, een lichtflits, van een vos met negen staarten.

THE END

(p.s.: er komt nog een nawoord)