Proloog

Ik was aan het lopen. Gewoon aan het lopen. De weg was gemaakt van kleine steentjes die altijd in je schoenen gingen zitten zonder dat je wist hoe het kon. Aan de kant van de weg lagen bladeren netjes op hopen geveegd door de oude man die in het grootste huis van het dorp woonde. Deze weg was erg vertrouwd voor me, ik ben er ontelbaar keren over heen gelopen. Maar misschien was dit wel de laatste keer.
Ik wist niet waar ik heen liep, maar dat maakte me ook niets meer uit. Niets maakte me meer uit.
Niet na wat er was gebeurd. Niet nadat mijn leven compleet was veranderd. Ik was dom geweest. Gewoon in één woord dom. En het stomste van alles was dat iedereen het zag behalve ik.
Ik zou mezelf er nooit voor kunnen vergeven. Het ergste van alles was dat het niet alleen mijn leven had veranderd, maar ook dat van degenen waar ik het meeste van hield. En dat kan ik hem nooit meer zeggen.
En nu was ik weer helemaal alleen. En dat was juist waar ik het aller bangst voor was, alleen te zijn. En deze keer was het ook nog is mijn eigen domme schuld.
Ik haat mezelf voor wat ik heb gedaan.
Hoe kon ik nou toch zo stom zijn?
Ik had alles wat ik ooit had gewild en nu, nu ben ik alles weer kwijt.
Zoveel spijt heb ik nog nooit van iets gehad.
Deze weg was erg vertrouwd voor me, ik ben er ontelbaar keren over heen gelopen. Maar misschien was dit wel de laatste keer.
De laatste keer dat ik liep, de laatste keer dat ik de geur van opgeveegde bladeren rook, de laatste keer dat ik spijt had.