Eight.

Harry Edward Styles.

Het was duidelijk dat een dag op Neverland langer duurden dan bij mij thuis, iets wat me was opgevallen op mijn gsm. Blijkbaar was ik hier al twee dagen terwijl ik nog maar één nacht had gezien en dat was op dit moment. Louis bleek al snel een jongen te zien die haast nooit stil zat dus het was bijna een mirakel om hem nu zo rustig naast me te zien liggen, hoog in één van de bomen. Hij had me kort uitgelegd dat dit het veiligste was, weg van de piraten. Ik had alleen maar geknikt en proberen mijn aandacht niet te richten op het feit dat we echt wel zeer hoog zaten.
Misschien daarom dat ik de slaap niet kon vatten, ook al was ik verschrikkelijk moe. Maar de echte reden was uiteindelijk iets helemaal anders. Ik kon mijn ogen gewoon niet van Louis afhouden. De manier hoe hij hier zo vredig, maar tegelijkertijd zo kwetsbaar was zorgde ervoor dat mijn hart niet kon stoppen met te snakken naar hem. Ja, het was vrij snel dat ik mezelf zomaar liet gaan iets onbekends, maar ik kon het niet meer om me weg te trekken van Louis. Ik wist dat dit allemaal iets nieuws was voor hem en aan de manier hoe hij speels soms een kus op mijn lippen drukte tijdens een spel of een wandeling, kon ik duidelijk aanvoelen dat hij hiervan genoot. Toch kon ik zo aan hem merken dat hij weldegelijk zijn woorden meende dat hij me vertelt had bij de eerste kus: hij gaf om me.
Dat laatste was me pas een uurtje geleden echt opgevallen toen ik zag hoe hij me wegtrok bij een paar gevaarlijke stukken, dicht bij een afgrond. Hij was bijna gillend naar me toegelopen om me vervolgens zo snel hij kon weg te trekken. Zijn ogen die me zo angstig aangekeken hadden, weerspiegelde duidelijk de schrik om me te verliezen. En de kussen die erachter volgde om me daarna te beloven om nooit meer hier te komen. Hij gaf wegdegelijk om me.
Glimlachend door de herinneringen streelde ik voorzichtig door zijn warrige bruine haren terwijl mijn ogen gericht waren op zijn mond die een beetje open hing. Ik was stiekem zo blij dat ik met deze jongen was meegekomen naar Neverland, weg van de wereld waar ik opgegroeid was. Natuurlijk miste ik mijn vrienden en dan vooral Niall die zich waarschijnlijk schuldige voelde dat hij moest liegen tegen mijn vader. Maar nu dat ik naast Louis lag kon het me eventjes niet schelen. Ja, ik vond het erg dat ik Nialler achtergelaten had, maar ik wist dat hij opgevangen zou worden door Liam en Zayn. Ondertussen kon ik mijn geluk proeven met de jongen die nooit groot zou willen worden.
Alleen werd mijn gelukzalige gedachten onderbroken toen ik hoorde hoe er iets onder ons liep. Fronsend kroop ik ietsje meer naar voor en zag zo hoe er een paar mensen met een paar lampen heen en weer bewogen.
“Piraten.” Geschrokken keek ik naast me en zag zo hoe Louis naast me was komen zitten, klaar wakker. Zijn armen sloeg hij beschermend rond mijn middel om me zo verder mogelijk naar de stam te trekken, weg van het bladerbed waar Louis zo ijverig aan gewerkt had.
“Lou…” begon ik direct, maar ik ook maar verder kon gaan drukte hij zijn lippen op de mijne om me vervolgens doordringend aan te kijken met zijn wijsvinger tegen zijn lippen aan. Snappend wat hij bedoelde knikte ik en keek naar de mensjes die beneden al luidruchtig al de planten van hen afduwde. Hun blikken waren eerst op de grond voor hun gericht, maar toen ze wat verderliepen keken ze opeens naar boven waardoor Louis me alleen nog maar dichter tegen de stam aanduwde en zelf recht op mijn schoot kwam zitten zodat we haast in de boom verdwenen. Bijtend op mijn onderlip hield ik me vast aan zijn kleren terwijl mijn hoofd rustte op zijn schouder.
“Verdomme, kunnen jullie ook nooit jullie mond houden?! Hoe moet ik in godsnaam Pan zien te vinden als jullie luidkeels zitten te zingen?!” Geschrokken door het horen van een onbekende stem keek ik op naar Louis die me net op hetzelfde moment aankeek.
“Captain Hook.” Mompelde hij zo zacht dat je zou denken dat het de wind was die langs je oren streek. Verbaast keek ik naar beneden en zag zo hoe iemand met een rode hoed kwaad mompelend al de andere mensen omver duwde om vervolgens de leiding te nemen. Pas toen hij zich omdraaide naar één van zijn mannen zag ik hoe in het licht van de maan zijn haak duidelijk zichtbaar maakte. Snakkend naar adem keek ik weer op naar Louis die direct zijn hand op mijn mond duwde, schrik dat ik hen zou verraden. Gelukkig hadden ze beneden niks door wat er in de bomen allemaal gebeurden en trokken deze keer in stilte verder, weg van ons.
“Captain Hook is echt?” mompelde ik direct toen Louis zijn hand weer van mijn mond haalde, maar geen enkele neiging had om ook maar van mijn schoot te kruipen. Niet dat ik dat wilde.
“Ja, en hij is nog altijd razend op Peter.” Legde Louis uit terwijl hij voor de zekerheid nog naar de plek keek weer Hook en zijn mannen door verdwenen waren. Ikzelf had even een momentje nodig om te bekomen van wat er net allemaal gebeurt was. Blijkbaar was echt alles waar van het verhaal over Peter Pan.
“Heeft hij dan ook een hekel aan jou?” vroeg ik direct toen ik besefte dat Louis waarschijnlijk niks te maken had met de ruzie die tussen Hook en zijn broer heerste.
“Hij haat elke Pan dus ja. Het enigste verschil tussen mij en Peter is dat ik uit zijn ruzies wegblijf waardoor Hook meer gericht is op hem.” Met tegenzin kroop hij uiteindelijk toch van mijn schoot, maar loste zijn greep niet rond mijn middel waardoor hij me zo meetrok, terug naar zijn bladerbed.
“Moet ik dan schrik hebben van hem?” vroeg ik direct door, maar aan de lach die uit zijn lippen vloog wist ik direct dat ik me nergens zorgen over moest maken.
“Neen, ik bescherm je wel tegen hem.” Sprak hij direct na zijn uitbarsting en om zijn woorden kracht bij te zetten trok hij me in zijn armen, en ook al was ik groter als hem het voelde goed om eens het gevoel te hebben dat ik beschermd werd.