Know 27

Toen we 's avonds ginggen slapen had Liam me nogmaals bedankt dat hij bij me mocht blijven voor een tijdje. Nu was het zes uur 's ochtends en lag ik klaarwakker naar mijn plafond te staren. Eigenlijk was het best een raar verhaal... Maar Liam zou zoiets nooit verzinnen! Nu ik over Liam nadenk bedenk ik me opeens dat ik nog moet uitvinden waar dat litteken vandaan komt. Dat komt wel. Nu eerst zorgen dat hij zich hier vertrouwd gaat voelen. Ik zie wat bewegen op het luchtbed naast me. Ik kijk opzij en kijk in het slpaerige gezicht van Liam. 'Goedemorgen' zeg ik grijnzend. Hij kijkt me verbaasd aan maar lijkt zich dan weer te herinneren wat er gebeurd is en er loopt een traan over zijn wang. 'Het komt goed' probeer ik hem gerust te stellen. Maar...hoe dan? Ik wil hem zo graag helpen maar ik weet niet hoe... Misschien mijn moeder... Ik sta op en rek me even uit. Ik trek en paar shirts uit mijn kast en vis er een witte met strepen uit. Ik pak een broek van de grond en loop naar de badkamer om me aan te kleden. Als ik terugkom staat Liam daar een beetje hulpeloos. 'Ik heb geen kleding meegenomen' zegt hij zachtjes. Ik glimlach even. 'Pak maar wat van mij. We gaan vanmiddag wel langs jouw huis' stel ik voor. Hij lijkt even te aarzelen maar knikt dan.