Message From My Mind. 18

Man, what the f*ck I'm i doing?
Wanneer we aankomen thuis, neem ik afscheid van ze allemaal. Dan ga ik naar binnen en sla de deur met een luide bonk dicht. Mam komt geschrokken naar me toe.
‘Wat is er?’ vraagt ze. En plots begin ik te huilen. Geen idee waarom. Mam neemt me in haar armen en leidt me tot aan de zetel. ‘Vertel het maar, wat is er gebeurt?’ Met veel moeite vertel ik over het ongeval en de gestorven mama. ‘Maar meisje toch, zulke dingen gebeuren nu eenmaal’, zegt ze.
‘Het is gewoon niet eerlijk! Door die dronken chauffeur is dat kindje zijn moeder kwijt!’ roep ik. Ze kijkt me geschrokken aan. Ik draai me om en ren stampvoetend de trap op, naar mijn kamer. Ik sla de deur achter me dicht en laat me op bed vallen.

En week gaat voorbij. Met mijn gezondheid gaat het achteruit. Ik eet gewoonweg niet meer. Kom mijn bed niet meer uit. Dit was zelfs mijn bedoeling niet. Maar het was gewoon zo verschrikkelijk te zien. Van de jongens heb ik niets meer gehoord. Waarom leef ik eigenlijk nog? Normaal gezien zou ik nu naar school gegaan zijn. Terug rond mijn leeftijdsgenoten, mijn vrienden. En nu, nu lig ik in mijn bed. Te vergaan. Ik moet er gewoon iets aan doen. Ik moet mijn leefstijl veranderen. Ik strompel mijn bed uit en wankel naar beneden. Eens beneden val ik gewoon de koelkast aan. Ik zodanig veel totdat ik erbij neerval. Ik zie dat mam haastig naar me toekomt.
‘Wat ben jij nou weer aan het doen? Jij hoort in je bed te liggen’, zegt ze streng. Ik negeer haar en blijf dooreten. ‘Anouk, zo gaat het ook niet. Als je nu teveel gaat eten gaat je maag in de war zijn en begeeft die het misschien, dus HOU OP MET ETEN!’ tiert ze. Ik schrik en laat de melk uit mijn handen vallen, waardoor mijn benen volledig onder de melk zitten. ‘Ga je nu maar douchen’, zegt ze. Misschien heeft mam wel gelijk. Ik zal het zachtjes aan weer moeten opbouwen. Eens in de badkamer kijk ik in de spiegel. Ik ben net een skelet. Graatmager. Ben ik diegene die zo wou zijn? Ik haal mijn ogen van de spiegel af en kleed mij uit. Ik douche mezelf en doe verse kleren aan. Ik voel me al veel beter nu, want het is alweer even geleden dat ik gedoucht heb. Ik ga terug naar mijn kamer. Mijn blik valt op mijn mobiel die al enkele dagen uitstaat. Niet verwonderlijk dat ik niets meer van hun hoorde. Ik zet hem aan en wacht even af. Dan komen de berichten binnen van al die dagen. De eerste berichten zijn nog normaal, maar hoe verder, hoe ongeruster ze zijn. Ik stuur snel wat terug dat mijn batterij plat was en ik vergeten ben op te laden. Ik krijg zo goed als direct een berichtje terug.
‘Oké, gelukkig maar. Is het goed als we je straks komen ophalen? We moeten je namelijk iets vertellen.’ Ik stuur terug dat het oké is. Het duurt niet lang of de bel gaat.


Reacties?
Het einde is nabij, jawel. Ik ga stoppen met deze serie, hij wordt toch amper gemaakt en zo. Hierna komt er nog eentje en dat zal de laatste zijn geloof ik.