#01

mijn kaken verstrakte zich en strak keek ik voor me uit. ''Nee, ik hou echt heel erg van Eleanor en iedereen die zegt dat het fake is kan door de stront zakken.'' Zijn stem was geïrriteerd, iets wat de waarheid van zijn woorden nog erger naar voren bracht. Ik slikten en de blik van de interviewster werd meteen op mij gericht. ''En Larry Stylinson dan?'' De vraag was duidelijk op mij gericht maar Louis nam het voortouw en lachte schamper. ''Harry en ik hebben een speciale vriendschap. Maar meer niet.'' Deze worden kwamen elke keer weer als een klap in mijn gezicht aan. ''Harry?'' Louis zijn stem klonk opdringerig. Ik moest het bevestigen. ''Klopt.'' Zei ik schoor. Hoe we eerst altijd vrolijk in gingen op de vragen over onze vriendschap en er altijd nog even overdreven op doorgingen, door elkaar dan uitbundig aan te raken, werden deze nu standvastig afgekapt door Louis. Hij wilde er niet over praten. Net zo min als ik. ''Oke, we zijn klaar.'' Nu kon ik weer normaal ademhalen. Ik was de eersten die opstond en de zaal uitliep naar de wc's. Ik werd altijd zo nerveus van zulke vragen dat ik het keer op keer, bijna in me broek deed van angst. Bang dat er een dag zou zijn ik de vragen niet beantwoorden op de manier zoals ik zou moet doen.

''Hazza.'' Ik veegde mijn natten handen af aan mijn broek en keek via de spiegel naar de deur. ''We hebben elkaar voor het eerst gezien in de toiletten, weet je nog.'' Zijn voetstappen waren luid op de gladde tegels en ik volgde elke stap die hij dichter naar me toe zetten nauwkeurig. Ik knikten langzaam, maar niet begrijpend. Uiteindelijk ging hij achter me staan en legde hij zijn handen op mijn heupen. Via de spiegel keek hij me doordringend aan, maar ik kon zijn plotse gedrag niet thuisbrengen. ''Wat is daar mee?'' Vroeg ik schoor, maar Louis haalde zijn schouders op. ''Niets.'' Glimlachten hij. Zijn hand kneep even in mijn kont waardoor ik opwipte, maar voor ik echt goed kon reageren was Louis de wc al ingelopen en had de deur op slot gedraaid. Ik kon hem wel wat aandoen. Dit deed hij nu altijd. ''Komt Eleanor vanavond nog?'' Mijn stem was klein, maar ik wist zeker dat Louis het gehoord moest hebben. ''Nee, hoezo, had je plannen.'' De jongen stak met een speelse glimlach en opgetrokken wenkbrauwen zijn hoofd achter de deur vandaan en kwam daarna langzaam zelf tevoorschijn. snel schudden ik mijn hoofd. Louis gezicht vertrok even en keek me vragend aan terwijl hij zijn handen begon te wassen. ''Je weet het he, Haz. Vanavond kan ik helemaal van jou zijn.'' Zei hij uiteindelijk toen hij zijn handen had afgeveegd en zijn lippen naar mijn oor had gebracht. De rillingen liepen over mijn rug toen zijn adem tegen mijn huid blies en langzaam knikte ik weer. Dat wist ik maar al te goed.
''Weet ik.'' Bevestigde ik langzaam. Louis zijn gezicht verscheen plots weer voor mijn neus en hij lachte zijn tanden bloot. ''Of nu.'' Nu blies zijn adem niet meer tegen mijn oor, maar tegen mijn lippen. Ik wist even niet goed hoe ik moest reageren en slikte even. ''Blijf nou niet zo stom kijken, gekkie. Kus me.'' Zoals altijd schreeuwden mijn hersens dat ik hem moest slaan en weg moest lopen, maar net zoals altijd deed mijn lichaam heel wat anders op verzoek van mijn hart en drukten ik mijn lippen meteen op die van Louis.