#Proloog

Ik beet op mijn lip en knikten uiteindelijk zachtjes. Ik wist dat ik het hier mee moest doen en dat dit alles was dat ik kreeg. Meer zou hij me niet geven. ''Je begrijpt het toch wel?'' Ik knikte als vanzelf, maar ik begreep het helemaal niet. Ik wilde gewoon dat dit gesprek voorbij was. ''Niet huilen nu.'' Zijn warme vingertoppen veegde mijn tranen weg en de glimlach op zijn gezicht was om kwaad van te worden. Ik mocht het dan wel niet snappen, maar hij duidelijk ook niet. ''Dan zie ik je vanavond, ben om 10 uur bij je.'' Zijn zachte en mierzoete lippen raakte voor een seconde die van mij. ''Ons geheimpje.'' Knipoogde hij en draaide zich om. Hij was de deur nog niet uit of ik hoorde zijn stem door de gangen zingen. ''They don’t know about the things we do, They don’t know about the I love you’s. But I bet you if they only knew.'' Zijn stem stierf weg en ik slikte terwijl ik mijn ogen sloot en de tranen nu pas echt kwamen. Hij zong het wel of het waar was, maar ik had hem nog nooit horen zeggen dat hij van me hield.
En als hij het zou zeggen, zou hij liegen.