Message From My Mind. 16

It was nice today. Thanks. You guys mean a lot to me.
Al snel is het de volgende dag. Het is vijf voor drie. De bel kan elk moment gaan. Ja, ik ben er nog steeds mee bezig. Wat dacht je dan? Meer nog. Sinds ik Bill en Tom ken, heb ik alleen nog maar meer aanzet gekregen verder te doen, ook al proberen ze me ervan af te houden. Het feit dat ik Bill nu ken, heeft me laten zien dat het mogelijk is. Het is mogelijk om graatmager te zijn en ik ga mezelf ertoe dwingen ooit te zijn zoals hij is. Daar gaat de bel. Ik spring recht en sprint naar de deur. Bill en Tom kijken me lachend aan.
‘Kom je?’ vraagt Tom. Ik knik.
‘Mam, ik ben weg!’ roep ik. Ik wacht niet op een antwoord, ze weet immers dat ik wegga vandaag. ‘En? Wat gaan we doen?’ vraag ik hun.
‘Eerst brengen we je naar de plek waar we willen zijn en dan willen we je kennis laten maken met twee vrienden van ons’, lacht Bill.
‘Oké, lijkt me leuk’, zeg ik. We stappen in Bill zijn auto en rijden ergens naartoe. Wanneer we er bijna zijn, moet ik een blinddoek om. We stoppen en Bill helpt me met uitstappen.
‘Eén, twee, drie. Tadaa’, roept hij met een grote lach. Ik moet even wennen aan het zonlicht en zie dan in het groot: Kartriding voor me staan.
‘Waah, leuk zeg. Ik heb er nu al zin in’, zeg ik blij.
‘Binnen staan onze vrienden’, zegt Tom. We stappen snel het gebouw binnen en zien twee jongens wild naar ons zwaaien. De ene jongen is breed, gespierd en heeft lang bruin haar. De andere is ietsje dikker, maar ook gespierd en heeft korte blonde haren. ‘Dit is Georg.’ Tom wijst naar de jongen met de bruine haren, ‘en die Gustav.’ Hij wijst naar de jongen met de korte blonde haren.
‘Waren jullie toen ook niet in het ziekenhuis?’ vraag ik. Ze knikken.
‘Kom, dan gaan we. Ik heb zin in jullie afgang’, grijnst Tom.
‘Ik ga winnen, Tom’, lacht Georg. We doen pakken aan en zetten een helm op. Dan mogen we in de kart gaan zitten en vertrekken. Eerst enkele rondje oefenen voor mij en daarna is het wedstrijd. Het blijft spannend tussen Tom en Georg, zoals verwacht. Bill rijdt liever wat rustiger en Gustav probeert de twee eersten in te halen – wat niet lukt. Uiteindelijk heeft Tom gewonnen en kom ik als laatste toe.
‘Je mag dan wel verloren hebben, voor ons ben je een echte winnaar’, zegt Bill. Ik glimlach en geef hem een knuffel.
‘Kom, Anouk, dan mag je bij mij op nummer één staan’, grijnst Tom. Ik ga naast hem staan en glimlach breed wanneer er een foto wordt getrokken. Langs weerskanten staan Gustav en Georg. Bill spring er nog net bij waardoor we een erg grappige foto hebben. We doen de pakken terug uit en leggen de helmen weg. We ontvangen ieder nog een certificaat. Zo lijkt het net alsof je meegedaan hebt met ik weet niet wat. We rijden terug in Tom zijn auto. Gustav en Georg rijden achter ons, want die gaan nog even mee met de tweeling.
‘Wat jammer dat je alweer naar huis moet’, zegt Bill. Ik knik en kijk naar de foto die ik in mijn handen heb. Het is leuk om echte vrienden te hebben. Sinds ik in het ziekenhuis lig wordt ik wat verwaarloost door hun. Natuurlijk valt dat wel te begrijpen. Ze hebben wel wat beters te doen dan altijd naar het ziekenhuis te komen. Tot voor kort deed Sheila, mijn beste vriendin, dat ook, maar ze werd het beu en zei dat ze niet meer zo vaak ging komen. Ik zei toen dat ik haar begreep en heb haar gewoon helemaal niet meer gezien.



Reacties?