013 - Mia Estelle Miller

Het was inmiddels 4 uur snachts. Iedereen hqe te vergeefs geprobeerd om me op te vrolijken. Ik kon gewoon niet vrolijk zijn nu, snapten ze dat nou niet? Ik keek naar iedereen die vredig lag te slapen. We lagen met zijn allen in Harry's kamer. Ik lag in zijn tweepersoons bed samen met Lola. Matt lag op zijn bank en Jess en Harry lagen op beide op een matras. Ik zuchtte en kroop uit het bed. Zachtjes sloop ik naar beneden om wat te drinken. Ik deed het licht in de woonkamer aan en ging op de bank zitten. Ik keek wat rond en herrinderde me alle dagen die ik hier doorgebracht had. Alle dagen dat ik als klein meisje met Harry speelde. Hoe we samen opgroeide. Ik keek naar de kast en zag een aantal foto's waar ik ook op stond. Eentje was van ons toen we ongeveer 5 jaar oud waren. Het was winter en we waren een sneeuwpop aan het bouwen in de sneeuw. Een andere was van onze eerste dag op de middelbare school. Nog een andere was van toen we een weekend naar een vakantiehuisje aan zee gingen. We waren toen allebei 14. Ik vroeg me af waarom deze foto's hier uberhaupt nog stonden. Anne had ze vast bewaard. Ik stond wat te dagdromen tot ik een felle flits zag en kort daarna een harde knal hoorde. Een kleine gil verliet mijn mond en ik rende naar de bank. Onweer. Fijn. Al vanaf dat ik een klein meisje was, was ik als de dood voor onweer. Ik ging in de hoek van de bank zitten en knuffelde het kussen dat er lag. Na een tijdje voelde ik een hand op mijn schouder waardoor nog een gil mijn mond verliet. Ik keek achterom en zag Harry staan. 'Laat me nooit meer zo schrikken!' 'Sorry' 'het is oke. Wat doe je hier beneden?' 'Wacht even' hij liep naar de keuken om een paar minuten later vervolgens terug te komen met 2 kopjes warme chocolademelk. Had hij onthouden dat dat ik dat altijd dronk als ik niet kon slapen? Hij gaf me 1 van de twee kopjes. 'dankje' 'alsjeblieft. Ik werd wakker van de onweer en toen ik zag dat je niet in mijn bed lag, besloot ik maar even te gaan kijken of je oke was. Sinds je altijd zo bang was voor onweer' dat was lief. Maar waarom herrinnert hij zich dit wil en hetgene waar ik zo boos om was, nee nog steeds ben, niet? 'Dus dat herrinner je je wel?' Hij keek me een beetje gekwetst aan. 'Wat bedoel je?' Ik zuchtte. 'Je weet echt niet meer wat je gedaan hebt, waarom ik boos op je ben, waarom ik gekwetst ben, of wel?'