Message From My Mind. 15

I seems easy, so I'm gonna try it.
‘Je moeder wilt je vast alleen maar helpen. x’ antwoordt hij. Ik smijt mijn mobiel tegen de muur. Hij is net zoals de rest. Allemaal veel te naïef. Veel te doorzichtig. Ik sta recht en ga achter mijn computer zitten. Ik ga op sites over anorexia. Ana, zo wordt onze godin genoemd. Ze was naar het schijnt graatmager en nog steeds bloedmooi. Iedereen wilt zijn zoals haar. Het teken dat je haar aanbidt is het dragen van een rood armbandje, zelf gemaakt uit rode parels. Ik lees de tips die ze geven om te vermageren. Niet eten en elk uur een glas water drinken om niet uit te drogen en de honger te verdringen. Zoiets zou moeten lukken. Elke dag een appel eten mag wel, niets van suikers of calorieën. Bij het zien van de foto’s wordt ik kwaad. Waarom ben ik niet zo? Waarom moet ik weer in een vet lichaam stoken worden? Waarom zij het altijd die andere? Het leven is gewoon niet eerlijk. Kijk naar die lichamen. Zo mager. Zo dun. Geen greintje vet. Ik zie een link naar tips voor geheimhouding. Niemand moet weten dat ik ermee blijf doorgaan, dus klik ik erop. Eet enkel wanneer er iemand bij is, maar dan extreem weinig. Ga vaak naar de keuken en doe alsof je iets uit de koelkast haalt. Zo zullen ze denken dat je eet en jezelf niet probeert uit te hongeren. Draag kleren die wat wijder zijn, zo valt het minder op. Wanneer mensen het niet meer vertrouwen, moet je iets zoetigs kopen en er wat van eten voor hun neus, zo zullen ze het laten vallen en vertrouwen ze je weer. Natuurlijk smijt je de rest daarna weg en geef je het aan iemand anders. Die tips zijn fantastisch. Het is gewoon te makkelijk. Ik ga het gewoon proberen. Ineens veel blijer, sluit ik mijn computer af. Die tips zullen me helpen. Ik ga afvallen. Weet je, ik ga mijn BMI eens bereken. Mijn Body Mass Index. Lengte: 175 cm. Gewicht: 53 kilo. Ik heb een BMI van 17. Dat is toch veel te hoog? Ik wil hoogstens een BMI van 15. Dan moet ik nog acht kilo vermageren. Moet te doen zijn. Vier a vijf kilo per maand. Twee maandjes en het is er af. Ah, ik zie het leven plots veel zonniger in. Mijn blik valt op mijn gsm die in stukken op de grond ligt. Ik steek hem terug in elkaar en zet hem terug aan. Direct weer een bericht. Deze keer van Tom.
‘Wanneer zien we je nog eens? Xx’ Ik glimlach. Bill mag dan wel bezorgd zijn, maar Tom is toch ook lief.
‘Ik moet nog niet direct naar school, dus redelijk snel, als jullie kunnen tenminste. x’ stuur ik terug.
‘Natuurlijk. Zullen we je morgen anders oppikken om wat te gaan doen? Xx’ vraagt hij.
‘Ja, dat is goed, hoor. Wat gaan we doen dan? x’ vraag ik hem.
‘Zie je nog wel xx’ Pestkop dat hij is. We sturen nog even over en weer. Ze komen me morgen om drie uur halen en zetten me hier om zeven uur terug af. Hopelijk wordt het leuk, maar dat zal nog niet zo moeilijk zijn.


Reacties?
Hope you still like it xd