OO4

'Oké, je wilt het weten,' mompel ik sarcastisch. 'Ik ben met de lift vanaf hier naar boven gegaan, maar ik ben gestrand op de 13e verdieping. Daar ben ik aangevallen door iets of iemand en toen ik, na een half uur of langer, eindelijk de lift terugvond, was er niets aan de hand en ben ik helemaal niet weggeweest. En nu denkt mijn moeder dat ik vermoeid ben door de reis.'
Het is even stil en het lijkt alsof het meisje nadenkt.
'Dat klinkt bekend.'

Even ben ik met stomheid geslagen, want dit antwoord had ik alleszins niet verwacht. Totdat ik tot de conclusie kom, dat ze het gewoon niet kan menen.
'Heel fijn, dat je een grapje maakt,' zeg ik met een norse blik, want voor heel even dacht ik dat ik wel geloofd werd.
Het meisje schudt haar hoofd en kijkt me aan.
'Ik meen wat ik zeg, het klinkt bekend.'
'O, en wat is de titel van het boek dan zeker?'
Ze kan het niet menen, maar toch ben ik er wel zeker van dat wat ik gezien heb, echt is. Waarom geloof ik haar dan niet? Misschien moet ik haar het voordeel van de twijfel geven. Voordat ze nog antwoord kan geven op de vraag wat de titel van het boek is, praat ik zelf al verder.
'Oké, vertel op, meisje waarvan ik de naam niet weet, waarom klinkt het bekend?'
Ze lacht even zachtjes wanneer ik haar 'meisje waarvan ik de naam niet weet' noem.
'Aangenaam, ik ben Livia,' stelt ze zichzelf dan voor. 'En wat is jouw naam?'
'Eve, of languit Evelyn,' zeg ik kort, want ik heb niet zo'n zin in giebelgedoe als ik voor de gek word gehouden.
'Oké, de reden waarom het bekend klinkt.. is omdat ik zelf ook op de dertiende verdieping gestrand ben geweest,' zegt ze na een korte stilte.
Ze is wat? Nee, ze kan niet anders dan een grapje maken.
'Ik was alleen in de lift en ik kwam vanaf mijn kamer op de zeventiende verdieping en toen begon het.'

Ik loop de gang door, terwijl ik zacht een liedje neurie. Het is van The Script, dat is mijn favoriete band. Mijn moeder heeft me naar beneden gestuurd om na te vragen hoe de mini-koelkast in onze kamer werkt. Aan het einde van de gang is de lift en ik druk op het knopje. Ik hoef maar eventjes te wachten en de lift is er al. Er stapt een man van middelbare leeftijd uit en met een kort knikje begroet hij mij. Hij werkt in het hotel, dat zie ik aan zijn uniform. Met snelle passen stap ik de lift in, voordat de liftdeuren weer dichtgaan, en ik kijk naar mijn eigen spiegelbeeld in de lift voor even. Dan draai ik me om en de deuren sluiten, waarna de lift in beweging komt. Ik heb gedrukt op het knopje BG, zodat ik naar de begane grond ga. Er heerst een stilte in de lift, want ik ben opgehouden met neuriën en de lift is voor de rest leeg. De verlichting flikkert even en ik kijk fronsend op. Wat is dit nu weer? Ik zucht en dan komt de lift stil te staan. Dan ineens gaat het licht uit en word ik gehuld in totale duisternis. Automatisch zet ik een paar stappen achteruit, maar als ik wat in mijn rug voel, verlaat er een gil mijn lippen. Ik bedaar weer een beetje als ik opmerk dat het gewoon de andere kant van de lift is. Er licht in het rood een getal op en het is het getal 13. Hoe kan dat? De liftdeuren gaan open en in de gang zie ik een groenig licht en een mist. Het ruikt er muffig en in eerste instantie wil ik gewoon in de lift blijven staan. Dit gevoel verdwijnt echter gelijk als ik achter me geluiden hoor van tikkende pootjes op de spiegel van de lift. Er trekt een rilling door heel mijn lichaam en ik vlucht de lift uit. Achter me hoor ik het geluid van een sluitende lift en ik draai me met een ruk om. De lift is weg! Weer komt het geluid van tikkende pootjes in mijn oren. Er verspreidt zich een jeuk over mijn lichaam en als ik om me heen kijk, schichtig, zie ik niets wat mij kan helpen. Dan lijk ik daadwerkelijk dingen over mijn lichaam voelen kruipen. Ik slaak een gil en sla naar mijn benen. Wanneer ik me omdraai en weg wil rennen, bots ik tegen iemand op. We vallen beiden neer en ik kijk geschrokken op en een paar ogen staart mij aan. Het jaagt me angst aan door twee dingen. De ogen zijn rood.. en het was niet een mens waar ik tegen opgebotst ben. Het is een spin. Een levensgrote spin. Mijn gedachten vliegen even af naar Ron Wemel in Harry Potter. Totdat het echt tot me doordringt. Er staat een gigantische spin voor me. Ik gil weer en krabbel overeind, maar het kan me niet snel genoeg gaan. Ik ren de andere kant op, waar eerst de lift nog was. Achter me hoor ik het zware geluid van poten die zich in beweging zetten en mijn hart voel ik niet eens meer kloppen. Als ik iets wel eng vind, dan zijn het spinnen. Wanneer ik iets om mijn enkel voel, struikel ik en word ik overschaduwd door iets. De spin misschien? Maar nee, die is verdwenen. Ineens staat de lift weer voor mijn neus en ik krabbel overeind. Angstig kijk ik om me heen, maar nergens is de spin te bekennen. Mijn hand tast voorzichtig achter me, op zoek naar de knop. Hetgeen wat me daarstraks overschaduwde is verdwenen. Er trekt een rilling door me heen. Wat gebeurt hier? Ik schrik op van een geluid en mijn hart slaat gelijk een stuk sneller, maar het blijkt gewoon de lift te zijn die weer open gaat. Als ik erin kijk, schichtig, zie ik dat die leeg is. Moeizaam slik ik een keer en ik loop de lift dan in. Mijn benen en handen trillen. Ik heb oog in oog gestaan met mijn grootste angst. Weer komt er langzaam een geluid op van bewegende pootjes. Snel druk ik op het knopje begane grond, waarna de lift eindelijk dicht gaat en ik mezelf kan gaan afvragen wat er gebeurd is.