Hoofdstuk 55

*** Jamie's pov ***

Terug in slaap vallen is moeilijker dan gedacht. Uiteindelijk ben ik het zo beu dat ik toch naar beneden ga. "Wauw, je bent vroeger uit bed dan gedacht." lacht Jack meteen als hij me beneden aantreft. "Lach me niet uit." reageer ik lichtjes geïriteerd. "Iemand heeft last van een ochtendhumeur." grijnst hij terwijl hij een bord spek met eieren voor me neerzet op de keukentafel. "Ik ga me snel klaar maken. Dan kan je in alle rust wakker worden." glimlacht hij en geeft nog snel een kus op mijn hoofd voor hij naar boven gaat. Spek met eieren? Een boterham met choco is meer dan voldoende als ontbijt. Ik zal het maar opeten, hij heeft uiteindelijk moeite gedaan om het klaar te maken...

"Is het veilig of loopt er hier nog een chagrijnig meisje rond?" met een grijns tot achter zijn oren kijkt hij me aan. "Jij, Mr Barakat, hebt geluk dat je lekker kan koken." grijns ik. "Jeej, ik moet mijn geheim wapen niet boven halen." lacht hij. "Geheim wapen? Welk geheim wapen?" Verdacht kijk ik hem aan. "Ik weet maar één manier om mensen aan het lachen te krijgen." grijnst hij en komt langzaam mijn richting uit. "Niet doen... Jack, ik waarschuw je..." reageer ik meteen wanneer ik door krijg wat hij bedoelde met zijn geheime wapen. Elke stap die hij dichter zet, zet ik er één naar achter. "Wat als ik niet wil luisteren?" grijnst hij. "Geen idee?" vraag ik lachend. Onverwacht komt hij op mij afgelopen, neemt me in zijn armen, legt me in de zetel en begint me onophoudelijk te kietelen.

Een kwartier later stopt hij even plots als hij begonnen is met kietelen. "Ik moet dringend vertrekken, anders ben ik toch nog te laat." verklaart hij zijn plotse actie. "Haast je dan maar. Of Matt zal boos zijn als je nog maar eens te laat bent." lach ik terwijl ik op adem probeer te komen. Onhandig doet hij zijn schoenen aan en geeft me nog snel een knuffel voor hij de deur uitloopt. Zou ik of zou ik niet...? Snel loop ik naar buiten Jack achterna. "Jack?" roep ik vlug nog voor hij instapt. Geschrokken kijkt hij op. "Jamie, wat scheelt er?" vraagt hij ongerust en slaat zijn deur terug dicht. "Je... Je bent wat... Euhm... Vergeten?" Het klinkt meer als een vraag maar ik twijfel dan ook sterk of ik dit wel moest doen. Ik teken zowat mijn eigen dood als ik doe wat ik ga doen, maar het voelt alsof ik het moet doen, op een positieve manier. Het voelt alsof dit voorbestemd is. "Echt? Ik heb mijn gsm en portefeuille mee en mijn schoenen aan mijn voeten... Dus ik...." Waarom praat hij zoveel? Mijn verstand staat weer op nul en zonder nadenken vlieg ik rond zijn nek en kus hem. Het enige verschil tussen deze kus en de vorige is dat ik me nu niet meer wegtrek.

"Mij hoor je niet klagen, maar van waar die kus?" vraagt hij positief verrast. "Ik weet het zelf niet goed, maar het voelde gewoon goed." glimlach ik. "Betekent dit dan dat ik me meer aan kussen mag verwachten? Of was dit gewoon een spontane actie?" vraagt hij wat verlegen. "Je mag je minstens aan een kus verwachten als we elkaar zien of weggaan." glimlach ik verlegen en dat levert me een innige knuffel op. Die knuffel wordt al snel verstoord door jack zijn gsm. "Hallo...? Ow, Matt...bij Jamie... Ik dacht net te vertrekken dan benik nog op tijd. We hebben een wekker gezet zodat ik zeker en vast niet te laat ben... Ok, tot straks." antwoordt Jack steeds op wat Matt hem vraagt of zegt. "Het was Matt. Hij komt naar hier om zeker te zijn dat ik op tijd ben. Hij stond thuis voor de deur maar daar kwam niemand open doen." legt Jack uit. "Wist hij dan dat je naar hier kwam?" vraag iknieuwsgierig. "Nee, maar heb ik je dat nooit verteld...? Sinds dat ene interview dat ik te laat was omdat ik bij jou was blijven slapen komt Matt elke keer bij mij thuis. En dat allemaal omdat ik één keer te laat kom." legt Jack uit. "Arme stakker." lach ik en geef hem snel nog een kus. Plots horen we getoeter en zien Matt samen met Zack, Rian en Alex grijnzend in een auto zitten die aan mijn huis tot stilstand komt.