Proloog

“Beste leerlingen, goedemorgen en welkom terug!”
Met deze woorden begroette directeur Wuyts de propvolle aula van Dublin High School for Arts. Het was 1 september, en er weerklonk een ontevreden gemompel door de zaal. Iedereen ergerde zich steevast aan het onuitputtelijke enthousiasme van de directeur. Ook Helena’s beste vriendin, Haley, bromde iets over ‘liever slapen’. Haley was geen ochtendmens. Helena zelf glimlachte alleen maar. Zij vond het niet erg dat het schooljaar weer begonnen was, integendeel zelfs. Ze keek er naar uit om opnieuw dag in dag uit met muziek bezig te zijn.
“Kijk niet zo gelukkig, Helena, of ik sla de glimlach van je gezicht af”, dreigde Haley. Helena trok haar mondhoeken heel overdreven naar beneden. Haley rolde met haar ogen. Wuyts opende zijn mond, en de meisjes richtten hun aandacht opnieuw op het podium.
“Helaas moet ik mededelen dat mevrouw Barnes wegens ernstige gezondheidsproblemen dit jaar niet naar onze school terug kan keren. Ze wordt vervangen door meneer Horan. Dit wil zeggen dat zowel de vijfdejaars als de laatstejaars van de muziekafdeling van hem geschiedenis en muziekgeschiedenis zullen krijgen. Verder is meneer Yates met pensioen gegaan, hij zal vervangen worden door –”
Helena stopte met luisteren. Mevrouw Barnes was niet alleen haar favoriete leerkracht. Elke leerling van de muziekafdeling kreeg in zijn of haar eerste jaar een persoonlijke mentor, en mevrouw Barnes was die van Helena geweest. In tegenstelling tot vele andere leerkrachten nam ze die taak heel ernstig; wekelijks vroeg ze Helena hoe het ging, ze kwam naar elk optreden en moedigde haar aan. Helena wist niet goed wat ze zonder mevrouw Barnes zou moeten doen. De vrouw was altijd als een soort van oma voor haar geweest. Helena vroeg zich af of dit betekende dat deze nieuwe leerkracht, meneer Horan, haar nieuwe mentor zou worden. Ze wist niet zeker of ze dat wel wou; hoewel ze in haar laatste jaar zat, twijfelde ze altijd aan zichzelf. Ze wist dat ze kon zingen, dat ze goed kon zingen, maar optreden voor anderen maakte haar nog steeds doodsbang. Ze wist dat mevrouw Barnes in haar geloofde, maar zou deze meneer Horan dat ook doen?
Toen directeur Wuyts de leerlingen enkele minuten later met een vrolijk ‘veel plezier!’ naar hun eerste les stuurde, was Helena’s enthousiasme al flink bekoeld. Haar namiddag bestond gelukkig uit drie uur zangtechniek, één van haar favoriete vakken., maar één blik op haar lessenrooster had haar geleerd dat ze vandaag zowel wiskunde als lichamelijke opvoeding als geschiedenis had. Ze haatte wiskunde, had absoluut geen balgevoel en ze had de confrontatie met haar mogelijke nieuwe mentor liever nog wat uitgesteld.


ik probeer dit verhaal zo veel mogelijk vooruit te schrijven, dus het volgende hoofdstuk komt er pas aan als ik er wat meer dan één heb... dat is beter voor iedereen, want anders geef ik mijn verhalen veel te snel op