Hoofdstuk 11

In doodsangst zag ik hoe de hand op me af kwam. Het was mij. Ik wilde aan de kant springen, hopend dat hij in de lucht zou grijpen, maar wat had het voor zin? Vroeg of laat kreeg hij ons allemaal te pakken.
Toen opeens zag ik een schaduw voor me. Breyan sprong op de trollenhand af met getrokken zwaard. Met alle kracht sloeg hij in op de trol en ik dacht even dat we gered waren. Dat we daar niet eerder aan hadden gedacht!
Maar er gebeurde niets, op het feit dat er een vreemd geluid dat op lachen leek te horen was na.
'Dat kietelt,' spotte de trol. 'Leuk geprobeerd.'
Breyan stond een paar seconden beteuterd naar zijn zwaard te kijken en sprong toen snel achteruit toen de hand op hem af kwam.
'Ik krijg jullie wel!'
En hij had gelijk. Hoeveel perikelen we ook uit haalden om uit de buurt van de grijpende hand te blijven, het hielp niet. Het vermoeide ons alleen maar. We wisten dat hij ons vroeg of laat te pakken zou krijgen. Maar ik zou me niet zomaar overgeven.
Toen ik opnieuw de hand op me af zag komen, wist ik dat ik de eerste zou zijn. Ik probeerde nog wat te springen, maar ik was te laat. Hij had mijn been te pakken.
'Xandria!,' hoorde ik iemand in paniek roepen.
Ik probeerde kronkelend los te komen. Als me dat niet lukte, was ik er geweest. Ik greep naar mijn zwaard, hoewel ik best wist dat die niets zou uithalen. Het voelde gewoon fijner als ik iets deed in plaats van me hulpeloos naar mijn dood te laten slepen. Ik greep het wapen vast en mepte naar de hand die stevig om mijn been zat. Wat ik hoopte te bereiken, wist ik niet. Misschien net zo lang slaan tot hij losliet?
Tot mijn verbazing hoorde ik een schreeuw en opeens liet hij mijn been los. Ik begreep niet waarom, tot ik zag dat er vies, bruinachtig bloed aan mijn zwaard zat. Hoe...?
'Auw! Dat meisje heb me gestoken!'
'Dat kan toch niet, domme idioot. Laat mij eens zien.'
De hand verdween uit de grot en iedereen rende bezorgd naar mij toe.
'Gaat het?' Tot mijn verbazing kwam de vraag van Leona.
'Het gaat goed met me,' antwoordde ik, niet helemaal naar waarheid. Ik kon de greep van het beest nog steeds voelen en mijn hart klopte nog steeds twee keer zo hard dan normaal. Maar de opluchting en vooral de verbazing overheerste: wat had mijn zwaard dat Breyans niet had?
'Mag ik dat zwaard van je eens zien?,' vroeg Kasandra. Ik knikte en ze nam het mee naar het vuur. Lang keek ze ernaar in stilte. Toen gaf ze me het terug, zonder een woord te zeggen.
'Nou?,' vroeg ik.
'Nou wat?'
'Wat is met dat zwaard?' Ik werd een beetje ongeduldig.
'Ik heb geen idee,' zei Kasandra en bijna iedereen zuchtte geïrriteerd. 'Ik weet alleen dat dit een heel bijzonder zwaard is. Breyan, kan jij er niet eens naar kijken?'
Breyan liep naar Kasandra toe, zonder zijn blik los te halen van de grotopening. Er leek daar weinig beweging te zijn. Kasandra overhandigde hem het zwaard en hij pakte het rustig aan.
'Wow!,' riep hij uit. Tot mijn verbazing zag ik dat zijn armen trilden van inspanning om het zwaard vast te houden en ten slotte kletterde het op de grond.
Iedereen staarde vol verbazing naar het zwaard dat onbewogen op de grond lag. Breyan was nog wel het meest geschokt van iedereen.
'Hoe kan dat?,' stamelde hij.
Ik liep naar het zwaard toe en pakte het voorzichtig op. Het was niet zwaarder dan normaal. Heel vreemd. Breyan was duidelijk sterker dan ik. Hij had de kracht van een ridder die zijn hele leven al met loodzware zwaarden vocht. Waarom kon hij mijn zwaard dan niet oppakken?
'Laat mij eens,' zei Roelof. Nonchalant gaf ik het zwaard aan hem en vol vertrouwen nam hij het aan. Zodra ik het losliet, kletterde het op de grond. Breyan had het beter gedaan.
In de opwinding over het zwaard waren we al vergeten dat we ook nog trollen buiten hadden staan. Ze waren al een tijdje aan het ruziën en gelukkig waren ze nog niet op nieuwe ideeën gekomen. Ik helaas wel. Als ze daar bleven rondhangen, konden wij niet weg. Uiteindelijk zouden we dan sterven in deze donkere grot. Ik zuchtte en liep naar het einde van de grot. Mijn been trok een beetje van de pijn, maar dat zou wel weer over gaan. Vooral als we hier nog wel even bleven.
'Wat is er?,' vroeg Breyan me. Hij had opgemerkt hoe neerslachtig ik opeens was geworden.
'Ik ben bang dat we hier nog wel even zitten.'

Hallo iedereen. Ik zie dat ik twaalf abonnees heb op dit moment. Hoera! Welkom en heel veel leesplezier. Ik hoop dat jullie dit verhaal leuk gaan vinden. @Ewijn: ja, het is het algemene beeld van trollen. Ik ben in geen enkel boek een slimme trol tegengekomen