06. ~ Indianna Bella Lawrence

'Indianna! Indy! We zijn er!' Drew rent langs me heen naar het raam. Yes! denk ik, terwijl ik achter Drew aanloop. Samen bekijken we de vreemde inwoners van het Capitool, en zwaaien naar ze.
Sinds de Boete heb ik niet meer zoveel lol gehad. Drew en ik wijzen de vreemdste kapsels en kleren aan, en elke keer als een van de inwoners merkt dat we het over hem of haar hebben, blozen ze en vallen ze bijna flauw. Waarna wij weer in een deuk liggen, natuurlijk.
Eindelijk komen we aan bij het station, waar we door onze mentor, Ivette, naar buiten worden geloodst. De inwoners krijsen en schreeuwen en roepen onze namen uit vreugde als ze ons zien. Nu ze zo dichtbij zijn, lach ik nog steeds, maar iets voorzichtiger. Die grote mensenmassa die naar je schreeuwt is eerlijk gezegd wel een beetje intimiderend.
Dan zijn we binnen. Het gebouw is prachtig. De woonkamer is met rode meubels ingericht en ontzettend ruim voor mijn doen. De grote banken staan in de hoek waardoor de afstand tot de eettafel wel een kilometer lijkt.
'Wow,' mompelen Drew en ik tegelijk. We kijken elkaar aan en barsten - voor de zoveelste keer vandaag - in lachen uit. Zouden het de zenuwen zijn of zijn we echt zo melig met elkaar?
Ivette kijkt naar ons en glimlacht. 'Jullie zijn goede vrienden, hè?' Drew en ik denken even na. Zijn we vrienden? Tot nu toe heb ik hem nog nooit zoveel gesproken. We zaten bij elkaar in de klas, maar waren niet echt veel met elkaar bezig. Af en toe werkten we in groepjes voor projecten en werd ik wel eens bij Drew ingedeeld, en het was fijn samenwerken, maar we hebben elkaar volgens mij nooit echt als vrienden beschouwd. We dachten er niet echt over na, geloof ik. Omdat ik het antwoord zelf niet zeker weet, peil ik Drews reactie. Hij knikt even naar mij, en glimlacht dan.
'Ik weet niet wat jij vindt, maar wat mij betreft zijn we vrienden.' Natuurlijk zijn we dat!
'Deal,' grijns ik.
'Dat is fijn,' gaat Ivette verder, 'want in de Arena heb je mensen nodig die je kunt vertrouwen. Willen jullie trouwens samen trainen, of liever afgezonderd?' Samenwerken, is mijn eerste reactie. Alhoewel.. misschien is het handig als niet iedereen weet wat ik kan. Het zou strategisch zijn. Maar dan nog.. ik wil Drew in vertrouwen nemen.
'Eh.. ik vind samenwerken niet erg, hoor. Wat vind jij, Drew?' Hij knikt, wat ik dus als een ja beschouw.
'Mooi,' glimlacht Ivette. 'Hoef ik maar één trainingsschema te maken,' knipoogt ze. Like duh. Natuurlijk vindt ze dat het belangrijkste. So not, grinnik ik.
Ivette loopt weer door en we komen uit Drews kamer. Hij gaat naar binnen en Ivette sluit de deur achter hem. 'En dan is dit de jouwe.. je hebt geluk, persoonlijk vind ik hem de mooiste van de hele afdeling van District 5,' glundert ze terwijl ze mijn kamerdeur opent. Als ik mijn kamer zie, begrijp ik haar meteen. Hij is stijlvol - alweer rood, dat zal wel per district een andere kleur zijn - , niet extreem groot maar zo ingericht dat het heel ruim lijkt, een smetteloos witte vloer en een zacht bed met rode sprei.
'Hier kan ik wel mee leven,' zucht ik terwijl ik op het bed plof. 'Fijn, dan laat ik je even alleen,' glimlacht Ivette. Ze sluit de deur, en de rest van het uur lig ik wat te liggen op het heerlijk zachte bed.