Crystal Lies, The Hollow Truth! (HP) #4

The start of something new Deel 1
Vilijn:
Ik liep langs het water en snoof de zee lucht op, het water vloeide mijn kant op maar raakte me niet. Zo’n honderd meter veder op bevond zich een klein huisje op grote puntige rotsblokken. Een dreuzel had zich misschien afgevraagd hoe dit in hemelsnaam waar kon zijn, al weet ik niet zeker of een dreuzel dit wel kon zien.
tijdsprong
ik opende de deur en een man met lang groezelig haar vloog overeind vanuit een stoel en morsten een plens koffie op de grond. Het huis bestond uit een enkelen kamer met in de hoek een bed met lappensprei. De man grijnsde sereen ‘dus je bent gekomen, helaas heb ik niet wat je zoekt. Maar dit bezoek zal niet voor niets zijn geweest.. het werpt zijn vruchten af’ sprak de man mysterieus. Hij kon niet ouder dan veertig zijn, maar toch leek hij op een oude man van tachtig. ik hief mijn staf op en er volgde een groenen lichtflits.

Rosanne:
Het was rond 10 uur toen we na lange leste bij de boerderij aan kwamen. De boerderij was erg groot binnenin was het warm en gezellig.

Pas tegen de middag gingen we met z’n alle naar het strand. Kinderen speelde in het water en gilde het uit van de pret. Het bracht een nostalgisch gevoel naar boven. Ik liep over het zand en voelde ze zoute zeelucht over mijn wangen strelen. In gedachte verzonken droeg de wind me verder naar grote met mos bedekte rots blokken. De zee sloeg tegen de rotsen aan en ik voelde kleine spettertjes water. Met veel moeite en schaafwonde lukte het me om erop te klimmen. Het uitzicht was prachtig. Ik was ongeveer 2 meter boven het water. Toen ik naar beneden keek rilde ik. Ik keek om me heen naar een gemakkelijk plekje en ging zitten, uitkijkend over de zee. Ik doezelde in. ‘hea Marten, kijk dan’ een klein meisje met donker haar en donkere ogen spetterde in het water. Haar grote broer had zijn ogen gevestigd op haar met ogen van een havik. De jongen, Marten was ongeveer 2 jaar ouder dan het meisje. Het beeld vervaagde en ik zag het zelfde meisje alleen iets ouder een jaar of elf twaalf, in haar handen had ze een envelop met een vuurrode zegel. Haar broer stond met zijn voeten in het water en aaide zijn zusje trots over haar hoofd. Ook dit beeld vervaagde en ik werd wakker. Het was afgekoeld maar er speelde nog steeds kinderen in de zee. Uit mijn ooghoeken zag ik iets bewegen en keek om.