34. Your mom's in hospital

THIRTY FOUR

Ik had twee dagen erna nog steeds spijt. Mickey vond het heel dapper van me. Manon vond het heel dom van me.
'Je houd van hem. Je had hem gewoon moeten zoenen, daar in dat kleine gangetje. Dan was ik naar buiten komen lopen en had ik kunnen zeggen; You go girl!'
'Je helpt niet'.
'Spreek met hem af', had ze gezegd. Maar Mickey vond in de eerste instantie dat ik dat juist niet moest doen. Hij begon er een paar uur laten echter weer over.
'Em. Luister niet naar mij. Ik ga dood van jaloezie, maar serieus. Als jij met hem wilt afspreken, dan moet je dat doen. Ik zweer het'
'Dat weet ik heus wel'. Ik keek hem spottend aan. 'Alsof ik mijn plannen zou veranderen voor jouw wil'.
'Waarom heb je dan nog niet met hem afgesproken?'.
Ik was stil. Hij had een punt. Ik zat alleen maar tegen hem te klagen dat ik niets liever wilde. Ik keek om me heen. Danny stond achter de bar. Er waren een paar mensen binnen. Mijn moeder en Chuck waren naar mijn moeders ouders.
'Omdat het druk is?'
'Nu ga je excuses bedenken voor jezelf. Bel hem gewoon!'
Mickey had het nog niet gezegd, of het schelle geluid van mijn prehistorische mobieltje klonk door het keukentje.
"Everyday feels like a Monday
There is, no escaping from the heartache..."
'Wat is dát voor muziek?', vroeg Mickey. Ik keek op het schermpje. Ik kende het bellende nummer niet. Toen besefte ik dat Mickey iets had gezegd.
'Hmm? Oh. McFly. Ik vind deze tekst zo grappig. Ken jij dit nummer?'
Ik liet het aan Mickey zien. Maar die schudde zijn hoofd.
'Nope. Neem maar gewoon op'.
'Met Emma'
'Emma! Ik ben het, Chuck. Je moet naar het ziekenhuis komen'.
'Waarom?', vroeg ik. Ik keek Mickey geschrokken aan.
'Je moeder heeft een aanrijding gehad. Ze wilde oversteken. Het is niks ernstigs, waarschijnlijk. Maar ze word nog onderzocht. Wil je zo snel mogelijk komen?'
'Natuurlijk'.
Ik hing op en voelde tranen in mijn ogen komen.
'Wat is er?'. Mickey keek nu ook geschrokken.
'Mijn moeder ligt in het ziekenhuis'.
'Wat? Waarom?'
'Aanrijding gehad. Maar het is waarschijnlijk niks ernstigs'.
'Gaat het? Kom, ik loop met je mee'.
'Het gaat prima. Ik weet niet waarom ik huil. Het is gewoon.. Er heeft nog nooit iemand waarvan ik houd met een reden in het ziekenhuis gelegen. Voor mij betekent het ziekenhuis angst. Het klinkt dom, ik weet het. Danny? We zijn er vanavond wel weer, hoop ik'.
'Ik vind dat je je heel groot houd. Je moet toch geschrokken zijn?'
'Ja. Maar het is niks ernstigs'.
'Je hoeft jezelf niet te overtuigen. Kom, we gaan naar haar toe'.

Chuck stond ons op te wachten in de hal.
'Er kwam net een arts bij me. Hij vertelde dat het inderdaad niks ernstigs was. Je moeder heeft haar been gebroken'.
'Ik ga wel even naar haar toe. Ze is waarschijnlijk helemaal in paniek', zei ik. Maar Chuck stak zijn hand op.
'Sorry, Em. Maar we mogen nog niet bij haar. Ze zijn nu foto's aan het maken van haar hoofd. Want de chirurg is toch bang dat ze inwendige bloedingen heeft in haar hoofd'.
'Fijn', zei ik. Ik voelde mijn ogen weer prikken. Inwendige bloedingen in haar hoofd, dat klonk akelig.

Chuck moest weg. Mijn moeder had via een arts doorgegeven dat ze wilde dat hij het restaurtant zou draaien vanavond. Mickey ging met hem mee. Ik zat al anderhalf uur in de plastic stoeltjes. Volgens de arts kon het nog wel twee tot drie uur duren. Ik vroeg me af waarom die foto's zo lang erover deden. Maar ik accepteerde het maar gewoon. Toen besloot ik dat het tijd was voor koffie. Ik moest even lopen, want ik zat mezelf alleen maar op te fokken. Ik drukte op het knopje van de koffieautomaat. Hij deed het niet. Ik hoorde mijn muntje weer in het vakje vallen. Ik zuchtte.
'Fuck', fluisterde ik in mezelf. Ik drukte het muntje nog eens door het gleufje, en dit keer hoorde ik een tik.
'Godzijdank'. Ik drukte nogmaals op het knopje. Weer niks. Het lampje naast het knopje begon te branden. Op het schermpje kwam te staan dat ik een andere keuze moest maken, want mijn keuze was op. Ik schopte zachtjes tegen het ding aan. Mijn dag kon niet beter. Ik drukte maar op de normale koffie. Eindelijk wat beweging in het automaat. Na 30 seconden ging het klepje open en kon ik mijn koffie eruit pakken. Ik wilde me omdraaien maar botste tegen iemand op. Toen ik op keek van de vloer en zachtjes "sorry" mompelde, zag ik een zwart shirt dat wel heel vertrouwd was. Ik keek verder omhoog, naar het gezicht die me fronzend aankeek.
'Taylor!', bracht ik uit. Ik gooide mezelf tegen zijn borstkas aan. Zachtjes voelde ik hoe zijn armen zich om me heen sloegen. Hij wiegde me zachtjes heen en weer.
'Wat doe jij nou hier?', vroeg ik, toen hij me nog steviger tegen zich aandrukte.
'Dat je dat nog moet vragen. Hoe gaat het me je? En met je moeder? Het is toch niks ernstigs?'. Hij liet me los. Ik nam een voorzichtig slokje van mijn koffie.
'Met mij gaat het prima. Mijn week is echt één grote mess, maar het gaat prima. Met mijn moeder waarschijnlijk ook. Ze heeft in ieder geval haar been gebroken. Ze zijn nu nog foto's van haar hoofd aan het maken. Het zal over een uurtje hoop ik wel klaar zijn'.
Ik keek hem aan. Hij stond daar, met zijn handen op zijn rug. Hij gooide zijn hoofd in zijn nek.
'Ik schrok me dood toen Mickey zei dat je in het ziekenhuis was'.
'Mickey?'
'Ja, ik was bij jullie thuis. Het restaurant loopt goed. Het zit helemaal vol'.
'Ja, op avonden als dit wel. Op avonden dat we dat ook echt nodig hebben, omdat de rest van de dag helemaal fout gaat'.
'Wil je zitten?'
'Nee. Ik wil lopen. Hé, dat is mijn moeders arts'. Ik liep naar de man toe.
'Meneer?'
'Emma, is het toch? Je moeder verkeerd in buitengewoon goede conditie. Haar been is gebroken, maar dat geneest. Verder is er niks mis. Zou je het erg vinden om nog een halfuurtje te wachten? Dan is het officieel bezoekuur. En aangezien je moeder geen noodgeval of traumageval is, mogen we je eigenlijk nog niet naar binnen laten'.
'Ik wacht wel', besloot ik. Taylor kwam achter me staan. Met zijn handen op mijn schouders. Ik liet me voorzichtig naar achteren vallen toen de arts zich omdraaide en wegliep. Met mijn hoofd tegen zijn schouder sloot ik mijn ogen. Ik moest alles even laten bezinken. En toen besloot ik op actie over te gaan. Taylor was hierheen gekomen. Het ging goed met mijn moeder. Het was nu of nooit. Ik draaide me om en drukte mijn lippen op de zijne. Ik voelde hoe hij in de lach schoot. Zijn lippen krulden onder de mijne. Ik probeerde op de tast het kleine muurtafeltje te vinden, maar miste en mijn koffie viel op de grond. Taylor lachte weer, sloot me op in zijn omhelzing en liet merken dat hij buitengewoon goedkeurde wat ik deed.

Tien reacties!
Ik denk dat ik nog één hoofdstukje doe, hierna.
then it's over.
Oké. Ik heb uit jullie reacties begrepen dat bijna iedereen een Taylor Verhaal wil. Alleen één persoon stemde voor een Gustav-verhaal. Maar ik moet sorry zeggen tegen die persoon. Ik houd persoonlijk niet zo van Gustav, dus het word moeilijk voor me om me dan in te leven. Misschien ooit nog eens. Ik hoop dat die persoon tóch mijn volgende Taylorverhaal leest. En willen jullie allemaal mee denken voor een verhaallijn?
want daar ben ik héél slecht in :')
<333