#16 - Black&Blue, But I Did It For You

Kreunend zat ik met mijn rug tegen de muur van een onbekende woning. De straat was leeg en de zon was een tijdje geleden gaan slapen. De koude wind sneed als een mes door me heen. Ik kon niet eens bibberend want elk bot en elke spier in mijn lichaam deed pijn. Ik had het groepje niet mogen provoceren. Ik was anders toch zoveel slimmer als dat? Waarom deed ik dan zo dom? Ja, om Johnny en Eon te verdedigen maar dat was ook dom want ze waren niet eens in de buurt, dus konden me niet horen. Het was de eerste keer dat ik vrienden had en ik wilde niet dat iemand ze beledigde. Ze waren prachtige mensen, allemaal. Ik hield van de kinderlijke stem waarmee Eon altijd sprak als hij grapjes maakte. Ik hield van Johnny's verantwoordelijke gedrag en eerlijkheid, hoe hij zich gedroeg als Eon vader. Hoe ik David nog niet lang kende, hield ik van zijn geduld en zijn vertrouwen in mij. Hij geloofde mij verhaal en dat betekende veel voor me. En Elena was vast en zeker ook een prachtige persoon. Haar hart was enkel bedekt door een donkere mist die ik moest proberen weg te doen. Deze vier mensen waren al aan mijn hart gegroeid, hoe snel dat ook ging. Ik wist dat ik me geen leven zonder ze wilde inbeelden.

Ik hoestte maar staakte de poging toen een scherpe pijn door mijn buik ging. Hoe lang zat ik hier al zo? Hoe lang was het geleden dat het groepje lachend was weg gegaan? Ik trok met veel moeite mijn iPhone uit mijn broekzak maar herinnerde me toen dat ik niemand zijn nummer had. Voorzichtig probeerde ik recht te staan, met behulp van de muur maar ook dat bezorgde me veel pijn. Ik kon echter niet blijven zitten hier want niemand anders dan ikzelf ging me helpen. Zo was het altijd al geweest. Ik moest proberen niet teveel te steunen op anderen want ik wist dat het anders toch verkeerd ging aflopen. Aarzelend zette ik mijn rechtse voet voor me neer en verzette mijn gewicht, zodat ik in beweging kwam. Elke stap kostte me veel moeite en telkens was het net of dat er een mes door mijn lichaam ging. Ik was nog nooit in zo'n gevecht geweest en terug slaan was ook niet mijn sterkste kant. Ik probeerde te zien waar ik liep maar dat was niet gemakkelijk want de helft van mijn gezicht was gezwollen en mijn rechtse oog was zelf helemaal dicht. Ik kon bloed in mijn mond proeven.

Nadat ik een uur had getwijfeld of dat ik naar Johnny en Eon's huis moest gaan of naar mijn eigen huis, besloot ik om toch maar naar de broers te gaan. Met de laatste krachten klopte ik aan de deur en zelf die kleine beweging voelde vreselijk aan. De deur ging al snel open. Een opluchting kwam als water over me heen en daarna liet ik me gaan. Ik zakte door mijn benen en verloor het bewustzijn. Gelukkig had iemand me opgevangen, anders had ik de klap van de grond ook nog eens moeten voelen. Vaag kon ik nog horen hoe een aantal mensen mijn naam riepen, met paniek duidelijk aanwezig in hun stem. Ik deed mijn ogen niet meer open. Ik wist dat ik veilig in hun handen was, hoe raar dat misschien ook klonk. Ik vertrouwde ze meer als dat ik mijn laatste stukje familie, mijn vader, vertrouwde.

Ik knipperde een aantal keren met mijn ogen en probeerde recht te gaan zitten. Dat ging blijkbaar nog niet, dus zakte ik kreunend terug plat. 'Dylan? Jezus, Dylan! Je bent eindelijk terug wakker! Johnny, Eon! Dylan is wakker!' riep een stem luid. Ik herkende de stem die een beetje zwaar en hees was, net zoals de stem van de zanger van Nickleback of Nirvana. 'David? Waar ben ik?' vroeg ik verward. 'Herinner je je niet meer? Je kwam gisteren veel te laat terug naar hier. We hebben overal naar je gezocht en dan plots val je bijna letterlijk met de deur in huis. Je zag er vreselijk uit! Wat is er gebeurd?' vroeg David. 'Blondie, Theo en Gorilla,' kreunde ik. Hij keek me aan alsof ik had gezegd dat olifanten roze waren. 'Ik denk dat ik weet wie hij bedoeld. Het is het groepje waar ik een tijd geleden bij stond,' zei een andere stem die juist binnen was gekomen. 'Oh god! Dylan! Ik ben zo blij dat je terug wakker bent!' zei weer een andere stem, die tot Eon behoorde. Hij wilde op me vliegen en me dood knuffelen, ik zag het aan zijn houding, maar David hield hem tegen en schudde zijn hoofd serieus. 'Waarom?' vroeg hij aan mij. 'Ze zijn kwaad dat ik Johnny van ze heb gestolen,' kreunde ik pijnlijk. 'Je hebt me niet gestolen, ik ben zelf gegaan! Wacht maar als ik ze terug zie, dan...' Ik begon zachtjes te lachen en wreef een paar tranen uit mijn gezicht. Ze keken me allemaal vreemd aan. 'Dank je. Jullie zijn het beste dat me ooit is overkomen,' zei ik eerlijk. 'Maar dankzij mij hebben ze jou in elkaar geslagen!' riep Johnny schuldig. 'Dan nog is het beter als alles wat ik had voordat ik jullie heb ontmoet,' zei ik met een glimlach. Ze waren allemaal stomverbaasd, niemand zei iets maar ik zag dat ik ze diep geraakt had. Op een positieve manier. David keek me met een lieve glimlach aan, waardoor plots weer een luide "BAM" in mijn borstkas te voelen was. 'Ik denk dat het tijd is dat de kleine kindjes gaan slapen,' zei hij tegen zijn stiefbroers. Beledigd keken ze David terug aan maar knikten gehoorzaam. Ze gingen terug naar hun eigen kamer. 'En ik ga jou wonden nu maar beter eens verzorgen. Ik had eerst naar het ziekenhuis willen gaan maar ik denk dat het niet nodig is. Alhoewel je er vreselijk uitziet!' zei hij met een aarzelende glimlach. Ik lachte terug en knikte.