#15 - The Scream For Help

Ik had eens een keertje geluk want David ging slapen in een kamer die zijn stiefbroers voor hem hadden gemaakt. Het vervelende gevoel in mijn borstkas was nog steeds aanwezig maar iets minder erg. Ik wist wat het betekende maar weigerde erin te geloven. Het kon liefde of het eerste zicht zijn maar het kon ook zijn omdat ik hem over mijn krachten verteld had en dat ik hem...vertrouwde? Nee, dat klonk onlogisch want ik kende hem nog maar net. Ik was al blij genoeg dat hij me niet bekeek als een gestoorde die ontsnapt was uit zo'n gekkenhuis. Wees eerlijk, zou jij het geloven als iemand je vertelde over zijn 'krachten'? Juist. Niemand zou het geloven.

'Dylan! Kom op, zonneschijn! De nieuwe dag is er!' riep Eon in mijn oor. Ik schrok me rot en het duurde eventjes voordat ik wist waar ik was. Toen ik me dat herinnerde, dacht ik ook terug aan de ruzie met pap. Ik moest een plaats vinden om te wonen maar zelfstandig zijn op 17 met 30 euro is zo goed als onmogelijk. Ik wist wel dat Johnny en Eon me hier wilden laten blijven maar ik wilde ze niet storen en ze hadden al genoeg moeite om met het geld rond te komen. Ze konden wel zeggen dat het geen probleem was maar als ik dan de barsten in de muur zag en de leegte die overal opviel, wist ik dat het ze alleen maar moeilijk zou maken. 'Wat? Nu al?' mompelde ik vermoeid. 'We zijn al een half uur wakker maar je hebt ons niet eens gehoord toen we voorbij je liepen, haha! Je slaapt als de doden,' grinnikte Eon. Als er iets was dat ik haatte, dan was het dat anderen mijn slaapgezicht zagen. Vreselijk. 'Zoals ik gehoord heb, heb je David al leren kennen. Haha, hij heeft je zelf terug op de bank gelegd in het midden van de nacht want je was er blijkbaar af gevallen en je was niet wakker geworden,' lachte hij. Ik duwde zijn gezicht grommend weg en verstopte mijn rood gezicht in het deken. 'Hij zei dat je schattig was en meer moet eten,' grinnikte hij. 'Oh god, laat me sterven,' antwoordde ik beschaamd.

Ik nam afscheid van de twee broers toen we bij school waren aangekomen want we zaten in verschillende klassen. Ik vroeg me stiekem af hoe het zou zijn om bij Eon in de klas te zetten want hij was bijna letterlijk het zonnetje in huis. Verveeld keek ik naar de leerkracht die maar bleef praten over dingen die niemand begreep en wilde weten. 'Je hebt dit later nodig in je leven, dus let op,' zei hij. Ik rolde met mijn ogen toen ik zag dat het een leugen was. Plots botste mijn buurmeisje met haar arm tegen me en ik schrok zo erg, alsof er een hete vlam was geweest. "Zou ik vader zijn wapen nemen of mam's pillen? Misschien kan ik ook gewoon eens wat dieper snijden. Opgelost." Ik keek ze stiekem aan en kon vage littekens op haar bovenarm herkennen maar als je niet zou weten dat ze die zelf had gemaakt, dan dacht je waarschijnlijk niet verder erover na. Ze keek verveeld naar de leerkracht en zuchtte diep. Hoewel ze zo'n duistere gedachten in haar hoofd had, was het uiterlijk niet te merken. 'Eh...Doe dat alsjeblieft niet,' fluisterde ik tegen haar. Ze keek me met geschrokken ogen aan en trok daarna een wenkbrauw omhoog. Prachtig, daar gaat mijn "I don't care, I don't mind" levenswijze. Het was nooit een goed idee om me in iemand's gedachten te mengen. Ik wilde echter niet stom kijken terwijl ik wist dat ze zelfmoord ging plegen. Als ik iets kon doen, dan deed ik dat. Zo zou iedereen het doen, niet? Misschien niet maar ik voelde me ertoe verplicht. Dus fluisterde ik voor de tweede keer mijn verhaal in iemand's oor. Ik wist dat het geen goed idee was maar ik had geen andere verklaring die ik haar kon bieden.

Ze veegde een paar zoute tranen weg toen ik klaar was met mijn verhaal. 'Ik...Ik weet niet wat ik moet doen,' snikte ze. 'Gooi alles wat je verdrietig maakt weg! Denk er gewoon niet meer aan!' zei ik. Het was niet echt een goede troost maar ze leek het te accepteren want ze glimlachte naar me. 'Dank je, Dylan. Ik wist altijd al dat er iets anders en speciaal aan jou was, sinds de eerste dag dat je deze klas binnen wandelde,' zei ze met een glimlach. 'Ik ben niet speciaal. Ik ben maar een simpele jongen,' zei ik. 'Nee. Je hebt momenteel mijn leven veranderd en dat zeg ik niet zomaar,' antwoordde ze. Ik glimlachte terug en plots gaf ze me een harde schouderklop. 'Jij bent echt de liefste persoon die ik ooit ontmoet heb,' zei ze. 'Hoe kan je dat nu weten?' lachte ik. 'Omdat je zo'n krachten bezit en toch niet ermee opschept. Je misbruikt ze niet eens,' zei ze. Ik probeerde mijn onzekerheid te verstoppen. 'Hoe heet je?' vroeg ik. 'Elena.'

Gelukkig kwam deze dag tot een einde toen de bel luid door het hele gebouw klonk. Elena had een strafstudie te doen en Johnny en Eon hadden een uur langer les, dus was ik momenteel even alleen. Het was vreemd hoe de dingen konden veranderen. Nog maar een paar dagen geleden was ik alleen, had ik geen vrienden en woonde nog thuis. Nu kende ik Johnny, Eon, David en Elena. En twee mensen wisten over mijn krachten. 'Hey daar, emo boy!' riep iemand. Ik draaide me geschrokken om en rolde met mijn ogen toen ik zag dat het Blondie, Theo en David. Het groepje dat me al eens in elkaar had geslagen. De David was natuurlijk niet de David die ik gisteren mijn geheim had verteld. Het was verwarrend om dezelfde namen te hebben, dus besloot ik om hem Gorilla te noemen in mijn hoofd. Hij leek erop, met zijn brede schouders en harige armen. Ik grinnikte om mijn eigen grap, iets wat ik beter niet had gedaan. 'Denk je dat dit grappig is? Wat heb je met onze Johnny gedaan? Hij wil ineens niet meer bij ons hangen maar enkel bij zijn stomme homo broer en jou,' zei Blondie kwaad. 'Eon is niet stom! Je kent hem niet eens!' riep ik verdedigend. Theo sloeg hard in mijn maag, waardoor ik door mijn benen zakte. 'Johnny is veel te cool voor jullie, daarom is hij weg gegaan!' riep ik. Blondie schopt met zijn voet tegen mij zij, waardoor ik kreunde. 'Zielig! Jullie moeten echt een boksbal hebben? Doe maar wat je wil maar Johnny zal niet terug komen! Hij is veel te goed voor jullie!'