The Story of Moon deel 18

Moon deel 18.

Het was weer een doodnormale maandag, ik had bijna vakantie, nog een weekje. Het was al kwart over 8 toen ik eindelijk wakker werd uit mijn eindeloze gedachte. Ik pakte mijn schooltas en deed mijn sjaal om. Het was vannacht gaan sneeuwen en het was glad buiten, maar ik kon moeilijk lopend naar school. "Dag mam" schreeuwde ik, en stapte de ijzige kou in.Ik trok de rits van mijn jas nog hoger dicht en sprong op mijn scooter. Ik reed harder dan normaal, ik wilde gewoon zo snel mogelijk op school zijn. Lekker warm en natuurlijk weg van de werkelijkheid. Ik was weer in gedachte verzonken tot ik piepende banden hoorde. Vanaf dat moment ging alles super snel. Ik lag een eindje verder op, met mijn scooter naast me. Ik was niet geraakt, maar waarom lag ik dan zo ver van die auto? Toen zag ik het, Aron lag naast me. "Gaat het?" vroeg hij voorzichtig. "Uh , natuurlijk gaat het. " Hij hielp me opstaan en zette mijn scooter overeind. " Je hebt me gered" fluisterde ik, ik kon het ook wel normaal zeggen, want Aron zou me altijd horen. Maar op dit moment, met hem naast me kon ik nauwelijks wat uitbrengen. " Het spijt me, ik ga weer. " "Aron wacht.." hij wachtte, ik wist dat hij net zoveel van dit moment genoot, om weer bij elkaar te zijn, als ik. "Waarom zit je niet meer op school?" vroeg ik en veegde de sneeuw van mijn broek. "Het doet pijn" zei hij, en keek me met verdrietige ogen aan. "Het spijt me. Maar " ik moest de goede woorden vinden, om mijn gevoelens te uiten, hij zou het zo zien, maar ik had hem de hele tijd nog nauwelijks aangekeken. "Maar, hou je nog steeds van me?" ik schopte in de sneeuw. "Moon.." toen hij mijn naam zei, was hij weg. Ik zag hem nergens meer. Toen hoorde ik de zin die meegevoerd werd door de wind. Ik hou ook van jou.. - De tranen sprongen in mijn ogen. Maar ik moest naar school, het was alweer bijna tijd. Ik kwam net optijd in de les en nam plaats naast Dana. "Wat is er met jou aan de hand joh, het lijkt alsof je een geest hebt gezien" Zo voelt het wel ja, zei een stem in mijn hoofd. " Nee, ik was mijn schooltas vergeten. "Haha, sukkel, echt iets voor jou." Dana draaide zich weer om, en concentreerde zich op de les. Ik dacht de hele dag verder nog aan hem. Aan mijn vraag en aan zijn antwoord "Waarom zit je niet meer op school?" "Het doet pijn" en weer zag ik zijn verdrietige ogen voor me. Hij had me gered, besefte ik. Daar had ik de heletijd nog geen seconde aan gedacht. Hij voelde dezelfde pijn als mij. Alleen hij mocht het niet tonen. Niet van zijn vader, ik wist zeker dat zijn vader iets tegen Aron heeft gezegt waardoor hij niet meer met mij verder in onze relatie kon gaan. Ik voelde pijn harteloze pijn. Ik had gewoon geen hart meer, tenminste dat voelde zo. Ik was verzonken in mijn verdriet. En toen ik hem eindelijk had gezien, deed het nog meer pijn. Om die verschrikkelije beelden weer voor de geest te halen. Het eind van de dag was genaderd, elke les was het zelfde. Saai en weer een lesuur om na te denken over deze ochtend. "Daan mag ik met jou mee" vroeg ik haar, ik zat er aan te denken weer alleen te zijn, en mijn gedachte uurtjes maar weer te doen, maar daar had ik geen zin in. "Ja tuurlijk, ik ga wel achterop bij je." riep ze over haar schouder en liep naar haar kluis. Ik was ook naar mijn kluis geweest en stond op haar te wachten op het plein. Ik gooide de helm naar haar toe begon ongeduldig te worden. "Sjees mens schiet eens op" grapte ik. "Jaja, je weet hoe eng ik dit vind" zei ze, en plofte op het passagierszitje. We reden rustig, en ik zag de weg, waarop alles was gebeurd. Ik keek snel weg, en de tranen stroomden mijn ogen vol. Dana woonde tegenover Aron. En we stopten voor haar huis. Ik gaf een vlugge blik naar zijn huis, waarop een traan over mijn wang gleed. "Kom Moon. " "Jaja." zei ik en liep achter haar aan. Ik was alfast naar haar kamer, zij was nog wat Chocomel halen voor ons twee. Ik ging in haar zit-venster bank zitten, en keek voor mijn gevoel een uur lang naar zijn huis, het was een prachtige villa, maar het zag er doods uit. Ik voelde een hand op mijn schouder. Dana. Ik pakte de Chocomell aan en begon de kokendhete massa te drinken, het boeide me niks. Voor mijn gevoel had ik toch geen leven meer. " Waar kijk je naar." ze volgde mijn blik. "Oh. " zei ze en nipte van haar mok. "Is hij er vaak, ik bedoel wat doet hij meestal. " "Nou ik let niet zo erg op hem, maar hij zit vaak bij zijn raam en een beetje te staren. Alleen s'avonds hoor ik soms hun deur dicht slaan. Ik was een keer gaan kijken en toen zag ik hem de straat uitlopen. Alleen ik schrok me dood, hij keek opeens achterom, ik kon net een zachte kreet onderdrukken" "ja.." Natuurlijk ging hij dan jagen, en natuurlijk hoorde hij Dana naar het raam komen, hij hoorde alles. Opeens sprong het licht aan, aan de overkant. Ik bleef maar kijken, ik kon gewoon niet wegkijken. Ik zag een gedaante voor het raam bewegen, en toen opeens keken die keiharde goude ogen me aan, dat ik er zelfs van schrok..