Know 23

Als na een kwartier mijn kamer er eindelijk weer een beetje toonbaar uitziet gaat de telefoon. 'Met Louis' neem ik op. 'Eehh Lou, kan ik...heel misschien..als je wilt....als je tijd heb...misschien...even bij je langskomen?' stottert Liam aan de andere kant van de lijn. 'Natuurlijk' zeg ik verbaasd. 'Oke, tot zo dan' zegt hij en hij hangt op. Verbaasd staar ik naar de telefoon in mijn handen. Waarom zou Liam mij bellen? En waarom klonk hij zo...zenuwachtig? Binnen tien minuten gaat de bel en ren ik naar beneden. Als ik de deur opentrek zie ik daar Liam staat met een roodbetraand gezicht. Ik trek hem bijna naar binnen en neem hem mee naar boven. Als we in mijn kamer zijn schuif ik een stoel onder de deur zodat er niemand binnenkomt. 'Wat is er?' vraag ik oprecht bezorgd aan Liam. 'Het is....En toen...En nu....Maar....' snikt hij en ik kan er geen touw aan vast knopen. Ik wrijf over zijn rug. 'Rustig maar. Je kan me alles vertellen' sus ik hem. Het lijkt te werken en langzaam wordt het snikken minder. 'Haal diep adem' zeg ik tegen hem. Hij haalt diep adem en stopt met snikken. 'Dan kan je me nu rustig vertellen wat er aan de hand is' zeg ik. Hij haalt nog eens diep adem. 'Ik kwam dus thuis...'