Chapter 13

Als we de kamer in zijn gelopen staan er alleen maar een paar spullen,
Het was een soort kamer,
Alleen dan om even te rusten,
Ik kijk naar de achterkant van de kamer waar ik een standaard zie staan,
Alison was er al op afgerend,
Alsof ze wist wat hier te vinden was,
Ik vertrouwde haar nog steeds niet en liep snel achter haar aan,
Als we bij het standaard komen kijk ik even raar op,
Een stuk metaal, meer lag er niet op,
Maar Alison keek ernaar alsof het iets speciaals was,
Ik pak het stuk metaal waarna ik Alison aankijk,
'Waarom zou dit zo erg beschermd worden?'
Ik kijk dr even aan maar hoor een stem van achter mij,
"Omdat het een speciaal stuk metaal is"
Ik draai mijzelf om waarna ik in het gezicht van een meisje kijk,
Ze zat in een van de stoelen die in de kamer stond,
Hoe was ze binnen gekomen dan?
Ik heb haar niet eens gehoord!
"Hallo Alison, blijkbaar heb je het overleefd" zegt ze bot waarna ze opstaat,
Ze kijk even mijn kant op en grijnst dan,
Het valt mij nu pas op dat ze kettingen om haar polsen heen heeft zitten,
Ze loopt op een rustig tempo richting Alison en mij,
Mijn scanner begint te scannen,
Ik moest weten welk level ze was voor de zekerheid,
Mijn level was dankzij al die monsters 60 geworden,
Haar level was.... 85!
Ik kijk even naar Alison en die begreep het al,
Als we wilden overleven moesten we hier weg,
"Alison, hoe kan je nauw je eigen soort bedriegen door met een Cyborg om te gaan?"
Het meisje bleef grijnzen,
Alsof ze al wist waarom ze hier was,
Waarom zou ze dan twijfelen om ons niet om te leggen,
Haar ogen straalde ook moord uit,
Niet bang voor deze wereld en in staat om te doen wat nodig is,
Maar wat ik niet zag in haar ogen was een teken,
Een teken van de mensen,
Ik grijns even,
Ze was level 85, 15 levels verschil,
Maar als ik het slim speelde, en het teken gebruikte, kon ik het winnen,
Alison begint opeens te grijnzen,
Ik kijk dr even aan en volg dan haar blik op een manier waardoor het niet opvalt,
Ik grijns even als ik zei wat ze zag,
Een gat in de grond, een perfecte ontsnappingsroute,
Ik knik even en Alison sprint op het gat af,
Ik volg haar waarna we beiden door het gat heen vallen,
Voor ik het wist lagen we op de grond en keek ik om mij heen,
De kamer was donker, de duisternis had het overgenomen,
Ik spring omhoog waarna ik naar een uitweg scan,
Ik grijns als er geen is, dan maar ouderwets zelf een creëren,
Ik pak een geweer en stop er Explosive Rounds in,
Ik schiet op de muur waarna er een stuk van de muur kapot gaat,
Ik kijk even naar Alison en glimlach,
'Zie je zo' zeg ik waarna ik op het gat af sprint,
Ik spring door het gat heen waarna ik naar beneden val,
Het gat zat aan een kant van het kasteel waar geen ondergrond meer was,
De enige ondergrond was 1000 meter naar beneden,
Dit zou dus een flinke klap worden,
Als ik Alison voorbij zie duiken volg ik haar,
Ze wist wat ze deed, en had waarschijnlijk iets gezien waar we op konden vallen,
Als we dichterbij de grond komen merk ik wat ze zag,
Een meer waar we wel veilig in zouden kunnen landen,
Of in ieder geval zij...
Ik was een Cyborg, Half mens, Hals robot...
Ik zou een flinke klap krijgen van het water,
Maar te minste niet erg genoeg om dood te gaan,
Ik dook langs Alison waarna ik in het water kwam,
Ik voel hoe mijn lichaam een flinke klap krijgt en hoe sommige onderdelen uitvallen,
Ik probeer zo snel mogelijk naar de kant te gaan,
Als ik bij de kant ben zucht ik even,
We hadden het beide overleefd en het stuk metaal had ik nog,
Ik glimlach even en haal het uit mijn opslag waarna ik het scan,
Het stuk metaal kwam af van een zwaard,
The Sword Of Souls,
Een van de gevaarlijkste maar krachtigste wapens die er is in het spel.
Ik grijns even,
Maar het zou teveel tijd kosten om hem in elkaar te zetten,
Je had alle drie de stukken nodig,
En ik had er nu nog maar een...
Het was zelfs nog is toeval dat ik hem tegen kwam...
Ik zucht even waarna ik hem weer wegstop,
'Alison, jij kende haar?' vraag ik als ik Alison uit het water zie komen,
Ze knikt even,
"Een slaaf van de koning, ze vindt het geweldig om te moorden" ze glimlacht even waarna ze dr haar uitknijpt,
Ik knik even en kijk dan naar het kasteel die verder vliegt,
'Misschien slimmer als we door lopen, je weet maar nooit of ze ons volgt' ik glimlacht even en begin te lopen,
Ik liep de andere richting op dan dat het kasteel ging, voor alle zekerheid,
Alison volgde, dat was te horen aan haar voetstappen.
Als we een stuk of 30 kilometer gelopen hebben stoppen we,
In de verte lag een stadje,
Of het van de mens of cyborg was maakte niks uit,
We waren beide Outcasts....