02

Het is nu twee weken geleden dat ik gevlucht ben, veel mensen zullen het niet begrijpen waarom ik nu vertrokken ben. Ze zullen het sowieso niet te weten komen dat mijn vader me mishandelden. Want hij zal dan opgepakt worden, en dat is het laatste wat mijn moeder op het moment wil. Het maakt me eerlijk zegt niet uit, wat iedereen van me denkt. Ze zullen wel denken dat ik het voor de aandacht doen, maar dat is niet zo. Ik doe dit voor mezelf. Ik ben weggegaan voor mezelf. Ik heb alles achtergelaten, alles wat ik dan ook lief had, ookal was het niet veel. Ik heb het gedaan omdat ik nooit meer aan dat verschrikkelijke leven hoef te denken. En dat ik misschien nog een normaal leuk leven kan hebben.

Veel beter is het er niet opgeworden. Ik loop nu al bijna een week in een donker bos. Ik heb al dagen niet gegeten of gedronken. Geen flauw idee waar ik ben en waar ik uitkom. Waar ik heen kan. Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen, ik kan niet meer logisch denken, dat komt door al die slapeloze nachten. Ik blijf maar nachtmerries hebben over mijn vader, ik hoop echt dat ik die man echt nooit meer hoef te zien. Mijn krassen en schrammen beginnen al te genezen. Voor mijn blauwe ogen is het anders, ze zijn nog steeds gevoelig en ik denk dat ze nog goed blauw zijn. Maar dat is niet het belangrijkste waar mijn gedachtens overgaan. Ik moet eten en wat drinken anders hou ik het geen twee dagen meer uit. Ik moet snel een schuilplaats vinden.

Ik slenterde verder met mijn gedachtens over wat ik bij mijn vader wou doen als ik de kans krijg. Hem neer steken? Misschien wel neer schieten? Ik schut mijn hoofd. Het kan nooit gebeuren, ik mag hem nooit meer zien, nooit meer voor mijn eigen bestwil. En ik denk als ik hem ooit nog tegen kom, dat hij goed boos op me is. Zal hij de politie voor mij laten zoeken? Zal hij toch om mij geven? Waarom mis ik mijn familie? Waarom naar alles? Waarom kan ik alles nou niet vergeten? Mijn gedachtes en de vragen zonder antwoorden die door mijn hoofd spoken, maken me moe. Ik moet even gaan zitten. Ik ben uitgeput, maar ik moet dit overleven.

Het liefste zal ik nu naar huis willen en mijn moeder knuffelen. In haar armen liggen. Dat ze me vertelt het komt allemaal goed meid, ik ben blij dat je terug bent. Ja net of dat gebeurt denk ik bij mezelf. Na alles wat ik haar heb aangedaan. Ik ben gewoon weggegaan, zonder doei te zeggen, geen briefje niks. Ik had nu, ik er achteraf aan denk naar de politie moeten gaan dan zat mijn vader met het probleem, niet ik. Dan had hij het moeilijk, niet ik.

Ik stond op. Met de laatste energie in mijn lichaam. Ik probeerde om verder te lopen, ik kon het niet. Lichamelijk en geestelijk niet. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik kijk recht voor me uit, wat moet ik nou met zon leven? Ik heb er toch helemaal niks aan? Ik doe mezelf alleen maar pijn, met leven. Ik zucht hard, net of als ik het doe, dat dan al mijn problemen van mij schouders afvallen. Maar het heeft geen zin, niks heeft zin, heel mijn leven niet. Wat moet ik nu.

Ik ga lang uit op de grond liggen. Starend naar de lucht, wachtend tot er iets gebeurt, niks. Helemaal niks, gebeurt er. Ik voel mijn lichaam langzaam slapjes worden, ik word alleen maar moeer en moeer. Mijn gedachtes gaan naar mijn warme tweepersoons bed, lekker warm onder een dik deken slapen. Ik mis thuis kom ik achter na een paar minuutjes hebben zitten denken, ik mis thuis, de warmte, ik mis zelfs school. Met de blije en vrolijke gedachtes aan thuis, val ik in een diepe slaap

Ik werd langzaam wakker van de felle zon die in mijn gezicht schijnt. Wat was ik in slaap gevallen? De zon schijnt fel, dat betekent dat het de volgende dag is. Dit betekent dus alweer een verschrikkelijke dag.