Message From My Mind. 7

Bill <3'
Ze zal toch niet… Ik doe de deur open en zie haar boven het toilet hangen. Ik trek haar weg van het toilet en blokkeer haar door mijn armen om haar heen te slaan. Ik leun tegen de muur en wacht tot ze kalmeert. ‘Laat me los’, zegt ze, terwijl ze hevig tegen stribbelt. ‘Nee!’ zeg ik nadrukkelijk, ‘je bent zo goed als verslaafd en daar probeer ik je vanaf te helpen.’ ‘Jij hoeft je niet te moeien met mijn leven’, zegt ze. ‘Wil je sterven misschien?’ zeg ik. Ze kalmeert en blijft rustig zitten. Ik hoor haar snikken. Ze verdraait zich zodat ze met haar hoofd tegen mijn borst ligt. Ik leg mijn hand tegen haar hoofd en druk haar stevig tegen me aan. ‘Ik… Ik weet het allemaal niet meer’, snikt ze. ‘Shht, het is gewoon allemaal een beetje moeilijk en verwarrend voor je’, zeg ik. ‘Wat doen jul-‘ de verpleegster houd prompt op met praten, wanneer ze ons ziet en gaat dan weer weg. Nadat ze uitgehuild is, stelt ze me een vraag, die ik eigenlijk al eerder verwacht had. ‘Waa… Waarom ben je zo bezorgd om me?’ vraagt ze. ‘Ik kan toch moeilijk toekijken hoe jij jezelf zit te kwellen?’ zeg ik. ‘Ik kwel mezelf niet!’ zeg ze koppig. ‘Wat doe je dan wel?’ vraag ik. Ze haalt haar schouders op. ‘Zo haal je het niet’, zeg ik zachtjes. Ze neemt me vast. ‘Dank je, Bill, dank je voor al hetgeen je voor me doet’, fluistert ze. ‘Ik doe het maar al te graag’, fluister ik terug, waarna ik een kus op haar kruin druk. Ze geeft me een dikke knuffel. ‘Gaan we niet terug in bed liggen?’ stel ik voor. ‘Hmm, ik lig best wel goed’, zegt ze. ‘Maar ik niet’, lach ik. Uiteindelijk staat ze recht en gaat de badkamer uit. Ik sta eveneens recht en ga dan ook de badkamer uit. Ik glimlach even naar haar en kruip in mijn eigen bed. Ik zie dat ze nog met iets zit. ‘Is er nog iets?’ vraag ik. ‘N… nee, nee’, zegt ze twijfelend. Ik haal mijn wenkbrauw op en kijk haar ongelovig aan. Ze zucht. ‘Oké dan. Ik heb nog een vraagje voor je’, zegt ze. ‘Vraag maar’, zeg ik. ‘V… Vind je niet dat… dat ik… te dik ben?’ dat laatste fluistert ze bijna. ‘Ben je nou helemaal? Je bent vel over been. Veel-te-mager’, zeg ik, met extra nadruk op die laatste drie woorden. Ze laat haar hoofd hangen. ‘Hey, maar ik begrijp het wel. Je zit gewoon met jezelf in de knoop’, zeg ik. Ik ga bij haar op bed zitten en knuffel haar. Ze knuffelt terug en drukt me stevig tegen zich aan. Dit is wat ze nodig had, een stevige knuffel en geen preek of gezaag aan haar oren. Ik voel dat ze zich al veel beter voelt nu. Ik zal haar helpen en ervoor zorgen dat ze terug beter wordt. Dat ze er terug bovenop komt.

Reacties?