#14 - Telling The Truth

Sorry, ik heb me nog niet voorgesteld. Ik ben dus David en ik ben Johnny en Eon's stiefbroer,' zei hij. Ik deed het deken af me en keek hem aan. Het was geen leugen. 'Waarom hebben ze dan nog niet over je gesproken?' vroeg ik. 'Omdat ik eigenlijk bij mijn echte moeder leef maar af en toe kom ik naar hier om mijn stiefbroers te bezoeken. We hebben een goede band,' vertelde hij. 'Waar zijn hun ouders?' vroeg ik. 'Hebben ze dat nog niet verteld? Die zijn vorig jaar samen in een auto ongeval gestorven. De jongens hadden het heel moeilijk want ze wilden niet naar een weeshuis gaan maar mijn moeder had een affaire met hun vader voordat hij gestorven was en ze voelde zich zo schuldig, dus heeft ze besloten om Johnny en Eon officieel te adopteren. Het was echter ongemakkelijk dus was het, het beste dat ze alleen hier zouden blijven wonen. Het geld krijgen ze van mijn moeder zodat ze zelfstandig kunnen zijn,' zei hij. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Zoiets had ik niet verwacht. 'Eon heeft zichzelf het leven proberen nemen en dat twee keer. Johnny heeft hem twee keer gered en daarom is hun relatie zo goed. Ze hebben elkaar echt nodig. En hun doorzettingsvermogen tastte me aan en zo werden we niet enkel stiefbroers maar ook beste vrienden,' zei hij met een glimlach.

Wat was ik eigenlijk aan het doen? Ik voelde mezelf zo zielig omdat ik vreemde krachten had maar Johnny en Eon's leven was veel moeilijker als dat van mij. Zij hadden echt moeten vechten met allerlei dingen en toch blijven ze zo vriendelijk en vrolijk. Ze lieten het niet eens merken dat ze dat allemaal achter hun rug hadden. Ik voelde me echt slecht. Terwijl ik zielig aan het doen was, waren er mensen die veel ergere dingen als mij doormaakten.

'Wat is er?' vroeg hij met een droevige ondertoon. Ik schudde mijn hoofd en mijn tranen begonnen weer te vallen. 'Het spijt me. Dat wist ik niet. Ik loop te janken dat mijn krachten me het leven moeilijk maken, terwijl andere mensen echt serieus pijn leden en verdriet hadden. Het spijt me,' snikte ik. 'Wat? Krachten? Waarover heb je het?' vroeg hij verward. Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn mond en keek hem met grote ogen aan. 'Ik...Eh...Niks,' stotterde ik. Hij keek me scheef aan, wat een teken was dat hij het niet erbij ging laten. Ik zuchtte diep. 'Beloof om het tegen niemand te zeggen,' zei ik. 'Wat? Ok, ik zeg geen woord,' antwoordde hij. 'Ik, eh, kan zien wanneer iemand liegt. Ik kan ook iemand's gedachten horen en kan zien wanneer ze sterven,' zei ik snel. Hij keek me raar aan en zei een tijdje niets. 'Ik weet dat het stom klinkt. Je gelooft me niet, heb ik gelijk? Ik wist het. Welke idioot zou het dan ook geloven,' zei ik, terwijl ik mijn hoofd schudde en daarna naar de grond keek. 'Ik geloof je inderdaad niet,' zei hij. Ik keek verrast op en zag in zijn ogen dat het cijfertje veranderde, wat aanduidde dat hij gelogen had. 'Eh? Je gelooft me wel? Wat?' zei ik verward. 'Cool, het is dus echt waar. Je kon zien dat ik loog!' zei hij lachend. Het was dus een test. 'Maar vertel eens hoe je dat doet? Het is niet iets wat je alle dagen hoort en drie vreemde krachten hebben, klinkt echt onwaarschijnlijk,' zei hij. 'Wel... Als ik in iemand's ogen kijk, zie ik cijfers. Dat is het aantal keren dat iemand gelogen heeft. En als ik die persoon aanraak, dan kan ik horen wat hij denkt op die moment maar ook gedachten van jaren oud. En boven iedereen zijn of haar hoofd, zie ik een klok die aftelt. Als het nul is, dan sterven ze,' legde ik uit. 'Je verteld geen sprookje, heb ik gelijk?' vroeg hij lachend. Ik schudde mijn hoofd. 'Wow, je meent het dus serieus. Hoe kom je aan die krachten?' vroeg hij. Ik haalde mijn schouders niets wetend op. 'Ik had ooit mijn hoofd gestoten en na een kleine operatie, had ik die krachten plots,' vertelde ik. 'Ik zou dat gebruiken voor het plezier,' grinnikte David. 'Ja, zo dacht ik er ook over in het begin...'

'Zie je dan ook wanneer ik ga sterven? En Johnny en Eon?' vroeg hij plots serieus. Ik keek boven zijn hoofd en knikte stilletjes. 'Ik kan enkel Johnny's gedachten niet horen. Hij is de enige en ik weet niet waarom dat zo is,' zei ik. 'Kan je dus ook mijn gedachten lezen als je me aanraakt?' vroeg hij. Ik knikte vaag. 'Nu snap ik waarom je hier zit en niet thuis. Het is vast niet gemakkelijk om alles puur en eerlijk te zien. Soms zijn "witte leugens" mooier als de waarheid,' zei hij. Ik knikte weer. Eindelijk iemand die wist wat het echt betekende. 'Voor mij en mijn stiefbroers moet je echter geen schrik hebben want wij liegen nooit en wij denken nooit slechte dingen over mensen. Tenminste, als je ons niet pijn doet op welke manier dan ook,' zei hij met een glimlach. 'Ja, dat heb ik al gemerkt. Johnny en Eon zijn de eerste vrienden die ik heb,' zei ik blij. Hij glimlachte weer en plots was daar een luide "BAM", die diep vanuit mijn borstkas kwam. Deed mijn hart daar een overslag?