#13 - David

'Wat is er met je gezicht gebeurd?!' riep Eon geschrokken. 'Johnny! Kom snel! Dylan is hier!' Gelukkig werd ik binnen gelaten wat de plotse koude van de nacht deed me rillen. 'Oh god, wat is er gebeurd?' vroeg Johnny, toen hij mijn blauw oog zag en de rode hand afdruk op mijn wang. 'Meningsverschil met mijn vader. Het spijt me... Hij heeft een stuk haar afgeknipt en je bent er zo lang mee bezig geweest,' zei ik verdrietig. 'Dat maakt niet uit, het is maar haar. Dat groeit wel terug. Kom, ga zitten. Ik neem ondertussen iets te drinken,' zei hij. Ik knikte stilletjes, legde mijn rugzak naast me neer en ging op de bank zitten. Eon kwam met een gevroren zak erwtjes naar me toe en drukte het op mijn oog. Zijn vrolijkheid was plots nergens te zien, waardoor ik me schuldig ging voelen. 'Zou ik hier een nachtje mogen blijven slapen?' vroeg ik verlegen. Hij glimlachte lief. 'Natuurlijk.'

Een uur later gingen de broers slapen. Ze hadden me een warm deken gegeven en drukten me bijna plat in een verwarmende knuffel. Het deed deugd om te weten dat ik eindelijk vrienden had en nog meer deed het deugd om te zien dat ze niet logen, toen ze zeiden dat ik geen last was en dat ik zo lang kon blijven als ik wilde. Het maakte me ook een beetje droevig want ze kenden me niet eens en ze deden nu al zoveel voor me. Ze wisten niets over mijn afschuwelijke krachten en de leugens die ik zo dikwijls vertelde. Waarschijnlijk was ik een grotere leugenaar als de personen die ik altijd beschuldigde. Ik was echt een hypocriet. Johnny en Eon waren veel te vriendelijk voor iemand als mij maar ik was egoïstisch genoeg om die vriendelijkheid aan te nemen, ook al verdiende ik het eigenlijk niet.

Ik lag op mijn rug op de bank en keek met vermoeide ogen naar boven. Het was kou, ook al had ik het deken helemaal om mezelf heen geslagen. Ik zag ook de diepe barsten in de muur en de nog steeds lege woonkamer. Plots vroeg ik me af waar Johnny en Eon's ouders waren. Ik had er niet eerder naar gevraagd maar nu viel het wel op. Het huisje zag er zo oud en leeg uit, dus kon dat enkel maar betekenen dat ze niet veel geld hadden. Maar waarom hadden de broers dan zoveel geld aan me uitgegeven, zonder dat ik het moest terug betalen? Niemand was zo vrijgevig. Maar zelf als ze geen ouders zouden hebben, dan hadden ze nog steeds elkaar. Ik had nooit broers, tenminste geen echte. Ik was helemaal alleen want pap kon ik nooit meer aanzien. Ik hoorde nergens meer thuis. Ik was altijd al een buitenstaander. Geen vrienden, geen familie, geen dieren, en zelf geen echte eigen persoonlijkheid. Ik leefde niet want ik was steeds bang om gekwetst te worden door anderen. Ik wilde wel open zijn en mijn vertrouwen geven maar zoiets was onmogelijk als ik zag hoe dikwijls ze logen en wat ze werkelijk over me dachten. Ik veegde een paar zoute tranen weg en beet om mijn lip, om te voorkomen dat de broers me zouden horen. Zelf Eon, de grappige clown, vertrouwde ik niet. Dikwijls betrapte ik mezelf erop dat ik hem aanraakte om te weten wat hij dacht. Johnny was de enige die ik een beetje vertrouwde, omdat ik zijn gedachten nog steeds niet kon horen. Maar wel keek ik naar zijn ogen om de aantal leugens te zien. Wat probeerde ik mezelf eigenlijk wijs te maken? De persoon die ik het minst vertrouwde, was mezelf.

Iets raakte mijn schouder aan. Ik schrok uit mijn halfslaap en wilde juist gillen, maar ik kon nog op tijd mijn handen over mijn mond doen. 'Jezus! Je deed me schrikken! Wie ben jij?' vroeg ik verward. Plots ging het licht aan, waardoor ik kon zien dat het geen inbreker was. Tenminste, hij zag er niet uit als eentje. Zijn ogen waren een vreemd gouden kleur maar binnenin zat paars. Echt waar, ik loog niet. Zijn haar was zwart, waarschijnlijk gekleurd, en hing stijl tot op zijn schouders. Hij was slank, een hoofd groter als mij en kleedde zich simpel. Zwart t-shirt en blauwe jeansbroek, met daaronder grijze en brede schoenen waarvan ik het merk niet kon zien. 'Dat kan ik beter aan jou vragen!' zei hij kwaad. 'Eh, ik... Eh, ik ben een, eh, vriend van Johnny en Eon,' stotterde ik nerveus. 'Oh? Had dat dan eerder gezegd, man! Ik dacht dat je een inbreker was!' lachte hij. 'Een inbreker die in iemand zijn huis komt slapen?' vroeg ik sarcastisch. 'Hm, dat klopt ook weer. Wel, als je een vriend bent, dan maakt het niet uit, denk ik,' zei hij vriendelijk. Ik keek hem raar aan. Hij had immers nog steeds niet gezegd wie hij was en hij staat daar alsof hem het huis behoort. 'Ik ben David,' zei hij, terwijl hij een hand naar me uitstak. Ik keek er vuil naar. Aanrakingen waren niet mijn ding sinds ik die krachten had gekregen. David liet zijn hand weer zakken en keek me met een aarzelende glimlach aan. 'Alles in orde? Nu dat ik je beter bekijk, zie ik dat je er niet zo goed uit ziet. Met iemand gevochten?' vroeg hij met medelijden. Ik keek beschaamd naar de grond. 'Meningsverschil met mijn vader,' mompelde ik. Ik slikte een keertje om mijn tranen tegen te houden. Ineens kwam David naast me zitten en wreef troostend over mijn rug. 'Komt wel goed,' zei hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik heb gezegd dat ik nooit meer naar huis kom,' antwoordde ik. 'Hij zal je vast en zeker wel terug binnen laten als je naar huis zou gaan,' zei hij vriendelijk. 'Maar ik wil niet terug!' snikte ik. 'Is hij gewelddadig? Is dat de reden dat je bent weg gegaan?' vroeg hij met afschuw in zijn stem. 'Nee... Ik, eh... Hij wilde me niet meer. Hij wilde dat ik nooit geboren was,' zei ik stil. 'Heeft hij dat gezegd?!' vroeg hij geschrokken. 'Eh, nee. Hij dacht dat,' zei ik. 'Hoe kan je dat zo zeker weten? Ik ben zeker dat je enkel kwaad was en daarom zoiets dacht,' antwoordde hij troostend. 'Nee, hij dacht het, niet ik! Ik heb het gehoord! En ik wil gewoon niet meer in zijn buurt zijn! Iedereen liegt! Ze willen me helemaal niet hebben!' riep ik gefrustreerd. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik begrijp niet wat over me kwam. 'Wacht. Je hoorde dat? Hoe bedoel je? Ik kan niet volgen,' zei hij. 'Wie ben jij eigenlijk! Ik ken je niet eens!' riep ik kwaad. Ik duwde hem van de bank af, ging liggen en trok het deken tot over mijn hoofd. Zoveel had ik nog nooit tegen iemand verteld en bijna wist hij van mijn krachten.