26~Charlien

Charlien pov.

Weken gingen voorbij en zo kwam het ascheid nemen van Harry steeds dichterbij, iets waar ik enorm tegen op zag aangezien hij overmorgen al zou vertrekken. Verder bleef school school, maar ik was inmiddels gewend geraakt aan de pesterijen van Emma en andere jaloerse meiden. Niettemin waren mijn punten best goed. Ik had al veel complimenten gekregen van leerkrachten, die zeiden dat ik enorm vooruitging. Ik lachte schamper in mezelf. Huiswerk was een soort van tijdverdrijf geworden. Ik had toch niets anders te doen. Mijn computer vermeed ik, omdat facebook en twitter alleen maar frustrerend waren geworden door de vele hatelijke berichtjes. Nee, voor mij was Harry mijn ontspanning, ik zou hem gaan missen.. Nu ik eraan denk, vandaag hadden we afgesproken. Ik vrolijkte zienderogen op.
Met moeite kwam ik de lessen door, mijn gedachten bleven afdwalen naar vanavond. Toen de bel aankondigen dat school uit was, wachtte ik tot de rest de klas was uitgelopen en raapte ik mijn boeken bijeen. De leerkracht wachtte aan de deur en met een lach keek ik haar aan. Het was mevrouw Berghmans. Niet echt iets om vrolijk over te worden, maar in dit lokaal had ik Harry voor het eerst ontmoet. Ik weet nog hoe hij daar nonchalant tegen de muur stond en speelde met zijn gsm..
“Charlien..” zei mevrouw Berghmans geïrriteerd. Ik schrok op uit mijn gedachten en liep de gang in. Het gebouw lag er verlaten uit. Onder aan de trappen hoorde ik nog de zachte geluiden van kinderen, die in hun kluisje moesten zijn. Ik legde mijn hand om de trapleuning terwijl ik de trap afdaalde. Op de speelplaats stonden nog enkele kinderen bij te praten, waaronder ook mijn vrienden, die altijd trouw op me wachtte.
“Hey” zei ik. Ze begroette me terug en liepen naar de schoolpoort, daar namen we zoals altijd afscheid en liep ik alleen naar de bushalte. De bus kwam vrijwel altijd te laat waardoor ik de tijd had om mijn gsm bij de hand te nemen en mijn muziek te laten spelen. Verschillende klasgenoten stonden tegen de muur geleund, wachtend op de bus. Waaronder ook Emma, maar in plaats van me hatelijke opmerkingen toe te werpen, negeerde ze me gewoon. Iets wat ik niet al te erg vond. Emma was gewoon een zielig, jaloers meisje. De gedachte die me hielp om door haar pesterijen heen te komen. Als ze de kans kreeg om toch iets naar me te roepen, lachte ik gewoon naar haar en liet ik haar verder met rust.

Aan het appartementencomplex stond Harry al te wachten met een doos in zijn handen. De doos bewoog hevig en hij had moeite om hem te blijven vasthouden. Ik vroeg me af wat erin zat, maar Harry wou niets loslaten tot we in mijn appartement waren.
“Dus wat zit er nou in de doos?” vroeg ik toen ik de deur achter me sloot. Harry keek me met een glimlach aan en zette de doos op de grond. Hij controleerde nog eens of het stil genoeg was en opende toen de doos. Vrijwel meteen sprong er een vrolijke puppy uit. Het diertje had een lichtbeige vacht en schattige bruine ogen en sprong om mijn benen terwijl het om aandacht vroeg. Een oor hing naast zijn hoofdje, terwijl het andere oor recht overeind stond.
“Oooh, wat een schatje!” riep ik en keek Harry vragend aan. “Hoe kom je hieraan?”
“Ik hem gered van het dierenasiel,” legde Harry uit. “Hij was vastgebonden aan een boom, toen de dierenbescherming hem vond. Mager en vuil, achtergelaten door zijn baasjes.” De puppy besnuffelde mijn ene hand, terwijl ik hem met de andere aaide.
“Waarom bracht je hem mee?” vroeg ik, niet dat ik het erg vond.
“Hij is een cadeautje voor jou, als aandenken aan mij als ik op tour ben.” Hij keek me hoopvol aan. “Wat vind je van hem?” hij vroeg het ietwat onzeker, maar ik was helemaal verkocht door het arme diertje.
“Hij is perfect! Net zoals jij..” ik ging staan en sloeg mijn armen rond Harry's nek. Een klein lachje sierde zijn lippen wat hem alleen maar aantrekkelijker maakte. De puppy dartelde om ons heen terwijl ik mijn lippen op de zijne drukte.


Ik zou dolgraag een hondje willen... JAmmer genoeg delen mijn ouders deze mening niet.. In ieder geval veel leesplezier toegewensd XxJulie