43. Honesty & Silence

Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. "Niks. Ik heb gezegd dat hij hier moest blijven, maar toen we terugkwamen was hij weg. Ik dacht dat hij terug was naar La Push."
Jakes ogen vernauwden zich, maar Dave viel me bij. "Misschien is hij gewoon verdwaald. Hij is hier nog nooit geweest, en hij loopt ongeveer zo elegant als een bulldozer door de bossen."
Ik grinnikte, wat me een boze blik van Jake opleverde.
"Dat is niet grappig, Leah."
"Sorry." zei ik, het niet menend. Waar Drew heen ging was zijn probleem. Ik had hem niet gevraagd hier te komen.
"Dave, heb jij een idee waar hij kan zijn?" vroeg Jake geagiteerd.
Dave schudde zijn hoofd. "Nee, ik was eh... Bezig met andere zaken."
Zoals bomen ontwortelen.
"Jake, relax." zei ik. "Dat joch kan nooit echt ver weg zijn en wij zijn met 4 wolven. We zoeken hem gewoon.”
“Je weet dat we met 2 Alpha’s zijn?”
“Ik bedoelde ook dat jij hem ging zoeken.”
“Je neemt dit echt niet serieus, hè?”
“Jawel.” Zei ik kalm. “Dave is een eenmansroedel en veel te jong om alleen rond te gaan rennen. Seth moet in La Push blijven zodat er contact is, want ik kan niet bij Emily gaan zitten. En ik let op Dave. Als je liever hebt dat ik Drew ga zoeken moet je het vooral zeggen, maar het lijkt me sterk.”
Jake staarde me even aan. “Leah, je bent er echt weer bij.”
“Voorlopig. Maar als ik jou was zou ik nu iets tegen Seth zeggen.”
Jake keek naar de telefoon in zijn hand alsof hij hem nu pas opmerkte. “Heb je dat gehoord, Seth?”
“’Tuurlijk, ‘tuurlijk.” Klonk Seth’s stem vanuit het apparaatje.
Ik glimlachte terwijl Jake tussen de bomen verdween.
“Hij vertrouwt je niet.” Hoorde ik achter me.
Ik draaide me om en keek Dave aan. “Hoezo?”
“Hij dacht dat je Drew iets had aangedaan.” Zei hij verongelijkt. “Hoort hij je niet te vertrouwen?”
Ik zuchtte. Hij was nog geen dag lang een wolf en nu moest hij al beginnen aan Alpha-ruzies.
“Jake heeft zo zijn redenen.” Zei ik maar.
Dave trok een lang gezicht en mompelde iets onverstaanbaars.
Ik lachte. “Niet zo kinderachtig, joh. Jake wil niets van je afpakken, hij heeft gewoon meer ervaring.”
Dave keek weg. “Ik maak me gewoon zorgen om Drew. Wat nou als er wel vamps zitten?”
“Die zitten er niet.”
Hij antwoordde niet, dus liep ik naar hem toe en pakte zijn gezicht vast. “Hey, Dave. Kijk me aan. Ze zitten er niet. Anders hadden we ze allang geroken.”
Hij staarde me alleen maar aan, dus leidde ik hem terug naar de boomstam en zette hem neer.
“Dave, ik ga je iets vertellen, maar je moet beloven niet naar de achtergrond te vragen. Ook niet bij anderen.” Zei ik terwijl ik ook ging zitten.
Hij fronste. “Oké.”
“Ben je al eens bij een stamvergadering geweest?”
Hij schudde zijn hoofd. “Maar ik ken de oude verhalen wel. Mijn moeder is een Quileute.”
“Maar ze hebben je nog nooit verteld van de geelogigen?”
“Nee.”
Ik slikte. “Je vind me nu wel aardig toch?”
Hij keek me vreemd aan.
“Ik bedoel: Je haat me niet. We zijn wel soort van vrienden, of niet?”
Hij trok zijn wenkbrauwen op. “Natuurlijk! Waarom zou ik je haten?”
Ik beet op mijn lip. “Er komt een moment waarop je dat snapt. Leah Clearwater is geen graag gehoorde naam in La Push. “
“Was dat waarom Drew…?” hij maakte zijn zin niet af maar klemde zijn kaken op elkaar. “Hij noemde je een moordenaar!”
“Shhhh. Rustig.” Zei ik, wachtend tot hij stopte met trillen. “Daar had hij alle reden toe, maar dat ga ik niet uitleggen nu. Je moet nu even accepteren dat je niet alles meteen begrijpt. Anderen zullen je wel een keer het hele verhaal vertellen.”
“Waarom jij niet?”
Omdat ik een watje was. Omdat ik zijn reactie niet aandurfde. Omdat ik er niet over kon praten zonder mezelf weer in een vrije val naar mijn ergste dieptepunten te storten.
“Omdat zij het beter kunnen uitleggen.” Zei ik uiteindelijk. “Maar je weet al van die geelogige bloedzuigers en hun halfling?”
“Renesmee?”
“Als je het zo wilt noemen.” Ik haalde mijn schouders op. “Ik ga je niet hun verhaal vertellen, maar dat van mij.”
Ik wist niet waarom ik Dave zo vertrouwde, alleen dat ik het deed.
Hij zou het hele verhaal echt wel te horen krijgen. Zodra Drew weer thuis was zouden ze een nieuwe stamvergadering beleggen en hem vertellen wat ik met Sam had gedaan. Maar nu kon ik hem mijn kant vertellen, en dat deed ik dan ook.
Ik begon op het moment dat Sam voor het eerst een wolf werd en hield pas op bij de laatste keer dat ik bij hem en Emily was geweest. Ik vertelde hem over alles. Mijn eigen transformatie. Hoe ik me zorgen had gemaakt over Sam, over mijn eenzaamheid, over het moment dat mijn vader was gestorven en mijn groeiende vriendschap met Jake. Zelfs over de tijd die ik jagend had doorgebracht.
Dave hoorde alles met groeiende afschuw aan. Het werd zelfs zo erg dat ik af en toe moest stoppen om hem te kalmeren, opdat hij niet opeens uit elkaar zou barsten tot een gigantische wolf.
Ik stopte pas bij mijn laatste vlucht. Hij hoefde niet te weten van Jason.
Jason was van mij. Ik was de enige die wist wat er precies was gebeurd. En dat was goed. Anderen zouden een oordeel willen vellen.
Het was mijn fout. Mijn oordeel. Mijn straf.
En als Dave nadat hij had gehoord wat ik met Sam had gedaan nog met me wilde praten, dan zou ik hem wel vertellen hoe het gegaan was. Nu niet.