01

Ik opende mijn ogen en was meteen terug in de realiteit. Terug in mijn eigen kut leven. Heel even was ik ontsnapt aan alle ellende en pijn. Het was al de derde dag dat ik aan het vluchten was. Voor alles en iedereen. Ik kan nergens heen en als ik het wel kon, zal ik niet weten waar heen, waar ik veilig zou zijn. Niemand mag me, maar ja, dit was nou eenmaal mijn leven. Waarom was het altijd ik, waarom moest ik nou gaan? Waarom moesten nou juist mijn vader me mishandelen? Helemaal niemand maakte het uit, zelfs mijn eigen familie niet. Helemaal niemand kwam voor me op, soms denk ik echt dat ik daar niet hoorde of ik van een andere wereld kwam. Ik had echter maar twee mensen in mijn leven die om me gaven en ze waren dan ook alles voor me, mijn beste vriendin Caitlyn en mijn oma, de rest van de wereld maakte me geen fuck uit.

Als mijn vader en mijn moeder erachter komen dat ik weg ben, ben ik al helemaal de klos, ik kan nooit meer naar huis, ik zal ze nooit meer zien, nooit meer. Maar wil ik zo ooit nog zien? Wil ik wel terug naar huis? Diep van binnen weet ik niet of ik nou juist blij moet zijn of moet huilen. Nu kan niemand kan me meer pijn doen, me aan het huilen maken, me slaan, me blauwe plekken bezorgen. Ik heb alleen spijt dat ik nooit vaarwel tegen mijn kleine zusje en moeder heb kunnen zeggen, dat ik nooit heb kunnen zeggen hoe erg mijn vader me pijn heeft gedaan of zou ze het nou juist weten hoe mijn vader me behandelde. Of wou ze nou juist dat ik ging? Ik zit vol met vragen. Ze gaven me het gevoel dat ze me nooit wilden, dat ik niet welkom ben thuis, dat ze me nog liever dood wilden hebben. Ze hebben nu hun zin gekregen. Ik ben gegaan en kom nooit meer terug.

Ik had misschien beter moeten nadenken, waar ik heen kon, hoeveel geld ik nodig had en of het wel het meest slimste idee was om gewoon mijn spullen te pakken en te vertrekken, maar ik kon niet anders ze maakte mijn leven tot een hel, ik kon niks, ik mocht niks, ze haatte me. Ik had al een keer eerder geprobeerd een eind aan mijn leven te maken maar ik kon het gewoon niet, misschien heel misschien leef ik hier wel voor een reden, misschien deden ze het wel voor mijn eigen bestwil. Zo dacht ik nou al 15 jaar, 15 jaar lang dacht ik elke dag dat het mijn schuld was maar nu, nu ben ik er achter dat het al die tijd niet mijn schuld, het was die van hem, mijn vaders schuld.

Hij had van mijn leven een hel gemaakt, hij deed niks anders dan mij mishandelen, slaan, schoppen, knijpen, vernederen, alles. Hij deed alles. Maar wat hij 4 dagen geleden deed heeft hij nog nooit eerder gedaan, hij sloeg me, hard in mijn gezicht, ik voelde meteen aan mijn oog hij word alleen blauw niet meer dacht ik. Ik was het gewend om geslagen te worden, maar hij hield niet op ,hij sloeg nog een keer, hard op mijn neus ik denk dat hij nu nog gekneusd is, of erger gebroken. Ik bleef stil op de grond liggen, hopend dat hij ophield, maar nee hij hield niet op, hij schopte me na op de grond. Hij riep hard dat ik op moest staan maar ik kon het niet ik kon het gewoon niet, deels door de pijn maar ook door de angst. Wat ging hij me nog meer aandoen? Met al de kracht in mijn lichaam stond ik op, hij sloeg met zijn platte hand op mijn andere kant van mijn gezicht, het enigste plek die hij nog niet geraakt had en wat hij op het laatste deed was voor mij de druppel hij gooide me door de glazen deur die we hadden om naar onze tuin te komen. Heel mijn lichaam zit nu nog steeds onder de krassen en schrammen, het is een wonder dat ik geen ernstige snijwonden heb.

Toen die dag ging hij te ver, ik zwoor mijzelf wraak te nemen, op iedereen die mij ooit geslagen had, gepest of uitgelachen om mijn blauwe plekken, die domme mensen kunnen nog niet eens nadenken dat ik door mijn vader mishandelt werd. Maar de meeste wraakgevoelens heb ik voor mijn vader. Ik ga er alles aan doen om hem te laten voelen wat hij mij heeft aangedaan, ookal is het het laatste wat ik doe.