Chapter 006

Het was een prachtige plek. Duizenden paars blauwe bloemen bedenkten het mos groene gras dat je er nog nét onderdoor kon zien. Edward had gelijk gehad, voor het eerst, deze plek was inderdaad rustgevend. Ik plofte neer op de grond en keek toe hoe Savera tegenover me ging zitten terwijl ze me bedenkelijk aankeek. Nieuwsgierig trok ik een wenkbrauw op.
'Het is hier gewoon prachtig.' fluisterde ze.

'En ze komen hier niet.' Glimlachend liet ik mezelf op mijn rug vallen. 'Is de roedel erg boos? Jullie hoeven me niet te beschermen.. Het hoeft niet.'

'Savera, dit wil ik. En zij hebben geen keus of ze moeten me verstoten, maar dat verandert mijn besluit niet.' Ik ging weer rechtop zitten en pakte haar ijskoude handen vast, ik voelde een schok door mijn lichaam heengaan, de verschrikkelijke vampier gedachtes waren gelijk weg, ik rook zelfs die afschuwelijke geur niet meer.

'Waarom doe je dit? De Volturi heeft alle reden om me op te komen zoeken.'

"Ik móét je beschermen, Savera. Ik heb geen keus." biechtte ik op, Ik had ook echt geen keus. Als je eenmaal iemand in heb geprint, doe je alles voor diegene, je gaat door het vuur, je zal zelfs je leven geven voor die ene persoon. En die ene persoon voor mij, was Savera.

"Paul, je gaat toch niet zeggen dat..-" met grote ogen keek ze me aan, ze wist het. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Nu wou ze vast nooit meer met me rond hangen, zelfs niet praten. "Het spijt me, ik kan er niks aan doen."

"Ookal vertel ik je nu waaorm de Volturi achter me aan zit, blijf je nog steeds hier om voor me te vechten.. terwijl je eigenlijk weg zou moeten gaan en vinden dat het mijn eigen schuld is."

Ik knikte, ook dat was waar. Al had ze duizenden onschuldige mensen vermoord, ik zou der nooit in de steek laten.

"Ik ben geboren als vampier, extreem zeldzaam, dat is ook de reden dat de Volturi hierheen komt, niet omdat ze me willen ontmoeten.. Ze willen me bij hun hebben als één van hun. Maar ik wil dat helemaal niet."

"En waarom is dat jouw eigen schuld?" verward keek ik Savera aan, alsof zij er wat aankon doen dat dit aangeboren was.

"Omdat ik één van hun bewakers heb vermoord, als ik dat niet had gedaan, zouden ze het nooit weten van mij."

Dat zo'n klein meisje als Savera, een bewaker van dé Volturi kon vermoorden, misschien moesten ze dan wat aan hun verdediging gaan doen. "Ze krijgen je nooit te pakken." Nee, want ik doe er alles aan om haar te beschermen.

Savera schonk me een klein glimlachje, maar ik zag het verdriet over haar gezicht. Ze wou niet één van hun worden en dat snapte ik al te goed. Zij waren wreed en leken een stel lijken. Niet dat ze dat niet waren, Savera was levendig en hoorde daar echt niet thuis.