Message From My Mind. 6

Bill <3
Enkele uren strijken voorbij en ik begin me echt dood te vervelen. Tom is nog steeds niet terug en Gustav en Georg zijn waarschijnlijk weg met wat vrienden of op bezoek bij familie. Ik zucht en kijk wat rond me heen. Direct merk ik het meisje op. ‘Ga je nu al wat eten?’ vraag ik. Even later kijkt ze op. Vragend kijk ik haar aan. Ze knikt zachtjes. ‘Je hebt honger, hè´?’ zeg ik lachend. Ze glimlacht even en gaat dan volledig recht zitten. Ik druk op het knopje en even later verschijnt er een verpleegster in het deurgat. ‘Er is gebeld geweest?’ vraagt ze. Ik knik. ‘Kun U wat te eten brengen?’ vraag ik. ‘Over een uurtje wordt het eten geserveerd’, zegt ze. ‘Het is niet voor mij, maar voor Anouk’, zeg ik. Ze kijkt me even verwondert aan en gaat dan de kamer uit. Ik hoor haar zachtjes lachen. ‘Ik ben Bill. Aangenaam’, zeg ik, terwijl ik mijn hand uitsteek. ‘Anouk’, mompelt ze verlegen, terwijl ze mijn hand schud. Wanneer de verpleegster het bord voor haar neus heeft gezet, zie ik ze twijfelen. Ik ga naast haar op bed zitten en sla mijn arm om haar schouders heen. ‘Het hoeft niet veel te zijn. Als je al een heel klein beetje eet, is het goed’, fluister ik bemoedigend. Ze knikt zachtjes, maar barst dan toch in tranen uit. ‘Hé, ik wil je niet pushen, hè. Neem je tijd maar’, fluister ik zachtjes. Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder. Een tiental minuten later schijnt ze de klik in haar hoofd gemaakt te hebben gemaakt. Just like she's got a message from her mind. Ze schept wat eten op haar vork. Even twijfelt ze, maar dan steekt ze het toch in haar mond. ‘Goed zo’, fluister ik bemoedigend. Ze glimlacht even en neemt dan nog wat. Even later heeft ze ongeveer een kwart van haar bord leeggegeten. ‘Kom geef maar hier. Je mag je maag niet forceren’, zeg ik. Ik neem het bord aan en zet het weg. Ze staat recht en gaat naar het badkamertje. Even later hoor ik wat kotsgeluiden vanuit de badkamer komen.

Reacties?