Hoofdstuk 21

Amy pov.

Zayn is wat aan het vertellen over de rest van zijn band, en ik luister aandachtig.
ongelooflijk, ik zit met mijn vriendje, ofzo, die in een boyband zit te praten over zijn andere boybandleden.
iets wat ik nooit had verwacht, maar nu zo blij mee ben.
uit de verhalen van Zayn is wel duidelijk dat Liam zich het meest volwassen gedraagt, maar ook zijn zotte buien kan hebben.
Harry lijkt me een beetje een flirter, maar dat dacht ik ook van Zayn dus ik kan me vergissen.
maar waarschijnlijk kan ik het goed met hem vinden, omdat hij ook zo'n droge humor heeft vertelt Zayn.
Louis vind ik nu al een schatje, gewoon omdat hij even veel van wortels houdt als ik.
en Niall lijkt me ook wel aardig, wel een beetje raar omdat hij zoveel van eten houd, maar ja.
ik, als emo hardstyle meisje, moet niet veel zeggen. ik grinnik om mijn eigen gedachte, en Zayn kijkt me raar aan.
'ik vind Louis nu al een schatje, omdat hij ook zoveel van wortels houdt als ik.' verduidelijk ik,
en meteen kijk Zayn me jaloers aan.
'maar jij blijft nog altijd mijn topschatje, hoor. want jij bent vele leuker en beter, en gewoonweg heter.'
knipoog ik. Zayn grijnst naar me, als teken dat hij mijn antwoord goed vind.
ik nestel me dieper in Zayn's armen terwijl we allebei wat lachen. daarna valt er een stilte,
geen ongemakkelijke, gewoon een aangename stilte.
'weetje, ik mis mijn moeder eigelijk ook wel hard.' zegt Zayn plots. daar heb je het.
de pijn die ik al zo lang probeer te ontwijken, die ik bijna leek te vergeten de laatste dagen.
mijn hart verkrampt helemaal en tranen staan in mijn ogen, toch laat ik ze niet hun gang gaan.
een week geleden ben ik al helemaal ingestort, ik heb geen nood aan een tweede keer.
'Amy gaat het?' hoor ik Zayn geschrokken vragen, na een paar seconden dringt de vraag echt tot me door.
als ik niet antwoord draait hij zich naar me toe, zodat ik in zijn ogen kijk.
'mijn moeder is gestorven toen ik jong was, sindsdien heb ik altijd voor mezelf moeten zorgen.'
krijg ik er nog uit voor ik instort, weeral. Zayn's ogen stralen verdriet uit, verdriet om mij.
hij zegt geen woord, en daar heb ik ook geen nood aan.
Zayn neemt me gewoon in zijn armen en maakt troostende geluidjes.
na al die jaren ben ik echt eerlijk geweest tegen iemand, nooit heb ik iemand vertelt over mijn moeder.
of het feit dat ik eenmaal nooit echt een kind heb kunnen zijn.
het voelt goed om eens eerlijk te kunnen zijn, maar het neemt ook veel verdriet met zich mee.
en herinneringen, pijnlijke herinneringen. ik huil al die pijn van me af, in Zayn's armen.