Ll010ll

Nadat ik Abriana op het bed had neergelegd, liep ik terug naar Aro. Die had vast een heleboel vragen voor mij. Caius zou mij graag willen vermoorden. Dat maakte mij niet uit. Ik voelde dat dit meisje bijzonder was. Dat had ik zelden, het gevoel dat iemand bijzonder was. Ik had het boek van Abriana maar meegenomen. Om het te bewijzen, dat je het boek niet zomaar open kreeg. Waarschijnlijk lukte het Abriana ook niet of had ze geen idee hoe bijzonder dat boek kon zijn. Dat boek moest zeker aan de kaft te zien uit 1200 komen. Nog voor de tijd van Aro, Marcus en Caius.
Terwijl ik dit aan het overdenken was kwam ik bij de grote deur aan. Het moment van de waarheid dan maar. Hopelijk was Aro in een genadige bui en bleef hij naar mij luisteren. Hij had al een deel van mijn gedachten opgevangen. Nu de rest nog maar. Ik haalde even diep adem. Ook al had ik het niet nodig. Ik vond het fijn, het voelde menselijk. Even niet meer denken aan het vampier zijn maar aan hoe het leven was als ik nu een mens was. Ik zou dan vredig dood zijn, geen levende dode zijn die niet kon stoppen om mensen te doden. Maar goed, volgens Aro was ik speciaal, omdat ik precies wist wat er aan de hand was door een bepaald gevoel in mijn lichaam.
Hij probeerde mij te trainen zodat het vaker uitkwam voor hem. Om een strijd te kunnen winnen of iets anders. Hij wou graag een meisje van een andere grote coven dan de Volturi. Namelijk ene Alice Cullen. Van de Cullen-Coven. Zij kan de toekomst zien. Als we hun zouden willen aanvallen, kon zij dat van te voren al zien. Iedereen waarschuwen en zorgen dat iedereen goed voorbereid was. Zelfs de wolven vochten voor hen, ook al moesten we ze gedaante verwisselaars noemen. De laatste keer dat we hun ontmoette door de baby Renesmee hadden we een groot verlies geleden. Het duurde jaren voordat mensen er wat minder over nadachten. Waarom konden hun wel gewoon op dieren leven? In de buurt van mensen leven, zodat ze zich menselijk konden voelen… Dat wou ik eigenlijk ook graag. Maar hier was het leven veiliger dan de buiten wereld. Aro wou graag een sterke wacht daarom moesten we maar op mensen leven. We dronken eigenlijk voor de lol, zo zag Aro het eigenlijk een beetje. Iedereen moest heel sterk blijven. Heidi (een dienstmeisje voor ons eigenlijk) moest elke dag naar buiten om mensen te lokken. Ik probeerde zo min mogelijk te jagen. Maar Aro dwong me gewoon letterlijk. Of om me te vermoorden, een zinloos dreigement eigenlijk daar was ik volgens hem te kostbaar voor, maar goed. Of iemand van mijn vrienden vermoorden. Waar waren Tamara, Pieter en Fabian eigenlijk gebleven.