Ll008ll

Wat was die pijn.. En waar lag ik eigenlijk op. Het was zo zacht. Ik stond op. Deze kamer kwam me niet bekend voor. En wat was dat tintelende gevoel op mijn wang. Ik raakte mijn wang aan. Het deed pijn. Ik zag iets glanzends staan in de kamer. Ik zag dat heel mijn wang blauw en paars was. Ik keek diep in mijn ogen en herinnerende meteen hoe dat kwam. Dat meisje Catherine had mij op een manier hier gebracht. Ze rende heel erg snel, toen ik ernaar vroeg sloeg ze mij. Waarom? Geen idee… Ik zei alleen dat ik niet naar die Aro wou. Maar genoeg gedacht over hoe ik hier kwam. Ik moest hier wegkomen. Ik zou vast en zeker de weg niet weten in dit gebouw.. Eerst maar een andere uitgang zoeken dan die 2 deuren die er in deze kamer stonden. Een gat in de muur. Mensen noemde dat een raam. Maar er zat normaal glas in en in deze niet. Dat ging nog wel eens makkelijk worden. Ik liep naar het raam toe. Maar ik had te vroeg gejuicht. Ik zat in een hoge toren zag ik. Dat kwam toch alleen voor in sprookjes? Maar goed.. Als ik niet zo hoog zat, durfde ik nog wel te springen. Dat deed ik wel eens vaker om ergens te komen. Maar ik zat hier een paar honderd meter hoog. Dat ging dus niet lukken. Dan de deuren maar proberen. Ik probeerde de meest linkse… Hij was open, ik zag daar een douche en een wastafel. Ik gebruikte hem vroeger ook, toen ik nog thuis woonde.
Ik moest meteen weer huilen.. Ik stortte gewoon neer op de grond, toen ik nadacht over mijn jeugd.
Mijn vader die opeens durfde op mijn verjaardag te zeggen dat hij weg ging. Ik dacht dat hij een grapje maakte. Maar zijn toon was zo serieus. Hij gaf mijn nog een knuffel en ging toen weg. Op mijn verjaardag nog wel, ik werd 5. Mijn moeder kon daar niet tegen en gooide allerlei servies naar hem toe. Ik had van die ruzie nog een steeds een paar littekens. Grote littekens. Mijn moeder wou niet met me naar het ziekenhuis gaan, ze vond dat het mijn schuld was.