Ll006ll

Na wat een eeuwigheid leek te duren, kwam ik eindelijk uit de donkere plek. Toen ik wakker werd zag ik een hele knappe vrouw op me aflopen. Maar die ogen, die ogen waren zo rood als bloed. Hoe kon dat nou?
Ik zou eerst maar eens vragen hoe ze heette. 'Heey, wie ben je'. Ze gaf antwoord dat had ik niet verwacht. Waarom zou iemand met mij willen praten, een arm kind dat op straat leeft zonder toekomst.
Ze antwoordde: 'Ik heet Catherine en er is iemand die je wilt zien, durf je met me mee te gaan?'
Zou ik met haar meegaan? Ik durfde niet, door die rode ogen. Niemand op aarde kon rode ogen hebben. Waarom zou iemand mij willen spreken, waarom kwam hij dan zelf niet komen. Als het dan een HIJ was.
Waar was mijn boek. Voordat ik viel had ik hem nog in mijn rugzak zitten. Maar mijn rugzak was ook weg.
'Catherine heb jij misschien mijn rugzak gezien, ik heb hem nodig. En hoe kom ik aan deze nieuwe kleding??'. Die nieuwe kleding viel mij nu pas op.
'Hier is je rugzak, maar je hebt je naam nog niet vertelt..' zei Catherine.
'Dank je Catherine, ik heet Abriana. Wie wil mij eigenlijk ontmoeten'
'Dat mag ik helaas niet zeggen, dat is geheim. Kom je met mij mee over een uur gaat ons vliegtuig naar Italië'.
Dat was gelijk mooi meegenomen, een gratis en snellere reis naar Italië. Even gauw die persoon ontmoeten en dan kon ik in Italië verder gaan zoeken naar mijn vader. Maar ik kon net zo goed gaan lopen, zo ver was het niet. Zou ik mee moeten vanwege dat boek dat in mijn rugzak zit, met dat aparte slot er op. Met veel lege pagina's en heel veel rare tekens, waar ik de betekenis niet van wist??