54.

Louis Tomlinson

Elena was samen met Lauren en Lissa gaan schoppen, en ik had een paar keer het woord bruidsjurk horen vallen. Ik besloot om met Harry te gaan praten. Sinds Elena het me gisteren had verteld, was het me inderdaad opgevallen dat hij stiller was, meer in zichzelf gekeerd. Af en toe staarde hij voor zich uit en kreeg niks mee van wat er om hem heen gebeurde. Ik klopte op zijn deur en wachtte geduldig tot Harry de deur zou open. In mijn hoofd had ik heel het gesprek al voorbereid, nu was het hopen dat Harry mijn script zou volgen. 'Hi,' begroette Harry me. 'Hey,' glimlachte ik. 'Mag ik binnenkomen?' vroeg ik. Harry knikte en liet me binnen. Hij sloot de deur achter zich en keek me behoedzaam aan, alsof hij wist wat ik van plan was. Ik ging op de bank zitten en gebaarde dat Harry naast me plaats moest nemen. Hij schuifelde naar de bank en nam naast me plaats. 'Harry, je weet dat je met me kan praten als er iets is, toch?' vroeg ik. Hij knikte en wendde zijn blik. 'Praat alsjeblieft tegen me, vertel me wat er is!' zei ik terwijl ik zijn beide handen vastpakte. 'Ik kan het je niet vertellen, Lou,' zei hij, zijn stem schor en zijn blik naar de grond gericht. 'Natuurlijk kan je het me wel vertellen. Ik zal je echt niet veroordelen hoor,' zei ik. Hij hief zijn hoofd op en keek me aan. 'Lou, als ik je vertel wat er is...' Hij slikte. 'Dan kan je me nooit meer aankijken, dan gooi je me uit de band en ben ik de rest van mijn leven ongelukkig,' fluisterde hij, de angst duidelijk te horen in zijn stem. Ik trok hem in een knuffel. 'Harry, jij bent al zo lang mijn allerbeste vriend, ik zou je nooit uit de band gooien. Je blijft altijd mijn beste vriend, zelfs als je een moord hebt gepleegd. Ik kom je opzoeken in de gevangenis, elke dag,' zei ik, in de hoop los te kunnen maken waar deze jonge toch zo mee zat. Ik liet hem weer los en zag dat er inmiddels tranen over zijn wangen liepen. 'Elena maakt zich ook zorgen over je, en zorgen zijn niet goed voor de baby.' Dit was een zwak argument, erg laf, hem een schuldgevoel aan te praten. 'Geloof me, als ze weet wat er is maakt ze zich alleen maar meer zorgen,' verzekerde Harry me. Ik beet op mijn lip, zoekend naar een nieuw argument. 'Alsjeblieft,' smeekte ik. Harry keek me aan, de twijfel schoot door zijn ogen. Hij was duidelijk in strijd met zichzelf. Wel vertellen of niet vertellen. 'Oké,' zei hij uiteindelijk zachtjes. Hij richtte zijn blik opnieuw naar beneden en speelde zenuwachtig met zijn vingers. Ik wachtte gespannen af, wat kon er nu zo erg zijn dat hij het niemand van ons durfde te vertellen. 'Ik ben verliefd op Elena, smoorverliefd. Ik denk dat ik al ben sinds ze bij mij op de kamer ligt, maar ik realiseerde het me pas toen we afgestuurd waren en ze niet meer elke avond in het bed naast me in slaap viel, toen we geen eindeloze gesprekken meer voerden voor het slapengaan. En ik heb er echt tegen gevochten, ik heb geprobeerd het niet te voelen, verliefd te worden op andere vrouwen, maar ik vergeleek ze allemaal met Elena, en niemand was zo leuk als zij is. Het is zo stom, wie is er nu verliefd op de verloofde van zijn beste vriend?' Hij trilde en de tranen stroomden weer over zijn wangen. Ik slikte. Dit had ik echt niet verwacht. 'Ik zal wel niet meer in de buurt komen bij Elena, het moet wel een keer overgaan,' fluisterde hij. Ik schudde beslist mijn hoofd. 'Elena houd van jou, als een goede vriend. Je zult haar pijn doen als je haar nu laat vallen. En ik zal eerlijk zijn, natuurlijk is het niet leuk om dit te horen, maar ik vertrouw jou en ik vertrouw Elena. Jullie hebben zo'n hechte vriendschap, die kan je hier niet zomaar kapot door laten gaan,' zei ik. 'Je komt de waren nog wel tegen, dat weet ik zeker. Je bent zo'n ontzettend leuke, vrolijke, positieve jongen. Vrouwen doen een moord om jou vriendin te kunnen zijn. Misschien lijkt het nu uitzichtloos, maar dat is het echt niet,' zei ik tegen hem. Hij keek me aan, zijn ogen roodomrand. 'Dankjewel, Lou,' zei hij zachtjes en trok me in een knuffel. Ik glimlachte en sloeg mijn armen om hem heen.