42. Moonlit explanations

42.

"Maar als vam... Bloedzuigers," hij verbeterde zich snel toen hij mijn blik zag "ervoor zorgen dat we veranderen, betekent dat dan dat die dingen hier in de buurt zijn?" vroeg hij.
Dave had aan mijn lippen gehangen terwijl ik hem alle details van het wolf-zijn had uitgelegd. Hij was een goede luisteraar en wist wanneer hij zijn mond moest houden. Dat was prettig.
"Ik denk dat we dat aan Loch Ness, aka Jakes imprintee, te danken heben. Ze is een halfje en misschien was haar geur genoeg."
Dave knikte. "Waarom zou ze hier zijn, denk je?"
Ik snoof. "Ik hou me niet zo bezig met de zaken van die bloedzuigers. Jake en Seth horen bij mij, de rest is een stel zielloze stenen."
Hij keek me met grote ogen aan.
Oké, misschien was dat niet de aardigste manier geweest om over Jakes imprintee te sprafen. 
Dave en ik zaten op dezelfde plek waar ik uren geleden was neergeploft. Ik tegen een boom, hij in kleermakerszit tegenover me. 
Zijn spullen lagen na al het graven door zijn rugzak verspreid over de aarde om ons heen. Het enige voorwerp waar hij nog enigszins aandacht aan had besteed was zijn mobiel, die kapot op de grond had gelegen. Toen hij in zijn gigantische wolvenvorm was geëxplodeerd was het waarschijnlijk samen met de flarden van zijn kleding tegen een boom geslingerd. Wolf zijn was niet goed voor je portomonnee.
Ongemakkelijk pakte ik zijn schetsblok op.
"Waarom heb je me getekend?" vroeg ik, geïntrigeerd naar de schets van het meisje dat zo ineengedoken en hopeloos op haar boomstronk zat.
Hij krabde in zijn nek. "Ik weet het niet precies. Ik was op zoek naar iets bijzonders, daarom kwam ik helemaal hierheen. En jij zat daar en... Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar je veranderde je hele omgeving en toch paste je er perfect in. Ik moest gewoon proberen of ik dat na kon maken." Hij glimlachte ongemakkelijk.
Ik sloeg de pagina om en keek weer in mijn eigen ogen, deze keer in een grote glimmende bol. Voor de tweede keer die dag las ik het woordje in de hoek. "Pearl." mompelde ik. Ik keek hem aan. "Wat bedoel je daarmee.
Hij bloosde. "Aangezien ik je naam niet wist, jou."
Ik trok mijn wenkbrauw op. "En sinds wanneer noemt men allesvernietigende monsters 'Pearl'?"
"Niet op die manier." zei hij, het schetsblok snel uit mijn handen werkend. "Gewoon net als in die andere tekening. Een oester is niet zo boeiend. Je kan er wel dingen mee, maar uniek is anders. Doe je er een parel in, dan verandert het. De parel past precies, maar toch is alles anders."
"En die bol is de parel?"
"Als ik hem afheb wel." zei hij, schattend naar de tekening kijkend.
Op dat moment werd ik opeens overeind gesleurd en in de hardhandigste omhelzing die ik ooit had meegemaakt gesleurd.
"Leah!" riep Jacob hoorbaar stralend uit.
Ik stond verstijfd. Ik had hem niet opgemerkt, ook al bewoog hij zich meestal met de elegantie van een zak aardappelen en stonk hij zo naar vamp dat ik hem waarschijnlijk in Arizona nog had geroken. Ik had niet zo onvoorbereid mogen zijn.
Jake besloot blijkbaar dat ik nuet terug zou knuffelen, dus liet hij me los en deed een stap naar achteren, half over Daves bidon struikelend. "Sorry. Ik ben gewoon zo blij dat je terug bent." zei hij, een gigantische grijns over zijn gezicht.
Ik snoof. "Ik ga nergens heen."
Natuurlijk wist ik dat hij het over mijn mentale afwezigheid van wie weet hoe lang had gehad, maar dat hoefde Dave niet te weten.
Jake gaf me een veelbetekenende blik. 
"Seth is in La Push iedereen op de hoogte aan het stellen. Hij haat me voorlopig omdat hij niet mee mocht, maar ik wist niet hoe jullie er aan toe zouden zijn." hij keek bevreemd om zich heen.
Jake had waarschijnlijk een slagveld verwacht toen hij het bos in rende, maar daarvoor in de plaats zaten Dave en ik rustig te praten.
Dave kuchte. "Ook hallo, oom Jake."
Jake draaide zich vliegensvlug om en trok ook Dave overeind. "Sorry man, hoe voel je je?"
Terwijl Jake Dave ondervroeg nam ik de tijd mijn beste vriend en Alpha te bestuderen. Hij was niets veranderd. Ik glimlachte. Jake was nog wolf, dat was goed. 
Een hard gezoem onderbrak het gesprek opeens. Jake toverde snel een mobieltje tevoorschijn, waar Dave smachtend naar keek.
"Jacob." zei Jake zakelijk.
Ik spitste mijn oren. Mijn zintuigen mochten nu dan wel minder goed zijn dan als ik wolf was, ze waren nog steeds bovenmenselijk goed. 
Aan de andere kant van de lijn hoorde ik mijn broertje. "Met Seth. Zijn David en Drew daar?"
Jake keek om, zoekend naar Drew.
"Alleen David."
Seth zuchtte. "Daar was ik al bang voor."
Jake keek me strak aan. "Wat heb je gedaan, Leah?"