Hoofdstuk 53

*** Jamie's pov ***

het huilen staat me nader dan het lachen. Hoe moet ik dit in godsnaam uitleggen?
"Ik ben bang, Jack. Ik... Ik... Ik kan het niet langer verzwijgen, Jack.... Je doet iets met me.... Ik heb nooit moeite gehad met het houden van mijn belofte, maar sinds jij er bent is het onmogelijk om die belofte te houden." snik ik. "Mijn hart zegt ja, mijn hart wil zich openstellen voor jou. Maar mijn hoofd.... Het is geen goed idee, Jack... Die belofte breken is één ding, maar de gevolgen, daar krijg ik bang van. Wat als ik toegeef aan jou, maar na verloop van tijd kwets je me? Ik wil niet alles op het spel zetten voor iets dat alles kan ruïneren." Ik voel Jack zijn armen zich rond mij sluiten. "Ik kan je niet beloven dat we voor altijd samen kunnen blijven, maar ik kan je wel beloven om te proberen je niet te kwetsen.... We kunnen het proberen, we doen het op jouw tempo. Jij zegt als we een stapje verder gaan..." antwoordt hij. "Jack, ik weet niet of ik het wel kan. Het maakt me bang." antwoord ik eerlijk op mijn beurt. "Je hoeft nu niet te zeggen of je het wil, ik ga je niet proberen aan te zetten tot iets waar je zelf niet achter staat.... We gaan op jouw tempo... Jij zegt als je er klaar voor bent. Ben je er klaar voor, dan gaan we er samen voor. Ben je er niet of zelfs nooit klaar voor, dan leer ik daar wel mee leven. Ik heb er veel voor over om jou gelukkig te maken. Dus als dat inhoudt dat jij je belofte houdt, dan offer ik mijn gevoelens daar graag voor op." Ongelovig kijk ik hem aan. "Dat kan je toch niet menen? Je moet ook naar jezelf kijken, het kan niet allemaal rond mij draaien." breng ik ongelovig uit. Als het lange tijd stil blijft zucht ik diep. "Jack?" Ik zoek zijn ogen maar hij houdt zijn blik! "Waarom maak je jezelf het zo moeilijk?" vraag ik fluisterend. "Omdat moeilijk mij op dit moment in zijn macht heeft. Ik kan het me gemakkelijk maken en gaan voor weet ik veel welk meisje, maar dat wil ik niet. Ik wil jou en het maakt me echt niet uit of het nu van een leien dakje loopt of niet. Dit kan je bang maken of misschien net niet, maar het is net daarom dat ik weet dat jij meer voor me betekent dan welk meisje ook." Terwijl hij dat zegt kijkt hij me recht in mijn ogen... Geloof het of niet, maar net dat maakt dat ik hem meer dan ooit vertrouw. "Jack... Ik kan niet zeggen op dit moment dat ik klaar ben om een stap verder te gaan, maar ik heb je wel nodig. En ik weet dat ik veel van je vraag na alles wat er gebeurd is, maar wil je blijven slapen... Alsjeblieft?" smeek ik hem praktisch. "En krijg ik ook een knuffel? Want ik heb echt behoefte aan een Jack-knuffel." vervolg ik meteen stil. Grijnzend sluit hij me in zijn armen en bevestigd dat hij blijft slapen. "Maar op één voorwaarde." lacht hij. "Kan je een wekker zetten om 9 uur zodat ik zeker en vast niet nog eens te laat kom op een interview." Lachend knik ik. "Dat klinkt als een deal." glimlach ik.