Message From My Mind. 1

Ze gaat op de stoel, die naast het bed van het meisje staat, zitten en begint tegen haar te praten.
'Dag, Anouk. Hoe gaat het met je?' vertelt de vrouw. Het meisje zegt niets. 'Wil je nog steeds niets zeggen? Geeft niet, dan praat ik wel', ratelt ze aan één stuk door. Uit het gesprek verneem ik dat ze niet eet of het uitspugt, Ik kan niet zien of ze nu werkelijk anorexia heeft, want ze ligt volledig onder het deken. Verschrikkelijk gewoon. Ik mag dan misschien wel mager zijn, maar ik eet tenminste nog. En nog geen klein beetje ook. Ik zou graag wat dikker willen zijn, een beetje breder en wat meer gespierd. Ik ben alleen zo dun, omdat ik erg veel stress heb. Het klinkt misschien raar, maar het is gewoon zo, door stress verlies je enorm veel gewicht. Met de jaren geraak je er wel wat een gewend, maar toch. Een half uur later gaat de vrouw weer weg. Het meisje heeft nog steeds geen vin verroerd en het ziet er ook niet naar uit dat ze het gaat doen. Moet ze eigenlijk niet naar het toilet? Ah, waar denk ik nou toch aan. Als ze moet, zal ze wel gaan. Het is ondertussen tegen de middag, hopelijk krijgen we zometeen eten, want ik verga bijna van de honger.