25~Harry

Harry pov.

De dagen liepen aan een stuk door en de hele tijd zat ik met een vrolijk gevoel in mijn buik. Het zingen ging ook stukken beter. We hadden al enkele concerts achter de rug en er zaten er nog veel nieuwe aan te komen. En natuurlijk was er Charlien nog. Elke keer als ik iets van tijd wist vrij te maken zat ik bij haar of stuurde ik haar de liefste smsjes. Ik leek wel op een klein jongetje die zijn eerste vriendinnetje had.
De jongens en ik liepen naar het kantoor van Simon. Hij had ons laten weten dat er belangrijk nieuws was en ik wist niet of ik me nu zorgen moest maken. Nerveus beklommen we de trappen en liepen we de gangen door naar zijn kantoor. Ik klopte kort op de deur en vrijwel meteen hoorde we de stem van Simon die ons binnenriep. Louis duwde de deur open. Simon zat achter zijn bureau met een brede glimlach.
“Kom zitten, kom zitten.” zei hij. We gingen op de stoelen zitten en keken nieuwsgierig op naar Simon. Het was al een tijdje geleden dat we nog is naar hier moesten komen.
“Goed, ik heb jullie naar hier geroepen,omdat-” hij keek ons een voor een aan, “omdat jullie eerste tour er aan komt.” Louis sprong recht, maakte een klein vreugdedansje en ging weer zitten alsof er niets gebeurd was. Ik schudde lachend mijn hoofd en Simon ging verder.
“We gaan naar Europa. Daar zullen we optreden in Nederland, Finland, Zweden en nog veel meer. Onze tour eindigt in Frankrijk. Na 2 maanden keren we terug naar hier.” Een stilte viel en voor een moment zaten we allemaal met een grijns op ons gezicht.
“dus wat vinden jullie ervan?” vroeg Simon.
“eh.. geweldig!” zei Louis en de andere stemde daarmee in.
Even later stonden we weer terug in de gang en sprong Louis op me af.
“Wij gaan naar Europa!!” zei hij enthousiast.
“Weet ik, ik was erbij.” Maar Louis hoorde me al niet meer en liep half huppelend de gang uit. Buiten namen we afscheid van elkaar en liep ik naar mijn auto.
'Ben je thuis?' smste ik naar Charlien. Ik kon niet wachten om haar het nieuws te vertellen. Charlien stuurde dat ze thuis was en ik startte de auto.

Na een tiental minuutjes stond ik aan haar deur en liet ze me binnen.
“vanwaar zo enthousiast?” lachte ze nadat ik haar had opgenomen in een knuffel e, terug neerzette.
“raad is wie zijn eerste tour mag meemaken! “ riep ik. Charlien's lag werd nog breder en ze sprong in mijn armen.
“Ik ben zo trots op je!” riep ze, nadat ik haar rustig op de grond plaatste. Ik keek in haar groene ogen, ze glinsterde van vreugde. Dit zou ik dan voor 2 maanden moeten missen. Mijn euforie werd meteen de kop ingedrukt. 2 maanden zonder Charlien. Ik werd er zelfs verdrietig van. 'Verman jezelf, je gedraagt je alsof je geobsedeerd bent.' sprak ik mezelf toe. Toch kon ik me er niet van houden om te zuchten.
Charlien had mijn stemming zien wisselen en keek me bezorgd aan.
“Wat is er?” zei ze met een lichte frons. Zou ze me belachelijk vinden als ik zou zeggen dat ik haar zou missen? Niet mans genoeg? Ik schudde mijn hoofd, dat zou ze nooit doen.
“Ik ga je missen.” zei ik. Ze glimlachte, wat betekende dat ik niets verkeerd had gezegd. Weer trok ze me in een knuffel, haar mond bevond zich naast mijn oor.
“Ik jou ook.” fluisterde ze.

En hier een nieuw hoofdstukje XxJulie