Stand Alone: The secret of the moonlight!

Don't leave me with a broken heart!
Een zachte bries gleed over je gezicht en liet je haar opwaaien. Het leek een sprookje met een verschrikkelijke afloop. Je handen ruste in de zijne. Zijn bruine ogen zochten contact met de jouwe. Je durfde hem niet aan te kijken, de waarheid die school achter zijn ogen. De woorden die hij sprak sloegen in als een bom. Elk woord elke lettergreep sneed in je hoofd. Hij deed een stap vooruit en was een paar cm van je verwijderd. Nog steeds durfde je hem niet aan te kijken. Nooit gedacht dat dit zo zwaar kon zijn. Hij liet je handen los en tilde teder je hoofd omhoog zodat je zijn blik niet kon ontwijken. Wat moest je zeggen, wat moest je doen. De zon was bijna onder en donkere wolken tekende de hemel. Terwijl je terugdacht aan hoe alles was. Je bestudeerde zijn gezicht weer, alsof je hem voor het eerst ziet. Hij had sterke gelaatstrekken, een zuivere huid en een perfecte lach. Zijn ogen schenen als diamanten in het maanlicht dat zich gevormd had. Je vocht tegen de tranen. Hij drukte zijn fluwelen lippen de jouwe. Het leek alsof hij je angst en verdriet wegzoog. Hij liet je los, deed een stap achteruit en bestudeerde je. Je hielt het niet meer. Tranen rolde als diamantjes over je wangen. Je sloot je ogen en boog je hoofd zodat je haar een gordijn van zwarte haar vormde. Gegrom klonk in de verte. Het zou niet lang duren of het begon. De wind speelde een spelletje met de bladeren die ver boven jullie waren. Seconde leken uren te duren. ‘ben je er klaar voor’, vroeg een zachte stem. Je keek op recht in zijn ogen. Angst nam bezit van je. ‘ja’, zei je met een trillende stem. Weer hoorde je gegrom steeds dichterbij. Een harde wind rukte aan de bladeren en liet de volle maanlicht door. Het was volle maan en je wist wat dat betekende. ‘Je moet rennen, niet stoppen blijf rennen, ik red me wel’, zei de stem van hem dringend. Je schudde snikkend je hoofd. Niet weer, dacht je bang. Het gegrom leek niet verder dan een paar meter te zijn. ‘NU’, drong hij aan. Even aarzelde je. Hij was het enige wat je had. Een knop in je hoofd draaide en je begon te rennen. Vechten tegen de tranen rende je zigzaggend tussen de bomen door. Het maanlicht gaf je het licht dat je net nodig had om je pad te zien. Je hoorde een schelle gil. Het was zo afgrijselijk. Hoelang kon je dit nog verdragen. Uit hoeveel delen bestond je hart nog om dit toe te laten. Je hart bonkte in je keel. snakkend naar adem rende je door. Je zag het licht van de weg. Even was er een doodse stilte gevallen in het bos. Je hoorde de bladeren onder je voeten knarsen. Bij de laatste boom bleef je staan, draaide je om zoekend naar iets wat op hem leek. Het bleef stil. Zou hij, nee hij was sterk, dit was niet de eerste keer. Maar zijn krachten waren minder. Weer hoorde je een schelle gil, deze keer duurde het langer voor het wegstierf. Er kwam een gedaante tussen de bomen vandaan. Je hart maakte een sprongetje. Toen je zijn ogen zag wist je dat het over was. Je slaakte een verrukt gilletje en vloog hem om de hals. Hij zat onder de bloed en zijn kleren waren verscheurd. Tranen van blijdschap rolde over je wang. Het was voorbij. Hij suste je terwijl je , je hoofd tegen zijn blote borst drukte en zacht snikte. Hij streelde met zijn hand door je haar en drukte er een kus op. je keek omhoog en glimlachte vertederd. Zacht in de verte hoorde je een wolvengejank. Samen liepen jullie over de weg. de duisternis in, wachtend op wat komen zal.