Passage

Het grasveld en het bos waar ik op liep waren allemaal wanhopige replicaties van het paradijs. Het kwam niet in de buurt van Pasiano, maar mijn kinderen wisten niks beters dus was dit voor hun het paradijs. Ik hoop dat zij dezelfde schoonheden in de natuur zien die ik ook als kind had gezien, maar die voor mij waren weggevaagd. Ik wens ze een leven toe zonder vooroordelen op uiterlijk, ook al weet ik dat het onmogelijk om ze er helemaal van te behoeden. Ze zullen zelf de beslissingen maken en zelf hun toekomst kunnen bepalen. Ze hebben nu nog geen zorgen, een andere blik op de wereld. Elk mens zoekt naar het geluk dat in deze blik verscholen zit, dat de wereld perfect is. Ze willen zichzelf aanleren hoe je de wereld anders kan zien, maar beseffen niet dat dit alleen mogelijk is met de hulp van een ander. Een ander die de wereld voor je kan schetsen en door zijn ogen kan laten mee kijken naar hoe diegene de wereld beschouwt. Daarna laat diegene je achter met de aanblik van een tweede wereld waarna je kan besluiten welke wereld je instapt. Maar welke wereld je ook kiest, er blijft altijd een herinnering van die andere achter.