Cowboy. 1/3

[Tom]

Ik zuchtte. De dag waarop alles veranderde herinner ik me nog als gisteren. Bill had me laten weten wat écht liefde moest voorstellen. De dag dat Bill aan het geen ‘de liefde bedrijven’ een andere definitie gaf. Die jongen wist me als geen ander gek te krijgen. Gek in de vorm van lust.
Hij had dan altijd een eigenaardige twinkeling in zijn prachtige ogen. Op die momenten wist ik altijd direct hoe laat het was.
Altijd gaf ik toe, ik hield te veel van hem om te weigeren.
Maar ergens wist ik, dat er iets niet klopte aan zijn glinsterende ogen. Alsof het voor hem juist enkel lust was.
Toch geloofde ik hem elke keer weer, als hij me vertelde hoeveel hij van me hield.
Maar niets was minder waar.

Ik keek zuchtend naar Bill’s laarzen. Bill’s vele Cowboy laarzen. Die dingen hadden als een verslaving bij hem gewerkt.
Keurig op een rijtje stonden ze. Op een vies versleten matje, onder de verwarming.


De bel ging.

Bill? Nee, Bill zou nooit aanbellen. Dat betekende een klant. Bah, iets waar ik nu totaal geen behoefte aan had. Dat iemand anders hem maar ging helpen.

Weer dat irritante gezoem.

Ik blies gefrustreerd een enorme hap adem uit. Iedereen was al afgewerkt, ik zou wel moeten nu.
Totaal, tegen mijn zin in, liep ik de keuken uit en schoot in mijn leren klompen. Al sloffend kwam ik bij het kleine bedrijfswinkeltje. De ‘hem’ die ik me zojuist had voorgesteld, bleek een vrouw te zijn. Een vrouw van fors formaat. Door haar felrode lippenstift, kleurde haar tanden afschuwelijk geel. Haar blik gleed afkeurend over mijn lichaam.
Geïrriteerd trok ik mijn broek op. Ze moest niet zeuren, dit waren normale spijkerbroeken. De fase van mijn, ooit eigen, kledingstijl was voorbij. Alles lekker simpel nu. De simpele broek die ik zojuist had opgehesen, gleed bij iedere stap weer enkele centimeters naar beneden. Ach wat, ik zelf stoorde me er niet aan, dus ik liet voor wat het was.

Met een gemaakte glimlach, verzamelde ik haar bestelling bij een. Dat ze maar snel weer weg ging. Met een samen geknepen gezicht wist ze er nog een ‘Doeg’ uit te persen. Zonder er echt aandacht aan te geven, wilde ik haar weg met mijn boerse ‘Houdoe’. Vandaag kende ik het woord aardig niet. Normaal bleef ik altijd nog vriendelijk met mijn trouwen klanten praten, maar dat mens van net was een geval apart. Een geval dat alleen Bill aan kon.

Verveeld stapte ik het winkeltje uit. Dan maar rondje bedrijf.
Mijn handen stak ik diep weg in mijn zakken. Compleet op de automatische piloot liep ik het bedrijf rond. Alle paarden in de groep stonden nog vredig hun hooi op te eten. Zo nu en dan aaide ik er een liefkozend over het hoofd. Glimlachend stak ik mijn hand uit naar een veulen, die meteen angstig achter moeder schoot.
Ik keek naar de lange manen van de paarden. Compleet gedreadlockt. Ik moest Andrea maar eens een keer aan het werk zetten met een kam en schaar… Één pony viel op. Helemaal achter in. Haar donkerbruine vacht glansde prachtig door de ondergaande zon. Haar enorm lange manen wapperde zachtjes met het avond briesje mee. Lange manen waar geen enkele knoop in te vinden was. De meest verzorgde pony van alle die we hadden; Western Rose.

Met lichtelijk pijn in mijn hart liep ik op het prachtbeest af. Zij was de enige die er perfect uit móest zien. Het was een van de eerste pony’s die we kochten. Maar vooral belangrijk, het was Bill zijn pony. Bill zijn trots.


De naam van het dier had Bill op idee gebracht. Hij wilde weer paardrijden. Maar niet paardrijden zoals we als klein kind zijnde op een manege deden. Nee, hij wilde het ruig.

Via via had hij een goedkoop western zadel aan weten te komen. Een soepel gebruind hoofdstel, wat perfect bij het zadel paste, had hij er voor bijna niets bij gekregen.

Ooit, lang geleden was Rose bereden, maar nu stond ze al enkele jaren stil.

Zonder enig angst had Bill haar uit de groep gepakt, en zonder moeite weten op te zadelen. Zo rustig als wat was hij naar het kleine zandweitje gelopen. Lenig wist hij op zijn pony te komen, de strakke spijkerbroek was, wonder boven wonder, niet tot last geweest bij het opstappen.

Western Rose had nogal geschokt gereageerd. Het was te lang geleden dat ze bereden was.

Een oude vriendin van Bill, Anika, stond midden in het weitje, klaar om aanwijzingen te geven. Zelf kon ze perfect western rijden. Hangend aan de omheining van de wei had ik gefascineerd toegekeken. Het was niet iets wat je van hem kon verwachten, maar Bill was geweldig met paarden.

Na wat vreugdige bokkensprongen van Rose, begon ze tegen te stribbelen. Behendig had Bill haar weten te ‘temmen’. Binnen een mum van tijd liep ze prachtig.
Dagen oefende hij met haar. Weken lang kwam Anika iedere dag, voor hulp. Hulp wat naar mijn mening onnodig was.

Anika en Bill wisten dit zelf ook maar al te goed. Ik merkte duidelijk op dat de band tussen de twee steeds sterker werd. Haast sterker dan de band die ík met Bill had.
Ik voelde sterk dat Bill en ik uit elkaar groeide. Als geliefde, maar vooral ook als broers. En het ergste was, ik zag duidelijk dat mijn lieve broertje en zijn rotvriendin, alleen maar meer naar elkaar toekwamen.

Ik haatte haar. Ik haatte haar meer dan wie dan ook. Ze had niet alleen de relatie van Bill en mij kapot gemaakt, maar ook mij. Zelfs het bedrijf had er baat van.


Ik zakte vol verdriet door mijn knieën. Waarom dacht ik hier nu weer aan? Voorzichtig ging ik in het zachte hooi zitten. Bijna verontwaardigd leek Rose mij aan te kijken. Dat ik in haar eten zat, ging ik me nu niet druk over maken.


Op een dag had ik Bill er mee geconfronteerd. Waarom het zo moest lopen. Waarom hij zoveel met Anika omging, en mij haast liet vallen. We waren voor mijn gevoel nog enkel collega’s.
Hij had me aangekeken alsof ik wartaal sprak. Zijn wenkbrauwen zover mogelijk opgetrokken.

“Wat is dat nou weer voor een onzin.” Hij siste haast.
Ik klapte dicht. Hij vond dat ik onzin sprak. Onzin, dat we uit elkaar waren gegroeid. Onzin, dat Anika mijn plek had in genomen. En zeker ook onzin, dat mijn vermoedens zover gingen, dat ik haast zeker wist dat ze mijn bedpartner had ingepikt.
Ik wist dat Bill niet iemand was die alleen met kusjes te vrede was. Hij wilde hoe dan ook, all the way.
Maar hoelang was het geleden, dat ik voor het laatst met hem zo ver was gegaan? Ik kon het me niet eens meer herinneren. Anika móest haast wel het ‘voor het slapen gaan’ werk doen. Dan kón gewoon niet anders.


Tranen welden langzaam op. Ik voelde ze via mijn ogen hoeken opkomen. De omgeving werd een waas door mijn te vochtige ogen. Elke keer dat ik nu knipperde, voelde ik een traan mijn ogen verlaten. Eenzaam bengelde ze aan mijn kin. Eenzaam, net zoals ik nu was.


Op een dag kon ik het niet meer aan. Ik was jaloers. Al mocht je het niet meer jaloezie noemen. Ze had gewoon mijn vriendje ingenomen!
Het zal wel zijn dat we broers waren, want zonder dat ik wat had gezegd, was Bill naar me toegekomen. Ik had lichtelijk paniekerig naar zijn enorm volle weekend tas gekeken.

“Ga… Ga je ergens heen?” Ik had het haast niet over mijn lippen weten te krijgen.
“Ja.” Had Bill resoluut geantwoord. “Weg van hier. Weg van jóu.”
Mijn enige reactie was een geschokte blik geweest. Volgens mij had mijn bloed mijn gezicht nog nooit zo snel verlaten. Volgens mij was ik nog nooit zo lijkbleek geweest.
Trillend had ik gevraagd waar hij heen ging.
“Anika.” Meer had hij niet gezegd. Met een ruk had hij zich omgedraaid, en had de deur alsnog zachtjes achter zich gesloten.

Lang, heel lang heb ik daar nog gestaan. Gehuild tot ik niet meer kon. Ik was gebroken. Niets was er meer van mij over. Helemaal niets…

Ik wilde voor de zoveelste keer het complete bedrijf opgeven. Maar ik kon het niet. We hadden er samen té veel werk in gestoken. En het alles herinnerde me aan Bill. Mijn Bill.

Maar Bill was al een half jaar niet meer van mij. Zes maanden lang, had ik hem al niet meer gezien of gesproken. Van mama had ik gehoord dat hij trouwplannen wilde maken. Ze was zo blij. Éindelijk ging haar zoon trouwen. Ik had maar vrolijk gereageerd. Nooit had ze geweten wat tussen Bill en mij had gespeeld..


Maar na nu ruim een half jaar alleen zijn, was ik op. Ik kon het niet meer aan. Mentaal was het gewoon te zwaar in je eentje. Ik wist totaal niet wat ik nu met het bedrijf aan moest. Ik kende verder niemand die het zo over kon, en wilde nemen. Alles verkopen, kon ik niet over mijn hart krijgen.
Ik rilde. Alles deed pijn. Het alles had me kapot gemaakt. Ik was non-stop moe en de dagen slopen te zachtjes aan me voorbij.

Het geluidloze gehuil van me, was over gegaan tot lange uithalen. Ik wilde het wel uitschreeuwen. Waarom was alles toch zó gelopen?

Western Rose kriebelde wat aan mijn verwaarloosde dreads. Dat dat beest me nu maar met rust liet.. Het deed me nóg meer aan Bill denken.

Radeloos sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. Ik wilde het zo niet meer. Er moest iets drastisch veranderen.

“Tom?”

Een stem klonk akelig dichtbij. Een stem die ik maar al te goed herkende…