Hoofdstuk 9

We waren een paar dagreizen verwijdert van de bergen en terwijl we liepen, merkte ik dat het landschap steeds heuvelachtiger werd. Ik had moeite met omhoog klimmen, maar ik merkte wel dat omlaag gaan erg prettig was. Ik was er ook erg goed in.
Door het stijgen en dalen waren we allemaal wat sneller vermoeid en we stopten dan ook eerder. We sloegen ons kamp op en zaten rond het vuur.
Leona en Roelof praatte zachtjes met elkaar en ik vroeg me af of ze nog steeds aan het bekvechten waren over de bergen. Ik vroeg me af of ik de groep zou moeten waarschuwen over de trollen.
Ik besloot heel subtiel Leona's aandacht te trekken, maar dat ging niet zo best. Ik deed dat omdat ik geen paniek wilde, maar Leona pikte de signalen niet op. Daarom ging ik maar botweg naast haar zitten en zei: 'ze zeggen dat er trollen in de bergen zitten.'
'Zeggen ze dat?'
'Mijn vader zegt dat. Of zei dat. In elk geval waarschuwde hij me voor die wezens in de bergen.'
Leona zuchtte even en daar verbaasde ik me over.
'Xandria, begrijp me niet verkeerd, maar denk je niet dat je vader zijn verhalen niet wat heeft overdreven? Gewoon, om het voor jou leuker te maken?'
'Hij is een beroemd avonturier!,' reageerde ik verontwaardigd. Ik had nooit aan mijn vader getwijfeld en nooit gedacht dat andere mensen dat zouden doen.
'Ja, dat klopt.. Maar verhalen zijn mooier dan de realiteit. Ik geloof best dat je vader de bergen over is gegaan, maar trollen... nee.'
Ik stond versteld. Hoe kon ze dat nou zeggen?
'Je hebt de grafheuvels toch gezien?,'schreeuwde ik bijna. 'De geesten? Je weet dat er gevaarlijke wezens in de wereld zijn!'
Leona knikte rustig en daar werd ik alleen maar bozer van. 'Ja maar, Xandria,' zei ze. 'Dat is geen bewijs voor andere wezens als trollen. Je moet begrijpen: dit avontuur is echt en geen mooi verhaal van je vader.'
Mijn bloed kolkte van woede. Hoe kon ze me zo behandelen? Als een klein kind... En daarnaast noemde ze mijn vader een leugenaar. Dat was de laatste druppel. Ik haalde diep adem en dwong mezelf kalm te worden en haar niet aan mijn zwaard te spiesen.
'Het spijt me,' zei ik op een toon die zo kalm was dat iedereen wist dat het niet echt was. 'Het spijt me dat jouw vader nooit van je gehouden heeft. Dat hij jou nooit verhalen heeft verteld. Dat spijt me. Maar dat is niet mijn schuld, noch die van mijn vader. Dus als je naar me zou willen luisteren, in plaats van je slechte jeugd op mij af te willen reageren, dat zou dat fijn zijn.'
Een seconde later besefte ik wat ik gezegd had en hoe erg ik haar pijn had kunnen doen. Ik durfde haar niet aan te kijken, bang voor haar blik. Zou ze huilen?
Ze huilde. Ik kon het niet zien, maar wel horen. Nu keek ik haar wel aan. Ik moest wel, ik was hier verantwoordelijk voor.
'Het spijt me,' zei ik. 'Dat bedoelde ik niet zo.'
'Maar het klopte,' fluisterde Leona. Nu keek iedereen ons aan met een nieuwsgierige of geschokte blik en ik wilde het liefst gewoon wegrennen en alles vergeten wat er net gebeurd was. Wat had ik gedaan? Ik kon zelf ook wel huilen.
'Mijn vader was er nooit voor ons,' ging ze verder. 'Hij had niet alleen problemen met te veel eten, hij dronk ook veel te veel. Hij kwam 's nachts thuis van de kroeg, waar hij de hele dag was geweest. Maar als hij eens nuchter was, ging alle aandacht naar zijn oudste zoon. Hij was zo trots op hem, hij leek zoveel op hem. Bah!'
Ze leek zo geëmotioneerd. Ik zat er maar bij als een zak zout, geen idee wat te zeggen. Ik keek ongemakkelijk naar Roelof en hij keek terug met een blik die ik niet kon plaatsen.
'Ik lijk niet op vader!,' schreeuwde hij ineens. 'Ik wil niet op hem lijken.'
Opeens was iedereen stil, zelfs Leona keek verbaasd op.
'Maar ik dacht..,' bracht Leona snikkend uit.
'Ik houd van pa, ja. En dat zou jij ook meer moeten doen. Maar ik ben niet als hem.'
Nu zocht mijn blik die van Breyan, maar die keek alleen bezorgd naar Leona. In plaats daarvan keek ik Kasandra aan, die geruststellend glimlachte. Alsof het wel goed zou komen.
En ze had gelijk. Roelof ging naast zijn zusje, want dat was ze ten slotte, zitten en troostte haar. Ik wist niet wat ik zag en tegelijkertijd ook wel: voor het eerst waren ze weer broer en zus.

Pff, druk, druk! Maar zoals jullie zien, hier is weer een hoofdstuk. Terwijl ik eigenlijk zou moeten leren