04. ~ Indianna Bella Lawrence

De volgende die binnenkomt is Melody. Ze rent naar me toe en geeft me een knuffel terwijl ze 'Daar ben ik weer!' roept. Ik lach onwillekeurig, blij dat ze zo positief is. Ik wil nog niet hoeven huilen, al weet ik dat Melody echt eens wat vaker dingen serieus moet gaan nemen.
'Mel, je bent nu wel vrolijk, maar dit afscheid is..' ik wilde voor altijd zeggen, maar de brok in mijn keel houdt het tegen. Melody begrijpt me - als altijd - en zegt vrolijk: 'I know, en daarom: laten we nog even BFF's onder elkaar praten, ik bedoel, waarschijnlijk moet ik zo weer weg, maar nu nog niet. Ik heb trouwens nog wat voor je.' Ze haalt de ketting die om haar hals hangt om de mijne. Ik kijk verbaasd naar de snor.
'Eh.. Mel? Wat is dat?' vraag ik haar. Ze glimlacht.
'Een moustache. Mijn moeder gaf hem aan me. Ze vertelde erbij dat vroeger, toen dit land nog 'de Appalachen' heette, moustaches erg in waren. Hij is al eeuwen in de familie.' Ik geef Melody nog een knuffel, want ik weet hoeveel familieerfstukken voor haar betekenen. Ze is haar ouders verloren en woont in een kindertehuis, waar ze alleen maar een kleiner broertje en zusje heeft. Een tweeling.
'Maar goed. Nog even BFF's onder elkaar,' grinnikt ze.
Voordat ik kan reageren begint ze al met roddelen. Ik probeer niet te luisteren. Ik kan goed opschieten met Melody en ik klets altijd met haar, maar de 'roddelrubriek', zoals ik het noem, daar luister ik niet naar.
'Weet je dat Jamaya heeft bekend? Ze is op Daniel!' Nu heeft ze mijn aandacht.
'WHAT?' Jamaya is een beetje een heel erge trut. Ze is de laatste die ik aan Daniel wil toevertrouwen. Gelukkig weet ik dat Daniel al op een ander is. Maarja.. dat kan ik Melody niet toevertrouwen natuurlijk.
´Weet je eigenlijk op wie Daniel is? Ik bedoel, het is je broer, en eh.. vindt hij Jamaya echt leuk? Het zou super voor ze zijn als ze samen konden zijn natuurlijk..' oja. Ik heb Melody nooit verteld dat ik Jamaya haat. Maar iets in die laatste zin zegt me dat Melody het niet meende.
'Maar?' spoor ik haar aan. Ik wil weten waarom ze niet eerlijk kon zijn daarnet. Maar ze schudt haar hoofd. 'Come on, Mel, we zien elkaar straks nooit meer!' ik moet het gewoon zeggen. Meteen heb ik tranen in mijn ogen. 'Je hoeft geen geheimen voor me te hebben. Een dode kan ze toch niet doorvertellen.'
Melody kijkt me aan en slikt even. 'Je hebt gelijk. Oké. Het zit zo. Ik haat Jamaya.' Meteen begin ik te lachen. 'En daar doe je zo moeilijk over?' Melody knikt even en doet haar mond open om te antwoorden. Maar er stormen al vredesbewakers binnen die haar naar buiten zitten. Melody roept nog iets met 'Want ik hou van - ' en daarna hoor ik haar niet meer. Waarschijnlijk zal ik er nooit achter komen van wie ze houdt.
Ik verwacht niemand meer voor bezoek en inderdaad, Melody was de laatste. De vredesbewakers halen me op en stoppen me in een auto, die me waarschijnlijk naar de trein voert.