Unreal becomes Real 1

Raven pov:
Het was pas 5 uur in de ochtend maar ik stond al klaar om te vertrekken. Mijn zwarte fluwelen kleren zijn geschikt voor mijn taak als, Krijger van al dat is. Ze zijn simpel maar beschermend tegen gevaar. Ik draag een fluwelen maillot met daarover heen een lange fluwelen rok. De rok heeft een split aan de rechter zijkant, zo dat ik makkelijk kan rennen. Mijn bovenlichaam wordt bedekt door een fluwelen shirtje met daarover heen en zwart pantser. Het shirtje sloot perfect aan op de rok en de twee kleding stukken vormde een geheel. De mouwen kwamen tot aan mijn elleboog. Mijn handen steken in fluwelen handschoenen en mijn voeten in leren laarzen met een stevige platte zool. Om mijn middel zat een brede leren band. Aan de band hing een zwarte schede. In de schede had ik mijn zwaard gestoken. Het zwaard had een zwart heft met een witte diamant erin. De kling van het zwaard was zilverkleurig. Hoe vaak je hem ook gebruikt, hij breekt niet en raakt nooit beschadigt.

Met een laatste bezwering zijn mijn onderarmen en benen voorzien van stalen platen. Je ziet ze niet en ze vallen ook niet op. Ik trek mijn leren jas aan en kijk even naar de lucht. Deze is helder en heeft een lichte oranje gloed. Ik kijk naar de horizon en draai me dan om. Met geluidloze passen loop ik naar de keukens. Ik eet kalm twee boterhammen met kaas en drink een glas melk. Zonder op te kijken groet ik de dienaar van de hogere machten. “De Hogere machten willen u spreken Hoge vrouwe.” Zegt de jongen zacht. Ik knik kort en loop naar de vertrekken van de Hogere machten. Daar legt een van de vijf machten uit wat mijn taak is. Ik knik, dat wist ik al. Ik heb niet stil gezeten sinds ik wakker werd, ik heb gestudeerd. “Bent u nerveus?” Vraagt de Hogere Macht met de staf. “Nee, als u het niet erg vindt zou ik nu graag vertrekken. Ik wil de werelden graag verkennen.” Ze knikken en gebaren dat ik kan gaan.

Ik buig niet zoals de andere bewoners van deze wereld dat doen. Ik buig nooit voor niets en voor niemand. Rustig loop ik naar de binnen plaats. Ik concentreer me en voel een harde ruk. Mijn voeten komen los van de grond en enkele tellen later sta ik op de grond. Ik open mijn ogen en kijk rond, gelukkig niemand te zien. Met een snelle bezwering heb ik een zwarte Poké- dex aan mijn riem hangen met wat Poké- ballen ernaast. Voor ik verder ga trekken heb ik wel Pokemon nodig, anders denken ze dat ik onervaren ben en pas net begin. Kalm loop ik het pad op en volg die. Even later sta ik aan de voet van een grote berg. Op een aantal meter hoogte staat een Mewtwo. Het is een zeer machtige Pokemon die zich niet makkelijk laat vangen. Hij laat zich zelden zien en is erg gesteld op Privacy. Om hem niet de indruk te geven dat ik hem wil vangen loop ik naar een plekje van de berg waar ik niet zijn pad kan kruisen als ik ga klimmen.

Ik zet een voet op de berg en begin te klimmen. Op drie meter afstand van de Mewtwo hou ik even halt. De Mewtwo draait zijn kop en gaat in een aanval`s houding staan. Zijn ogen staan wantrouwig en waakzaam. Hij rent naar boven en gaat op een plek staan waar hij me goed kan zien. Ik klim verder omhoog, bij de rand stop ik even. Ik had niet moeten gaan klimmen, ik ben veel te moe. Hierheen flitsen kostte me echt heel veel energie. Met veel moeite klim ik op de rand en laat me achterover vallen. Mewtwo komt plots nieuwsgierig dichterbij. Dan loopt hij een grot in. Nou echt slim ben ik niet, ik heb die grot niet eens opgemerkt. Moe en niet in staat op te staan, blijf ik liggen. Zachte voetstappen klinken. Mewtwo komt de grot uit gelopen, gevolgd door een Riolu en een Lucario. Alledrie kijken ze nieuwsgierig naar mij. Met veel inspanning ga ik rechtop zitten.

Deze drie zijn uitstekende pokemon maar ze laten zich niet makkelijk vangen. Mewtwo heeft overigens een hekel aan gevangen zitten. Die Riolu en die Lucario zijn gewoon weg geweldig. Ze zien er cool uit, maar om ze te vangen heb ik Pokemon nodig. Of ik moet mijn krachten gebruiken maar dat lijkt me geen slim idee. Ik sta wankel op en kijk even naar de lucht. Er hangen donkere wolken en ik weet zeker dat het straks zwaar gaat stormen. En als het gaat regenen word de grond nat en verschuift er een berg aarde. In andere woorden, ik moet hier weg anders eindig ik beneden. En dan wel onder aarde en stenen en met gebroken botten. Ja, daar heb je het al. Regen begint naar beneden te vallen en niet veel later hoost het. Lucario lijkt met Mewtwo te communiceren. Mewtwo schudt steeds met zijn hoofd. Beide hebben niet in de gaten dat Riolu uitglijd. Riolu slaakt een luide groep en Mewtwo en Lucario kijken naar beneden.

Ik spring van de richel af en pak Riolu stevig vast. “Rustig kleintje.”fluister ik zacht. Ik concentreer me op mijn krachten en houd stil in de lucht. Met veel moeite vlieg ik omhoog. Ik smak op de richel en wordt de grot in gesleurd door Mewtwo. Riolu kruipt naar Lucario en wijst opgewonden naar mij. “Je hebt Riolu gered, waarom mens?”vraagt Mewtwo kil. Ik kom overeind en kijk richting de ingang van de grot. Ik zucht even en kijk naar Riolu. “Ik had niet veel keus. Jullie twee waren niet van plan hem te redden terwijl jullie dat wel hadden moeten doen. Ik verwijt jullie niks maar jullie hadden hem kunnen redden. In plaats daarvan keken jullie alleen maar, niet eens geschrokken. Dus heb ik hem gered, het is mijn taak om wezens te redden als andere dat niet kunnen.”antwoord ik kalm. “En Riolu is lief.”voeg ik er zacht aan toe. Riolu loopt naar me toe en zijn sterke geest zoekt contact met mij. “Dankje voor het redden.” Zegt Riolu met een lieve stem. “Graag gedaan, Riolu. Mijn naam is Raven, Krijger van al dat is. Ik reis rond om deze wereld te verkennen.” Zeg ik terug, via geest. Opgewonden begint Riolu tegen Lucario te praten.