Chapter 5. <3

Langzaam, kom ik weer bij mijn bewust zijn. Ik voel me erg misselijk, duizelig, en heb last van mijn arm. Ik probeer me weer wat dingen te herinneren. Maar het enige dat me te binnen schiet, is dat iemand aan mijn arm trok. ''Vandaar die pijn!'' Denk ik dan. Ik voel dat ik op zand lig, en helemaal doorweekt ben. Dan probeer ik mijn ogen voorzichtig te openen, meteen schiet er fel licht in. ''Aahw.'' Zeg ik zachtjes. ''Are you awake?'' Hoor ik een zachte stem voorzichtig zeggen. Ik probeer die kant op te kijken, maar dan spuug ik opeens allemaal zeewater uit. Het houdt maar niet op en ik begin te hoesten. ''Woow!'' Hoor ik, en vervolgens voel ik iemand op mijn rug kloppen. Als dan eindelijk het laatste beetje water eruit is, kijk ik opzij. Ik zie een wazige vlek, wat lijkt op een jongen. ''Are you okay?'' Hoor ik van die kant komen. ''Yes, I'm fine.'' Ik kom tot de conclusie dat het echt een jongen is, en zie dat hij me aanstaart. ''What happened?'' Vraag ik hem. ''I was surfin with my friends, when I suddenly heard someone screaming. I looked around me, and saw you, by a BIG wave. But I didn't saw you anymore, when the wave was gone. So I start panicking, and went to you. I couldn't find you, so I dove under water. I saw your arm there, and grabbed it, and took you above the water, with me. I laid you on my surfboard, and went to the coast. I wanted to call the hospital, but I've waited for you to wake up. That's why we're right here. ''Oh really?!'' Zeg ik hem verbaast. ''Yes.'' Zegt hij. ''Maybe, you should go to the hospital, to check everything and stuff?'' Vraagt hij. ''Yeah, that's a good idea... But I don't know where that is, and I don't want my parents to know. ''Why not?'' Zegt hij. ''Because I think, that they will start a lot of drama if I tell them.'' Vertel ik hem vervolgens. ''You're right, I totally understand that, hahaha.'' Zegt hij glimlachend. ''So, can you tell me where the hospital is, please?'' Vraag ik hem. ''Sure, but I think it's more safe when I take you there, before you hurt yourself again.'' Zegt hij me. Ik begin te lachen ''I think you have a point there.'' En ik sta op, ik wankel op me benen maar vind dan uiteindelijk toch mijn evenwicht. ''Should I help you?'' Vraagt de jongen me. ''No, I can do it by myself'' Zeg ik hem koppig, en ik loop hem achterna.

Nadat de jongen zijn surfboard heeft weggebracht, en zich heeft omgekleed, loopt hij richting de fietsenrekken. Hij stapt op zijn fiets, en zegt glimlachend: ''You can jump behind me, on my bike!'' Een beetje stuntelig klim ik achterop, aangezien ik denk dat springen op dit moment niet zo'n goed idee is. Als ik eenmaal zit heb ik echt GEEN idee waar ik me handen moet houden, er is namelijk NERGENS ruimte voor. ''Oef zó AWKWARD!'' Denk ik. Het lijkt of de jongen mijn gedachtens wel kan lezen, want lachend zegt hij: ''You can put your arms around me, if you want?'' ''Haha, okay.'' Zeg ik hem lachend terug. ''Ik ben blij dat hij het zelf zegt, anders had ik het echt zo genant gevonden, als ik het zelf moest vragen.'' Denk ik opgelucht. En we fietsen in een vaart weg, ik moet hem echt goed vasthouden, anders was ik er zo afgedonderd. ''Ja, dat was wel wat voor mij geweest van de fiets afdonderen...'' Denk ik dan. De jongen stelt me ondertussen allerlei vragen, zoals hoe het nu met me gaat, en of ik misschien pijn heb. Ik vertel hem dat ik nog een beetje wazig zie, en hij zegt dat ik dat zeker aan de dokter moet melden. Eenmaal aangekomen bij het ziekenuis, lopen we naar binnen. Ik wacht tot het mijn beurt is, en de dokter me roept. Als dat gebeurt, vraagt de dokter me wat eraan de hand is. Ik leg alles uit, en vervolgens onderzoekt hij mij. Hij vertelt dat alles in orde is, en ik waarschijnlijk zo al weer normaal kan zien. Als de dokter zegt dat ik kan gaan, en ik de kamer wil verlaten, zegt hij nog dat ik geluk heb gehad, en de volgende keer beter op moet letten. ''Hmmm... waar heb ik dat eerder gehoord?'' Bedenk ik me dan. Ik bedank hem, en loop de kamer uit, en zie dat de jongen, rustig wachtend op een stoel zit. Ik merk dat mijn zicht weer beter wordt, en besluit mijn levensredder maar eens op afstand beter te bekijken. ''DAMN, HE'S HOT!'' Spookt er dan opeens in mijn gedachtens rond. ''Ik ben echt LUCKY!'' Denk ik, en er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. ''Haha oke, rustig blijven Marissa...'' Denk ik dan. De jongen ziet mij, en loopt naar me toe. ''Hey, how was it?'' Vraagt hij me bezorgd. ''The doctor says, it's nothing and I can go home now.'' Zeg ik. Hij lijkt opgelucht. ''Should I bring you back to the beach now?'' Vraagt hij me. En ik knik, en we lopen samen naar z'n fiets toe. Hij stapt op, en dit keer spring ik wél meteen bij hem achterop. En samen fietsen we weer op weg, terug richting het strand.

Onderweg, hebben we samen veel gelachen, hij is echt heel erg grappig en zeer aardig. Eenmaal aangekomen, stap ik af. ''So, I really want to thank you, for saving my life!'' Zeg ik hem glimlachend. ''Ohh, that's nothing to thank for! I would do it again.'' Zegt hij me met een knipoog. ''Haha, you're my HERO!'' Zeg ik hem, en ik geef hem een knuffel. Volgens mij kwam dat een beetje onverwachts, want ik merk dat hij schrikt. Het is raar maar ik voel me totaal op mijn gemak bij hem. Eerst vond ik het allemaal nogal hectisch, omdat ik niet wist wat me overkwam. Maar ik voel me nu alweer helemaal de oude. Als ik hem los laat, vraag ik hem nog zijn naam. Ik zeg dat ik het nogal beschamend vind dat ik er niet eerder om gevraagd heb, maar daar was ik op dat moment gewoon niet zo mee bezig. Hij slaat zichzelf op het voorhoofd, en zegt dat hij precies dezelfde mening als mij daarin over deelt, hij was het ook totaal vergeten. ''LOL, we're very stupid!'' Zeg ik hem dan. En hij wrijft met zijn hand over me hoofd, me haar door elkaar heen. ''Exactly! But it doesn't matter now anymore.'' Zegt hij lachend. ''My name is Cody, and what about yours?'' Vraagt hij me. ''I'm Marissa.'' Zeg ik hem. ''What a beautiful name!'' Zegt hij glimlachend. Ik bloos, en kan het niet laten naar hem te staren, zijn lach is echt prachtig, waardoor ik zelf ook begin te glimlachen. ''Thank you, your name is really nice to!'' Ik zie dat hij twijfeld om iets te zeggen, dus neem ik zelf het woord maar. ''So, I think it's time for me to go back to my parents now...bye.'' En ik wil me omdraaien om weg te lopen. ''Wait! Can I have your number, maybe?'' Vraagt hij, onzeker bijtend op z'n lip, terwijl hij naar beneden staart. ''OMG, té sexy en cute! Hij durf mij niet eens aan te kijken...'' Denk ik. ''Sure!'' Zeg ik dan en ik noem mijn nummer, die hij vervolgens in zijn telefoon zet. ''Thanks.'' Zegt hij. ''Can I have your number to, please?'' Vraag ik hem. ''Ofcourse you can get it, wait I'll text you and put my name under it, so you can add me on your phone.'' zegt hij. ''Yaaayy, I'll directly look on my phone, when I'm back!'' Zeg ik hem. Ik loop weg en zwaai naar hem, hij zwaait terug, en verdwijnt langzaam in de verte...

- Yourself