Verboden (Jules en Dark pov)

Lord Shadow kijkt niet blij, die wezens zijn zeer gevaarlijk. Ik kijk naar Raven die verstijfd op de troon zit. Plots staat ze op, ze trekt haar toverstaf en vermoord een paar Dooddoeners bij de deur. Ze loopt de zaal uit en ik hoor iedereen schreeuwen. Ik haast me naar buiten en zie Raven midden op het oefenveld staan. Vlak voor haar staan twee draken een zwarte en een witte. Mijn mond pleurt open als ik ze herken. Het zijn element draken zeer machtig en gevaarlijk. Raven staat doodstil voor ze, haar toverstok zit in haar mantel en ze staart naar de twee draken. Plots spuwt de zwarte draak vuur, Raven word geroosterd. Als de rook wegtrekt en de draak stopt met spuwen staat Raven nog steeds rechtop. Ze heeft een witte maillot aan, een donkerblauw met zwart jurkje dat tot 15 cm boven haar knie eindigt. Ze draagt witte handschoenen en zwart leren pumps. Haar lange zwarte haren zijn spierwit en haar huid is zo te zien ook lijkbleek. Ze heeft grote donkerblauwe met zwarte vleugels en haar oren zijn puntig. Ik kom dichterbij en ze draait zich om. Haar ogen staat emotieloos en ze kijkt me aan. “Raven?” vraag ik zacht, hopend dat ze me herkent.

Ze zet een stap achteruit en klappert met haar vleugels. Ik laat mijn hoofd zakken en zet een stap naar voren, haar liefde voor mij is er niet meer. Achter mij komen alle Dooddoeners aan rennen. Sommige proberen de draken te vervloeken, andere staren stomverbaasd naar Raven. De witte draak brult luid als een martel vloek hem raakt in zijn oog. Raven zet zich af en slaat haar vleugels uit. Ze vliegt omhoog en vermoord de Dooddoener die het heeft gedaan. Ze geneest de witte draak en vliegt dan weg, de twee draken volgen haar. Ik zucht en iets in mij breekt in duizenden stukjes. Ik zucht en bouw een muur rondom mijn gedachtes, mijn gezicht word een emotieloos masker en ik draai me om. Dork, Miles , Tork en Tyn kijken me bezorgd aan in hun ogen zie ik pijn. Ze mochten Raven heel erg en voor hen was ze net hun zusje. Ik weet van ze dat ze liever geen Dooddoener zijn. Ik trek mijn toverstok en laat een masker naar me toekomen, ik zet hem op en trek de cap van mijn mantel over mijn hoofd heen.

Ik stop mijn stok in mijn zak en verscheurd van verdriet loop ik het kasteel in. Dork, Miles, Tork en Tyn volgen me snel. In onze kamer kijken we elkaar even aan. Ze zetten tegelijk een zwart masker op en trekken hun cappen over hun hoofd heen. We kijken elkaar aan en knikken even. Voorlopig blijven we hier maar als de tijd rijp is dan vertrekken we.

Dark pov:
Cody zit stil op mijn schoot. Sinds Raven weg is, is de hele pack stil en emotieloos. Allemaal zijn we verscheur met verdriet, het is bijna zomervakantie en dan gaan we allemaal naar het zesde jaar. Ik weet van Perkamentus dat volgend schooljaar het tover schooltoernooi is, maar niemand van de pack gaat mee doen. “Dark, Packleden Professor Perkamentus wil jullie spreken in zijn kantoor.”zegt Professor Anderling met een zachte stem. Als een man staan we op, ik hou Cody stevig vast en met z`n allen lopen we naar het kantoor van het schoolhoofd. In het kantoortje vertelt de Professor ons dat we een eigen leerlingen kamer krijgen omdat we toch nooit in Griffindor zitten. Ik knik bijna automatisch en we verlaten zijn kantoor. We lopen meteen naar de allerhoogste toren in het kasteel. Daar grom ik het wachtwoord en gaan we onze leerlingen kamer in. Het is geen echte afdeling maar het is gewoon voor leerlingen die anders zijn, zoals wij.

Iedereen zoekt een kamer uit en sommige nemen een kamergenoot. Ik leg Cody in zijn bedje en besluit wat te huiswerk te gaan maken.

Weken later, begin van het nieuwe schooljaar.

Dark pov:
De Pack en ik kijken vanuit onze leerlingen kamer naar buiten. Nieuwe leerlingen en de leerlingen die we al kennen komen het kasteel in. Een uur later komt er iemand binnen. “Jongens jullie moeten naar de grote zaal, Professor Perkamentus gaat zo de twee scholen voor stellen. Ik geloof dat het Kalmffels en The Black Wolve academie zijn. Klamffels slaapt geloof ik op een schip en die andere school weet ik niet. De meeste van hen zijn half elf half wolf.”zegt een tweede jaar`s kalm. Voor het eerst in tijden glimlach ik, wel is waar flauwtjes maar ik glimlach. “Dat is fijn om te horen, Gino, heel fijn om te horen.”zeg ik zacht. De pack en ik lopen achter hem aan de leerlingen kamer uit. In de gang blijven we staan, Gino draait zich om en kijkt ons bezorgd aan. Ik kijk even naar mijn packleden ze hebben het zeer moeilijk. Allemaal zijn we sterk vermagerd en ze dragen allemaal een zwarte spijkerbroek, een zwart shirt, zwarte handschoenen van leer, zwarte leger kisten, een zwarte leren jas en een badge op onze borstkas die aangeeft dat we in de speciale leerlingen kamer zitten.

Allemaal zijn we verscheurd van verdriet, geen van ons heeft langer geslapen dan een uurtje per nacht. We hebben wallen onder onze ogen, zijn lijkbleek en mager en we praten nauwelijks. De buiten deuren gaan open en de conciërge komt binnen gelopen. Achter hem lopen leerlingen van een andere school. Ze dragen zwarte leren broeken, zwarte shirts, zwarte leren mantels, zwarte leren laarzen en handschoenen. Ze hebben een lichtgetinte huid en allemaal stuk voor stuk bruine of groene ogen. Hun haren zijn allemaal zwart of bruin. En sommige hebben zelfs wit haar, met pony`s en allerlei kleuren. Dit moeten de leerlingen van The Black Wolve academie zijn. Ze zien er vrolijk uit en lopen in een soort groep bij elkaar. Ze praten zacht en vrolijk met elkaar in wolven taal, hun ogen glinsteren als ze praten of lachen. Gino kijkt ons nu nog bezorgder aan dan eerst. “Jongens kom op jullie moeten wel aanwezig zijn.”zegt hij zacht en geërgerd. Ik schud mijn hoofd de The Black Wolve leerlingen blijven staan en kijken rond. De Klamffels leerlingen komen nu het kasteel in. Het zijn allemaal jongens ongeveer twintig van hen.

Tussen hen in loopt een prachtig meisje maar het doet me niks. Plots valt me iets op haar huid is lijkbleek en haar ogen zijn emotieloos. Haar haren zijn felblauw en haar ogen felgroen. Ze draagt een witte maillot, een zwart jurkje dat tot 15 centimeter boven haar knie komt. Ze draagt zwarte schoentjes en witte handschoenen. Ze heeft een Klamffels mantel om en luistert naar de jongen naast haar. Naast mij zucht Rick zacht en haast geluidloos. Zijn haren zijn net als de rest van de pack gitzwart met een witte pony die over het rechteroog loopt. De kleur van onze ogen zijn donkerbruin, haast zwart. “Jongens!”roept Gino nu luid. Ik kijk hem emotie loos aan en schud dan mijn hoofd. Mijn stem klinkt schor als ik begin te praten. “Sorry, maar we kunnen het niet. Het doet ons te veel pijn, iedereen is vrolijk en gelukkig met elkaar. Wij niet, wij zijn een wolven Pack ,Gino, allemaal zijn we stuk voor stuk volbloed wolf, geboren en getogen. Niemand weet hoe wij ons voelen, het is te moeilijk om te begrijpen. Kijk naar ons, en vertel wat je ziet.”zeg ik zacht.

Gino schud zijn hoofd en in zijn ogen zie ik medelijden. “Ik begrijp inderdaad niet wat jullie voelen, maar jullie moeten toch naar binnen. Jullie kunnen het niet vergeten, dat is te begrijpen maar ga naar binnen en probeer wat afleiding te vinden.”zegt hij zacht en smekend. Ik kijk de rest van de pack even aan, ze schudden hun hoofd. Ik schud mijn hoofd ook en zie dat de Klamffels en de The Black Wolve Academie leerlingen al in de zaal zitten. Ze zitten aan onze pack tafel, maar het kan me niets schelen. Gino loopt de zaal in en komt terug met Madame Plijster. Ze neemt Cody van mij over en loopt met hem naar de speciale leerlingen kamer. De pack en ik draaien ons om en lopen naar boven Gino achterlatend. In de leerlingen kamer ploffen we op de banken. “Ik mis haar.”zegt Rick zacht. De andere knikken instemmend, ja, we missen haar allemaal. Madame Plijster komt Cody`s kamer uit en kijkt ons vol met medelijden aan. “Hebben jullie nog iets nodig?” vraagt ze zacht, ja, sinds het gebeuren zorgt ze voor ons als een moeder. Als een man schudden we onze hoofden. We zijn wrakken, zowel lichamelijk als geestelijk. We huilen niet en we lachen niet, we tonen geen enkele emotie. We eten niet en slapen en praten nauwelijks. We zijn niet meer veranderd sinds de Dooddoeners Raven mee namen. Iedereen mist haar, en iedereen is verscheurd door het verdriet. Onze harten liggen in duizenden stukjes en niets kan het lijmen.