005 | Harry Edward Styles

005 | Harry Edward Styles

Met een enorme glimlach keek ik haar het prachtige meisje die in mijn armen lag. Het meisje dat ik al een tijde de mijne kon noemen en er trots op was. Na het dinner met mijn familie hebben we afscheid genomen en heb ik haar nee gelopen naar mijn appartement. En nu lagen we samen op de bank. Charlotte was in slaap gevallen. Gemma had haar waarschijnlijk uitgeput met haar verslaving voor shoppen. Mijn zus kennende. Maar ook Charlotte kon er wat van. Sowieso waren het drukke dagen voor haar geweest. Met kerst en nieuwjaar en een heleboel reizen, drukte, paparazzi en haat. Ondanks alles was ze enorm goed overeind gebleven. Ook al was de ene keer dat ze huilend op haar bed lag een diepte punt. Vanaf toen wist ik het zeker, nooit meer zou ik dit meisje alleen laten. Nooit meer zou ik zoiets laten gebeuren. Het brak me haar zo te zien, haar mascara op haar kin, tranen die langzaam hun weg naar beneden volgden en niet leken te stoppen, de trieste blik in haar ogen. Nee, dit wilde ik kosten wat het kost nooit maar dan ook nooit meer mee maken. En dan zou ik persoonlijk voor zorgen. En als ik het zelf niet kon, dan zou ik het mensen laten doen. Ik zou ze er voor betalen. Miljoenen als het moest. Alles voor haar. Alles voor Charlotte. Voorzichtig tilde ik het kleine, dunne meisje op om haar naar mijn bed te brengen. Toen ik haar zachtjes op mijn bed neer legde opende ze voorzichtig haar ogen. "Wat doe je?" Mompelde ze schor. "Ik leg jou in bed, je bent moe." Constateerde ik. Gelijk schudde ze heftig haar hoofd. "Ik ben niet moe." Beweerde ze. Met een enorme glimlach keek ik haar aan. "Oh en daarom sliep je net in mijn armen op de bank?" Knipoogde ik haar toe. "Ik eh.. Jij ligt gewoon heel erg comfortabel en ik vond het tv programma niet interessant." Ze knikte instemmend om haar bewering te ondersteunen. Alsof ze niet door had dat ik wel wist dat ze moe was, maar ze wilde gewoon niet toe geven. Dat wilde zo nooit. Toen ik haar pas had leren kennen had ik me er aan geïrriteerd maar met de jaren heb ik van die eigenschap leren houden. Zoals ze wel meer slechte eigenschappen had. Maar met een stralende lach en een kusje op mijn wang waren ze zo vergeten en had ik geen idee meer waar ik me druk over had gemaakt. Zelfs toen al had ze zo'n hele grote invloed op me. "Weet je nou niks meer te zeggen?" Knipoogde ze me toe, mij uit mijn gedachten halend. "Ik ga de tv uit zetten en de lichten uit doen." Besloot ik toen waarna ik mijn slaapkamer uit liep. "Loser!" Gilde ze me nog na. Ik zette de tv snel uit en knipte de lampen uit waarna ik me weer naar mijn slaapkamer bevond. Ik bleef even leunend tegen de deurpost staan, Charlotte bekijkend. Ze bekeek het plafon en leek diep in gedachten verzonken ze zijn. Haar haren zatten alle kanten op, haar kleding bestond uit een simpel, zwart shirt met Ramones er op gedrukt in witte letters die van mij was en haar make up was ligt uit gelopen. Maar nog steeds zag ze er prachtig uit. Fascinerend. Een obsessie leek het wel. Of een verslaving. Maar afkicken wilde ik zeker niet. Nooit niet. "Interessant?" Haalde ze me weer uit mijn gedachten. "Altijd." Grijnsde ik haar breed toe terwijl ik langs haar op het bed kwam liggen. Mijn armen sloeg ik gelijk om haar tengere middel heen waarna ik haar rug dicht tegen mijn borst aan trok. "Ik wil je nooit meer kwijt, Charlotte. Nooit meer."