Eight.

Christina Milian

Ik had Demi al een tijdje niet gezien, wat me zorgen maakten, maar na ons msn gesprek durfde ik niet. Ik wist gewoon dat ze boos is en ze had eigenlijk alle recht. 2 Dagen had ik niet geslapen en niet opgelet in de les, elke keer als de leraar vroeg dat ik het huiswerk zou mailen of vrienden vroegen hoe het ging met Demi, moest ik gewoon bijna huilen, het deed me gewoon zo veel pijn om haar zo dom in de steek te laten en doen alsof er niks aan de hand was terwijl ik er wel wat aan kon doen. De bel ging, eindelijk weekend na een saaie les Frans terwijl ik niet eens weet waar over het ging. Ik kan in elk geval zeggen dat het saai was. Wou ik op gaan staan maar de leraar hield me tegen ze vroeg of ik deze oefenbladen aan Demi wou geven vandaag nog zodat ze in het weekend kon leren, het liefst had ik 1001 smoesje te , maar ik wist dat ik demi ooit onder ogen moest komen en blijkbaar vandaag. Ik glimlachte en zei dat ik het meteen zou brengen. Toen ik op mijn fiets stapte werd elke trap die ik zette zwaarder. Toen ik op het kruispunt stond waar Demi rechts zou gaan en oo links, wist ik het niet meer, ik kon links gaan en dan Maandag het geven op school en dan het gewoon laten, of rechts gaan en proberen sorry te zeggen. Met een steen in me maag ging ik toch maar rechts. Toen ik voor de deur stond had ik echt de neiging om terug te rennen naar mijn fiets en doen of ik er nooit ben geweest, ik keek om me heen of ik geen bekende zag zodat ik nog meer kans had, ik zag niemand dus ik kon gaan. Net toen ik me om wou draaien ging de deur open. Iemand die heel erg op Demi leek, de ogen , het haar precies hetzelfde, en zelfs de tranen, ik werd uit mij gedachten gehaald door de moeder van Demi die vroeg of ze iets voor me kon doen, ik zei dat ik het huiswerk kwam geven. De moeder zei dat ik het zelf kon geven. Het liefste had ik het in haar handen geduwd en weg gelopen maar ik bleef beleefd en liep naar beneden ze zei dat Demi op haar kamer was en schreeuwde dat ze weg ging onder aan de trap. Elke tree dat ik omhoog ging werd het maar zwaarder tot dat ik aan de deur stond en aanklopte en zei dat ik binnen mocht komen.